Hot Damn! ****

Op 16 augustus 2005 wordt de as van gonzojournalist Hunter S. Thompson vanuit een kanon, gemonteerd op een stellage van 47 meter hoog, de hemel in geknald. Op de begane grond kijkt een kransje filmsterren, onder wie Jack Nicholson, Sean Penn en Bill Murray, toe hoe Hunters laatste wens vervuld wordt. Het spektakel is gracieus bekostigd door Johnny Depp, die naar verluidt 3 miljoen dollar betaald heeft voor de explosieve uitvaart. Geen toevallige traktatie: Depp belichaamde Thompson in Fear and Loathing in Las Vegas, Terry Gilliams psychedelische verfilming van het gelijknamige boek, waarin Thompson op grimmige wijze de neergang van de hippiecultuur beschrijft.

Thompson was samen met onder meer Tom Wolfe en Norman Mailer een grondlegger van het New Journalism, waarbij de auteur deelneemt aan het verhaal en de traditionele, feitelijke journalistiek overschildert met literaire technieken en desnoods aanvult met visioenen, drugtrips en pure verzinsels.

Zijn laatste levensjaren spendeerde Thompson op Owl Farm, zijn privédomein in Aspen. Het is daar dat fotografe Chloe Sells bij toeval tot zijn persoonlijke assistente gebombardeerd werd. Haar taken: zijn avondeten bereiden (kant-en-klare kalkoen uit de microgolf), ’s nachts zijn oeuvre luidop aan hem voorlezen en vooral: zijn driftbuien temperen. In ruil kreeg ze de toestemming om zijn schuiloord te fotograferen en die beelden, nu verzameld in het prachtig uitgegeven koffietafelboek Hot Damn!, zijn een ware schatkist voor elke Thompsonaficionado.

Alles aan Owl Farm beantwoordt aan de verwachtingen. Sells biedt een haast clichématige inkijk in een schrijvershol, vol slordig gestapelde manuscripten, overvolle asbakken, hautaine katten en softporno. Geen plekje in Thompsons interieur bleef onbevlekt. De muren zijn bedekt met foto’s van JFK en Che Guevara, de schrijftafel biedt amper ademruimte aan de typemachine en de televisie – blijkbaar is naakt basketballen een ding in de VS – is beplakt met post-its.

Grote afwezige: Hunter S. Thompson zelf. Sells laat het icoon zien door hem te spiegelen via de snuisterijen en (literaire) jachttrofeeën. Daarom ook ontroert het laatste beeld zo hard: Thompsons gehavende hand op het klavier, voor eeuwig bladstil na een levenslange oerschreeuw.