HUWELIJKSCRISIS BY THE SEA

Voor het eerst in tien jaar – ze werden verliefd op de set van Mr. and Mrs. Smith – staan Angelina Jolie en Brad Pitt weer samen voor de camera: In By the Sea vertolken ze een echtpaar in een existentiële crisis. Toeval? ‘Het was onze huwelijksreis.’

Een assistente opent de deur van hun New Yorkse hotelsuite. En werkelijk, daar zitten Brad Pitt (51) en Angelina Jolie (40) naast elkaar. Het is een gezicht dat je even uit je lood slaat: Brangelina is zo’n integraal deel van het mediacircus dat je je haast niet kunt voorstellen dat ook zij een getrouwd koppel kunnen zijn dat in een hotelkamer zit te wachten.

Een dikke tien jaar geleden, zo gaat het verhaal, werden de twee tijdens de opnames van Mr. & Mrs. Smith verliefd op elkaar. Vorig jaar trouwden ze. En bij wijze van wittebroodsweken trokken ze naar het Maltese eiland Gozo, waar ze By the Sea opnamen.

Pitt en Jolie spelen daarin niet alleen de hoofdrollen, Jolie schreef ook het scenario én regisseerde de film. Het is een sombere, deprimerende prent die zich halverwege de jaren zeventig afspeelt en blijkbaar geïnspireerd is door de Europese auteursfilm van die tijd. Pitt en Jolie spelen een kinderloos paar, Roland en Vanessa, dat tijdens een vakantie in een Frans pension aan zee zichzelf bijna vernietigt wanneer een jong, pas getrouwd koppel – plein d’envie – in een aanpalende kamer zijn intrek neemt.

Toen de film bijna klaar was, kreeg Jolie te horen dat haar bloedwaarden op een verhoogd risico voor eierstokkanker wezen. Jolie liet haar eierstokken en eileider preventief verwijderen, een radicale stap waarover ze net als bij haar borstamputaties twee jaar daarvoor in TheNew York Times openlijk schreef.

Jolie ziet er in elk geval overrompelend mooi uit, hier in hun suite, maar ook erg tenger. Brad Pitt, die zich voor de gelegenheid als een Franse filmauteur heeft verkleed (bril zonder rand, sportpet, ouderwets vest over zijn pullover) leunt achterover en wacht af. Hij heeft zich duidelijk voorgenomen zijn vrouw hier het werk te laten doen.

Volgens alles wat over jullie verteld wordt – en ook als ik jullie hier zo zie zitten – lijken jullie een gelukkig echtpaar te zijn. Waarom dan een film over de grote moeilijkheden die zich op een bepaald moment in een huwelijk kunnen voordoen?

ANGELINA JOLIE: Ik ben al jaren geleden aan dit script beginnen te werken, lang voor ik zelf begon te regisseren, helemaal vrij dus. Ik wilde mijn pijn en droefheid uitdiepen. Mijn moeder Marcheline Bertrand was toen nog maar pas aan kanker gestorven, op haar 56e. Ze was geen gelukkige vrouw. Ik wilde haar leven, haar leed begrijpen. Ik was niet alleen triest omdat ik haar verloren had, maar vooral omdat ze in haar hele leven geen voldoening heeft gekend. Ze was een kunstenares die nooit kunstenares is geworden. Bijna haar hele leven leefde ze alleen, haar huwelijk…

Met Oscarwinnaar Jon Voight, jouw vader…

JOLIE:… was niet gelukkig. Na haar dood wilde ik begrijpen wie ze was en hoe ze zich gevoeld moest hebben. Daarom koos ik in mijn scenario voor drie koppels wier paden kruisen: een pas getrouwd paar, dat nog met de pijn geconfronteerd moet worden; een koppel dat daar middenin zit – vertolkt door Brad en mij – en een derde paar dat begrepen heeft hoe het die pijn kan verwerken en hoe een gedeeld leven misschien kan functioneren. Alleen is het daarvoor te laat, want een van hen is al dood.

Je personage heeft een donkere kant, is depressief, zelfs boosaardig.

JOLIE: Enorm. Destijds wist ik nog niet of ze zou zelfmoord plegen. Ik wist evenmin of ze bij haar man zou blijven. Ik moest eerst begrijpen waarom vrouwen in zulke depressies terechtkomen. Het was dus ook therapeutisch voor mij.

Wat heb je zo geleerd?

JOLIE: Ik denk dat voor vrouwen de oorzaak van depressie erin ligt dat je lichaam je op een bepaald moment in de steek laat.

