Sinds haar debuut ‘No Angel’ is Dido een superster. Maar wie gaat er schuil achter het meisje dat afwisselend een harde zakenvrouw en een new-age-elfje wordt genoemd?

Dido, die zich voor me nestelt in een sofa, blijkt fijn gezelschap voor gure herfstavonden. Niet enkel omdat ze even mooi is als hieronder afgebeeld, maar ook omdat er van de uitgekookte diva die enkel wil inchecken in peperdure hotels ‘als het zwembad groot genoeg is’, niets te merken is. Enkel haar dialect, eigen aan Noord-Londen, vloekt met haar elegante verschijning. Je hoort het niet als ze zingt, maar ze spreekt als de opgefokte trienen die je in reality-soaps over Salou tegenkomt, diegenen die tien Bacardi’s achteroverslaan voor ze hun topje uittrekken voor de camera.

Sinds ze van haar debuut No Angel twaalf miljoen exemplaren verkocht, is Dido (voluit Florian Cloud de Bounevialle Armstrong) een wereldster. Het is dan ook geen wonder dat de nieuwe Life For Rent een even herkenbare popplaat is geworden. De zangeres kondigde Life For Rent vorig jaar dan wel aan als een donker album, maar dezelfde lijn van midtempo ballads wordt aangehouden. En zo mistroostig klinkt het allemaal niet. Waar zijn dan de verschillen? ‘ Life for Rent is een diepere plaat’, zegt de zangeres. ‘De vrolijke liedjes klinken opgewekter en de triestige songs nog droeviger. Dat was niét zo op No Angel. Maar ik wil door die donkere songs niet afgeschilderd worden als het-wichtje-dat-even-proeft-van-succes-en-er-dan-over-gaat-janken. Integendeel: ik ben een heel vrolijk ding. Iedereen verwacht dat ik ieder ogenblik kan breken omdat ik me kwetsbaar opstel in songs, maar zo ben ik niet! De weinige donkere momenten die ik heb, vinden gewoon sneller hun weg naar mijn songs. Die liedjes slaan hoogstens op een paar mindere weken in mijn leven. Ook de naïeve eenvoud die No Angel af en toe tekende, hoor ik niet meer. Ik ben mijn onschuld kwijt. No Angel schreef ik toen ik twenty-something was, nu ben ik een gehaaide zakenvrouw!’ (lacht)

Een zakenvrouw die er in de liefde echter niets van bakt. Eén nieuwe song heet See You When You’re 40. Die titel had kunnen slaan op de 32-jarige Ferdinand Rafael Andres Unger-Hamilton, producer, verzamelaar van voornamen en een roemrucht flierefluiter met wie ze even het bed deelde. Hij dumpte Dido omdat zij zich wou binden. Ik pols voorzichtig, maar ze lacht me weg: ‘ Nééé! Hoe kóm je erbij! Eigenlijk is het een heel gemene song, over mensen die dwepen met hun eigen miserabilism, die het heel cool vinden om zich slecht te voelen en op hun veertigste enkel nog een schim zijn van zichzelf. Nu ja, ook ik ben natuurlijk vatbaar voor neerslachtigheid.’ Twijfelt Dido echt zo vaak aan zichzelf, of is dat maar een bakvissympathieke pose? ‘Niet zozeer aan mezelf, maar wel aan mijn werk. Ik wil iedereen tevredenstellen, maar tegelijk mijn eigen zin kunnen doen. In dat groeiproces moet ik proberen tegen zo weinig mogelijk deuren te lopen, en ik ben onhandig, heel onhandig. Maar ik schaam me niet over mijn gebreken, ik schrijf er probleemloos over. Iedereen schiet wel eens ergens tekort.’

Haar doorbraak heeft Dido natuurlijk ook te danken aan haar samenwerking met Eminem. Ten tijde van Stan beweerde ze in een interview dat ze zelf een rapalbum wou maken. Ze had zelfs al een titel klaar: Shitty Kitten: ‘Een journalist had me toen echt nijdig gekregen – hij bleef maar vragen of ik Eminem neukte. Niet dus. Ik verkocht op dat moment miljoenen exemplaren van een heel gevoelige plaat, en toch vond hij het interessanter om te weten of ik Eminem binnendeed. Zo fuckin’ seksistisch! Ik zei daarom dat ik ook ging rappen.’ Ze lacht, terwijl ze haar woorden kracht bijzet door een overdreven street pose aan te nemen. Dido from the block studeerde echter tot haar zeventiende keurig aan de Guildhall School of Music, een behoorlijk rigide instelling die de neus ophaalt voor popmuziek. Waar is de ommekeer bij haar dan gekomen? ‘Misschien was ik wel langer gebleven’, haalt ze haar schouders op. ‘Maar toen ik de muziek van Ella Fitzgerald leerde kennen, was dat voornemen om zeep. Die muzikale kennis gaf me wel voldoende zelfvertrouwen om eigen muziek te schrijven.’

Je moet het Dido nageven: ze wéét hoe een melodieus popnummer klinkt. En dat kwam anderen ondertussen ook ter ore. Zo schreef Dido een nummer voor Britney Spears: Not a Girl, Not Yet a Woman. Uitgerekend een van de grootste muzikale draken ooit. Dido is de laatste om me tegen te spreken: ‘Maar ik wil mezelf wel verdedigen: wat je Britney hoort zingen, komt niét van mij! Het zit zo: ze vroegen me om de tekst te schrijven voor een instant formula-popnummer. Maar ik kán zoiets helemaal niet! Ik stuurde dus een tekst vol donkere regels op. Mijn versie was geweldig, maar néé: ze kiezen voor de brave, slappe aanpak. Ik word nu vrij vaak gevraagd door popartiesten om iets te schrijven, maar één Britney-fiasco is genoeg. Ik ben er niet trots op: ik vraag me soms zelfs af of ik wel genoeg mijn best deed.’ Je won er toch een prijs mee (een Raspberry-award voor slechtste song, gva), probeer ik nogal lullig. Dido kijkt me een moment bliksemend aan, maar lacht dan hard: ‘Hoe vreselijk gemeen van je! You know what? Ik draag Shitty Kitten gewoon aan jou op!’

Dido’s muziek wordt blijkbaar vaak geplugd in Amerikaanse striptenten. Is ze zich daarvan bewust? ‘Ja, zo vreemd! Het is leuk als stripteaseuses me na een concert komen opzoeken en zeggen op welke songs ze dansen, maar het blijft eigenaardig. Ik ben zo preuts om te denken dat ze toch eerder 2Live Crew of zo zouden spelen! Als iemand mijn stem sensueel vindt, is dat een mooi compliment, maar seksualiteit associeer ik veeleer met Madonna of Sade.’ Anderen blijkbaar ook: muziekzender VH1 riep No Angel bijvoorbeeld uit tot ‘de favoriete luisterplaat tijdens een miljoen middle-class dinner-parties’. Ze denkt even na: ‘En? Luisteren ze vóór het eten of erna? Ik snap niet wat daarmee bedoeld wordt; maar het lijkt me wel denigrerend. Het is ironisch: No Angel was een underground record, en heeft pas veel later een miljoenenverkoop gehaald. Er is niets mis met beide maar voor de plaat zoveel verkocht, kreeg ik niet één kwade recensie. Dus ik neem aan dat ik cool was, totdat ‘een beroemde rapper’ me superbekend maakte. Y`know what?Well fuck that!’ Ze is zo subtiel, de schat.

Door Gunter Van Assche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content