Op de Lokerse Feesten zet dEUS een punt achter zijn Belgische shows in het zog van Following Sea, maar niet voor we met Tom Barman terugblikken op zijn festivalzomer.
Er waait een zilte bries door de hoorn wanneer we Tom Barman opbellen, die tussen de optredens door verpoost op het strand van het Portugese Sesimbra, waar hij een buitenverblijf heeft. ‘We hadden een break van tien dagen, dus kom ik hier uitwaaien.’
Is toeren een vermoeiende activiteit, of put je er als notoire zenuwpees energie uit?
TOM BARMAN: We hebben dit jaar getoerd in de Balkan, voor het eerst Slovenië en Kroatië aangedaan. Acht landen in acht dagen. Ik kick op die regelmaat: stad verkennen, lekker eten, spelen, uitgaan, slapen – en de dag nadien opnieuw, in een ander decor. Dat stelt me in staat om, binnen bepaalde grenzen, de toerist uit te hangen zonder me zorgen te maken over alle culturele hotspots die ik per se gezien móét hebben.
Wat gebeurt er na Lokeren?
BARMAN: We hebben nog een zestal optredens, onder meer in Portugal, Spanje en Frankrijk. Daarna werken CJ Bolland en ik eindelijk de nieuwe Magnus af. Er verschijnt ook een jazzcompilatie die ik heb samengesteld voor het label Impuls!. En daarna ga ik iets voor tv doen. Maar daar kan ik eigenlijk nog niet veel over kwijt.
‘Iets’ voor Woestijnvis toevallig?
BARMAN: Neen, dat televisiewerk speelt zich buiten onze landsgrenzen af. Enfin, die zender wil er zelf mee uitpakken, dus het is te vroeg voor details. Het wordt in elk geval een drukker najaar dan ik gepland had.
Wat vond je zelf van jullie passage op Werchter?
BARMAN: Persoonlijk heb ik er een kleine meltdown beleefd. (zucht) Je staat er zo ver van de mensen, man! Alsof er een olympisch zwembad tussen dat grote, steriele podium en de eerste rijen ligt. Bij daglicht valt sowieso een deel van de mystiek weg. Soms vroeg ik me af of ik een rockshow moest spelen of een seminarie aardrijkskunde geven. (lacht) Werchter was zeker geen topper.
Sommige media waren nochtans lovend, behalve De Morgen dan. ‘Slaapverwekkend’, heette het.
BARMAN: Ik lees nooit concertbesprekingen, zeker niet in de festivalperiode. We zijn de dag na het concert toch alweer ergens anders. Als ik de time of my life heb gehad, dan deert een negatieve review me niet. Als het nergens naar leek, zal een positieve recensie mijn dag niet goedmaken.
Jullie spelen met een percussionist, Amel Serra Garcia. Een ideetje ingegeven door een zuiderse wind?
BARMAN: Een idee van onze drummer Stéphane. Er staat op Following Sea behoorlijk wat percussie, dus leek het een goed idee er voor de Beneluxshows een groepslid bij te nemen. Amel heeft Cubaanse roots, hij zorgt voor extra vuur.
Je hield in Werchter een korte enquête bij het publiek: of er afgesloten moest worden met Suds and Soda of Roses. Doe je dat elk optreden?
BARMAN: Oei, dat herinner ik me niet eens! Het zal wel een poging geweest zijn om enige respons uit dat tamme publiek te krijgen.
Aha, het lag aan het publiek!
BARMAN: Vergeet vooral niet om daar (bulderlacht) achter te schrijven! Nee, ik en Nederlandse bindteksten, dat wordt nooit wat. Nederlands is zo’n verschrikkelijk onsexy taal, van op het podium een publiek aanspreken klinkt gewoon beter in het Engels. Of in het Portugees, dat swingt pas. Sorry, maar ‘hoe gaat het met jullie?’ krijg ik met de beste wil van de wereld niet uit mijn strot geperst. (lacht)
Maar Suds and Soda is geen verplicht nummer meer?
BARMAN: Soms spelen we het, soms niet. Veel regelmaat zit er niet in onze setlist, het is een roterende lijst van ongeveer 32 nummers.
Nu klink je als een voetbaltrainer.
BARMAN: Wist je dat dan niet, ik ben de Del Bosque van dEUS! (trainer van het Spaanse nationale elftal, nvdr.). Hij werkt ook met een rotatiesysteem, en past zijn speelstijl aan naargelang de spelers in het team. Dat doen wij ook.
Er staan op de affiche van de Lokerse Feesten weer enkele krasse knarren. Voor wie zou je je vakantie onderbreken: The Beach Boys, The Specials of PiL?
BARMAN: Geen een van de drie, vrees ik. Met PiL hebben we onlangs in Polen gespeeld. Ik vond het maar een makke bedoening. Ik heb nadien trouwens een aanvaring gehad met John Lydon. Hij droeg net zo’n wit hemd als ik op Werchter aanhad. Ik stapte in het hotel op hem af: ‘Beautiful shirt, mister Lydon.’‘You can’t have it’, snauwde hij me toe, recht in mijn gezicht. Ik was blij dat mijn neus er nog op stond.
Heb je ook positieve ervaringen met reüniebands?
BARMAN: The Stooges, enkele jaren geleden in Lokeren, waren fantastisch, net als Grace Jones. Ook Roxy Music vond ik goed. Ik heb er niks tegen, soms is de reünie zelfs beter dan het origineel.
dEUS
Lokerse Feesten, 11/8, 21.30
VOLGENDE KEER
OMD (15/8, Rivierenhof)
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