Zegt een vrouw die alom om haar looks geroemd wordt.

JOLIE: Het lichaam van mijn personage, Vanessa, is een symbool van haar vruchtbaarheid, van haar vrouw-zijn. Haar lichaam – ze was een danseres – is haar bijdrage tot deze wereld, als kunstenares, als moeder, als echtgenote, als minnares. Maar zelf voelt ze zich een leeg vat. Ze weet niet meer hoe ze moet voortleven met al haar demonen.

Haar echtgenoot Roland begrijpt lang niet wat er met zijn vrouw, die ooit zo fantastisch en aantrekkelijk was, aan de hand is. Hij wil een roman schrijven, maar dat wil maar niet lukken. In plaats daarvan drinkt hij, ook al omdat hij zijn vrouw niet verdraagt. In hoeverre is hij schuldig aan hoe zij zich voelt?

BRAD PITT: Ik geloof niet dat je Roland de schuld kunt geven. Er ís veel wat hij niet begrijpt, maar hij vecht om zijn relatie weer vlot te krijgen, weet niet hoe hij dat moet doen en grijpt naar de fles. De volgende dag staat hij weer op, gooit het over een andere boeg, faalt opnieuw, grijpt opnieuw naar de fles en wordt woedend. De volgende dag zoekt hij weer toenadering tot haar, hij houdt nog altijd van haar.

Het deprimerende aan By the Sea is inderdaad dat het probleem niet is dat ze niet meer van elkaar houden. Maar toch is hun relatie pure horror.

JOLIE: De waarheid is uiteindelijk: wij zijn met z’n allen, wij allemaal, niet goed in relaties. Elk van ons heeft zo veel tekortkomingen waaraan we zouden moeten werken. We zouden allemaal beter kunnen zijn.

PITT: Ik weet niet of liefde niet volstaat voor een goede relatie. De oude barman, in de bar waar Roland zich elke avond bedrinkt, die zelf over de dood van zijn vrouw treurt, zegt: ‘Liefde is simpel.’ Over die zin denk ik veel na.

JOLIE: Daar heb je het voortdurend over. Waarom eigenlijk?

PITT: Omdat het vanzelfsprekend niet eenvoudig is van iemand te houden die alleen maar gemeen en vervelend doet. Maar onze tijd hier is beperkt. Neem jouw operatie: het kan zo snel verkeren, we verspillen onze tijd maar beter niet aan onze ‘problemen’ en eeuwige conflicten. Je moet altijd de mens blijven zien op wie je in het begin verliefd was. Dat is de les die me uit deze film bijblijft.

JOLIE: Dat is moeilijk genoeg.

PITT: In de film smeek ik haar telkens weer: zeg me eindelijk wat er scheelt.

JOLIE: En als je wilt weten wat de filmopnamen voor ons eigen huwelijk betekenden: gelukkig hadden we onze kinderen. Als we ’s avonds naar huis gingen, was het meteen huiswerk, verhaaltjes voor het slapengaan…

PITT: Pingpong!

JOLIE: Als je kinderen hebt, moet je gewoon verder.

Maken kinderen een relatie gemakkelijker of moeilijker?

JOLIE: Gemakkelijker, denk ik. Maar natuurlijk moet je eraan wennen dat je leven je niet meer toebehoort.

PITT: Ook een opluchting!

Hoe heeft je vrouw je ervan overtuigd om mee te spelen in een film die het uiterste van je vergt?

PITT: Voor jou, Angie, was dat script altijd iets louterends. Onder elkaar noemden we dat scenario altijd ’the crazy one’. Iedereen raadde het ons af: te hard, niet commercieel genoeg, te deprimerend. Uiteindelijk hebben we een dubbele beslissing genomen: dat het tijd werd om eindelijk te trouwen en om die moeilijke film te draaien.

Wat betekent het voor je huwelijk dat je vrouw je regisseert?

PITT: Ach…

JOLIE: We hebben die film samen geproducet. Dus Brad de producent had indien nodig tegen Angelina de regisseur kunnen zeggen dat dat zo niet gaat, wat ze daar met Brad de acteur uitricht.

PITT: Ik vind het wel fijn, haar te zien regisseren. Angie is actrice en verstaat de kunst om het gevoel van een scène in beelden te vertalen. En niets mag dat gevoel overschaduwen. Heel interessant, heel sexy. Dat heb ik pas afgelopen nacht bedacht. Maar ik dwaal af.

