De beste Britse sitcom van de laatste jaren is eindelijk ook bij ons te zien. Zet u schrap voor ‘The Office’.
Lang leve Bart De Pauw! Dankzij hem hoeven we hier immers het concept achter de Britse komische reeks The Office niet meer uit te leggen. The Office is immers net zoals Het Geslacht De Pauw een fictieve docusoap, of zoals men over het Kanaal zegt: een mockumentary. Het ziet eruit als reality-tv, maar alles is vooraf uitgeschreven, in scène gezet en gerepeteerd. Basisgedachte is dat een cameraploeg van de BBC op bezoek is gegaan bij een kleine papierhandelaar in Slough, een grijze voorstad van Londen, om er het dagelijkse reilen en zeilen te volgen. Centrale figuur in The Office is David Brent, de baas van het kantoor. Brent is een heel middelmatige manager, maar hij ziet zichzelf als een goeroe van het bedrijfsleven én een hilarisch entertainer, die aanbeden wordt door zijn personeel. In werkelijkheid is hij compleet incompetent en met zijn mislukte grapjes ergert hij iedereen rond hem. Brent (een briljante rol van Ricky Gervais, die de reeks ook mee schreef en regisseerde) ziet in de docusoap echter zijn kans om iedereen ervan te overtuigen hoe fantastisch hij wel is; dat zorgt voor uiterst grappige en ook pijnlijke momenten, als Brents tussenkomsten compleet de mist ingaan en hij zijn personeelsleden én de kijkers thuis ongemakkelijk laat schuiven op hun stoel.
The Office is evenwel meer dan een rondje plaatsvervangende schaamte: er is ook een duidelijk tragische ondertoon. Brents koppig volgehouden pogingen om toch maar in de gunst te komen van iedereen om hem heen – en vooral de manier waarop hij telkens schichtig in de camera kijkt op zoek naar wat erkenning: het is vaak bijna ondraaglijk triest én ontroerend. Ook de andere personages uit de reeks zijn in de eerste plaats tragisch, en dán pas komisch: verkoper Tim, een gesjeesde student met een vervroegde midlifecrisis ( ‘I turned 30 today, so my mother woke me up early to give me my present’) die vruchteloos achter de secretaresse aanzit. Of de hologige Gareth, een man die zichzelf graag ‘assistant-manager’ noemt, maar in werkelijkheid manusje-van-alles is en door iedereen veracht wordt. The Office is dan ook een bedrieglijke komedie, die je heel langzaam besluipt. De reeks zit vol met echt hilarische momenten (de quiz in de plaatselijke pub die eindigt in een rondje ‘schoenen over het dak gooien’, de training day van het bedrijf), maar van aflevering tot aflevering wordt de ondertoon triester en triester, en raak je meegesleurd in een wereld vol melancholie. Tot je nauwelijks nog weet of je moet lachen of je handen vol medelijden voor je gezicht moet houden.
Ook in Amerika is men al voor de serie gevallen. Het magazine Entertainment Weekly riep The Office vorig jaar uit tot ‘beste tv-programma van 2003’ en een maand geleden won ze, als eerste niet-Amerikaanse reeks in de geschiedenis, een Golden Globe voor beste sitcom. Ondertussen werkt Gervais aan een Amerikaanse versie van zijn geesteskind. Daar heeft hij de tijd voor, want de Britse reeks is er na amper twee seizoenen mee opgehouden: Gervais wou – net zoals John Cleese bij Fawlty Towers – stoppen op het hoogtepunt. In totaal bestaan er dan ook maar twaalf afleve-ringen van The Office (plus een dubbele kerstspecial, waarin de BBC-ploeg nog eens terugkeert naar Slough om te zien hoe het iedereen daar vergaan is sinds het einde van de docusoap), maar het is een dozijn om in te lijsten. THE OFFICE
MAANDAG 8/3 – 23.10 CANVAS
Door Stefaan Werbrouck