JOLIE: Het is geen toeval dat de film is gemaakt in de tijd dat we trouwden. En ergens waren we er altijd voor beducht dat het allemaal misschien geen goed idee was. Maar we dachten: als we het toch klaarspelen, leren we misschien nog iets over onszelf. We vonden dat we dat moesten proberen, op het gevaar af dat het allemaal zou mislukken. Maar dat is beter dan gewoon thuis te blijven.

PITT: Zullen we dan maar meteen een vervolg draaien?

JOLIE:By the Sea heeft me ook geleerd dat ik het niet fijn vind mezelf te zien acteren. Normaal gezien kijk ik niet naar de films waarin ik meespeel. Maar als je ook regisseert, moet je wel. Ik haat het. Belachelijk, gruwelijk.

PITT: Maar je zou me toch opnieuw casten, niet?

JOLIE: Ik denk…

PITT: Niet?

JOLIE: Haal je hand uit mijn haar!

Zou je je man opnieuw casten?

JOLIE: Natuurlijk. Hij heeft meer in die film gelegd dan anders. Hij probeerde zo open en zo emotioneel eerlijk mogelijk te zijn. Dat raakt me, want ik weet dat hij dat deed omdat ik het was die achter de camera stond.

Vergeef me de vraag, maar nu jullie de problemen van een fictief huwelijk uitgediept hebben: wat voor problemen zijn er in jullie huwelijk?

PITT: Geen problemen, man!

Je vrouw heeft het net nog in Vogue gezegd dat ook jullie ‘issues’ hebben.

PITT: Waarover heb je het?

JOLIE: Stop! In elk geval hebben we niet de problemen van Vanessa en Roland in de film. Anders hadden we dat koppel ook niet kunnen spelen.

PITT: Die twee zijn zelfs niet jaloers. Jouw personage wil het mijne in de film bedriegen – niet omdat ze dat andere heerschap mag, maar alleen om de relatie van dat jongere paar te ruïneren.

JOLIE: Zoiets zou ik nooit doen, hoop ik toch. Dat is echt boosaardig.

PITT: Gestoord, echt gestoord, als je het mij vraagt.

JOLIE: Ik ben er nog altijd niet uit wat het over mij zegt dat ik zo’n gestoord personage bedacht heb. Schrijven is voor mij een vorm van zelftherapie, maar vaak weet je niet wat je daarmee precies wilt zeggen. Nu de eerste reacties binnenkomen, begin ik te begrijpen dat er misschien een paar dingen in mijn ziel zijn… Waarschijnlijk heeft het publiek een beter beeld dan ik van wat ik hier verwerk.

Je zei al dat de film ook over je moeder gaat. Tijdens de montage kreeg je te horen dat je zelf eierstokkanker riskeert, de ziekte waaraan je moeder is gestorven.

JOLIE: Dat was een nachtmerrie. Ik herinner me dat we vóór haar operatie in het ziekenhuis een jonge vrouw hebben ontmoet die huilde. Ze had nog geen kinderen en zou haar eierstokken verliezen.

En ja, By the Sea gaat in niet geringe mate ook over het moederlichaam, het falen van dat lichaam en het moederschap. Dat waren dingen die me bezighielden toen ik het scenario schreef – dat was overigens vóór mijn twee operaties. Toen de opnames begonnen, wist ik dat ik ook mijn eierstokken en eileiders moest laten verwijderen. Mijn oma is trouwens óók aan eierstokkanker gestorven. Heel vreemd om dan uitgerekend aan een film te werken die zo veel met al die onderwerpen te maken heeft. Maar ergens was het ook mooi om te zien hoe de cirkel rond was. Ik heb toen ik dat nieuws kreeg meteen Brad gebeld.

PITT: Dat telefoontje was verpletterend. Dit ging over de mens van wie ik houd, de moeder van mijn kinderen. In mijn hoofd ontstonden de zwartste scenario’s. Ik heb meteen het vliegtuig genomen. En dan begin je daar ergens helderder in te zien. Mijn echtgenote kan zich zeer goed concentreren op problemen die zich aandienen: niet terugblikken, alle opties afwegen, je informeren, anticiperen, en de juiste beslissing nemen.

En wat is jouw job tijdens zo’n crisis?

PITT: In zulke momenten kun je je er zeer bewust van worden hoeveel je van iemand houdt.

Hou je dan het hoofd koel?

PITT: O ja, wij beiden overigens.

JOLIE: In crisissen zijn we op ons best. Moet ook, alleen al voor de kinderen. Je let erop dat ze bepaalde zaken niet meekrijgen, dat ze zoals altijd op tijd op het voetbal zijn. Het belangrijkste voor mij, Brad, was dat je gewoon bij me was. Dat wens ik iedereen toe die zoiets moet doorstaan.

Die operatie zorgt dat je menopauze voortijdig begint. Maar mag ik vragen wat er voor jou veranderd is?

JOLIE: Je bedoelt: heeft de menopauze me rustiger gemaakt?

PITT: Heeft ze niet.

JOLIE: Brad leeft nu samen met een vrouw in haar overgang. En ik voel me eerlijk gezegd vrouwelijker dan vroeger. Ik ben kwetsbaarder geworden.

PITT: Dat zeg je de hele tijd. Ik heb daar nog niets van gemerkt. Hoogstens enkele kleine opvliegers.

JOLIE: Ik voel me kwetsbaarder, daarom gedraag ik me agressiever. Om mezelf te beschermen.

PITT: Dat verklaart het een en ander.

En nog een moeilijke vraag, des te meer met je echtgenoot naast je…

PITT: Ze is al aan de man, kerel. Je kunt haar niet hebben.

… de regisseur Angelina Jolie toont de actrice Angelina Jolie tamelijk vaak met ontblote boezem in By the Sea. Wat wilde je daarmee zeggen?

JOLIE: Je kunt net zo goed vragen: waarom zie je Mélanie Laurent, die de vrouw van het jonge paar speelt, zo vaak bloot? Dat is deel van het verhaal. Seksualiteit en het lichaam staan in By the Sea voor iets anders dan erotiek. Mélanie is vrij, ik ben eerst vrijwel ingepakt. Gaandeweg onthul ik me, psychisch, en fysiek.

Je hebt er geen geheim van gemaakt dat je je borsten hebt laten amputeren en vervolgens reconstrueren. Dat betekent – nog een intieme vraag – dat je in de film die prothesen ziet?

JOLIE: Ja. Zoals gezegd, ik heb het scenario vóór die operatie geschreven. En voor mij was het belangrijk het niet te herschrijven vanwege die operatie. Toen duidelijk werd dat Brad en ik zelf zouden acteren, hadden we heel wat kunnen wijzigen, veel scènes die pijnlijk of onaangenaam zouden zijn.

PITT: Ons verging het als jij met je vragen: allemaal een beetje pijnlijk.

JOLIE: Los daarvan vind ik het goed om vrouwen die net als ik een mastectomie hebben ondergaan te tonen dat we nog altijd mooie vrouwen zijn.

Waarvan akte.

PITT: Hey!

Ik weet nu nog altijd niet wat die issues in jullie relatie zijn. Maken jullie wel eens ruzie?

PITT:Are you kidding? Hell, yes. Ik heb een behoorlijk temperament.

JOLIE: Een vreselijk temperament.

PITT: Het duurt even voor ik dat punt bereik, maar als ik ontplof, it gets ugly. Toch?

JOLIE: Geen idee. Ik ben dan meestal ook niet meer zo helder. Ik heb overigens niet zo lang nodig om te ontploffen.

PITT: Inderdaad.

En dan?

PITT: Een van de twee moet dan de volgende dag de volwassene zijn.

JOLIE: Het hangt ervan af wie er ’s nachts over de rooie gegaan is. Als het stof is gaan liggen, proberen we erover te praten. Om bij de volgende ruzie beter voorbereid te zijn.

Als die twee koppels in de film hun catastrofale vakantiedagen overleven – wat we niet te weten komen – zijn ze daar allicht ook beter tegen gewapend.

PITT: Dat gevoel heb ik voor Angie en mij. Het was niet simpel, maar de film heeft ons sterker gemaakt.

JOLIE: Als ons dit als koppel was overkomen, waren we allicht niet meer samen.

PITT: Mijn personage heeft nu eenmaal meer waardigheid dan ik.

JOLIE: Roland, de alcoholist?

PITT: Hij is geen alcoholist. We hebben het hier wel over de jaren zeventig.

Als drinker en kettingroker ben je zeer overtuigend. Alsof je weet wat je doet.

PITT: O ja, ik kan zeer, zeer goed drinken. En zeer professioneel roken.

JOLIE: Klopt, helaas.

BY THE SEA

Nu in de bioscoop.

DOOR PHILIPP OEHMKE

Angelina Jolie ‘TOEN IK AAN DIT SCENARIO BEGON, WAS MIJN MOEDER NET AAN KANKER GESTORVEN. ZE WAS GEEN GELUKKIGE VROUW. IK WILDE HAAR LEVEN, HAAR LEED BEGRIJPEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content