HOER, MOEDER, VAMPIER

GEMMA ARTERTON als Clara in BYZANTIUM. 'Ja, ik ik loop in kinky pakjes rond, maar ik speel wel een ondode feministe.'

Move over, Keira, Carey en co. Want met hoofdrollen in Hansel & Gretel, Song for Marion en vanaf deze week ook Neil Jordans vampiersprookje Byzantium is Gemma Arterton nu al dé Britse filmprinses van het jaar. Een gesprek over hamburgers, Hollywood en feministes met sexappeal. Véél sexappeal. ‘Ik heb de halve inboedel van de seksshops uit Soho gepast.’

Ze joeg met Jeremy Renner op boze heksen in het actiesprookje Hansel & Gretel: Witch Hunters. Ze fleurde cultheld Terence Stamp op in de dramady Song for Marion. Ze mag vanaf 25 september Hollywoodhunks Justin Timberlake en Ben Affleck flankeren in misdaaddrama Runner Runner. En nu is ze te zien als hoertje, moeder en vampier tegelijk in de curieuze maar stijlvolle en emotioneel doorbloede gothic thriller Byzantium, na The Company of Wolves (1984), High Spirits (1988), Interview with the Vampire (1994) en Ondine (2008) alweer Neil Jordans vijfde trip door het fantasygenre.

Dat Gemma Arterton een druk en divers jaar achter de rug heeft, kan als understatement dan ook tellen. Maar dat vindt de 27-jarige brunette uit Gravesend, een provinciestadje ten oosten van Londen, duidelijk prima. Tenslotte heeft ze na haar annus horribilis 2010, waarin ze met Prince of Persia en Clash of the Titans twee monsterlijke flops scoorde, wel wat goed te maken, zeker in dat moderne Babylon genaamd Hollywood. Bovendien wil Arterton, die een theaterdiploma van de Royal Academy op zak heeft en eerder Shakespeare en Ayckbourn op de planken bracht, definitief bewijzen dat ze méér is dan die Bondbabe uit Quantum of Solace (2008), dat sexy snoetje van de Avon-parfumreclames of, zoals ze zichzelf ooit omschreef, ’the thinking man’s crumpet’. Een hoofdrol in een film van Iers beeldenstormer Jordan – én een interview in Knack Focus – zijn alvast een uitstekend begin.

Was je een fan van Jordan of hij van jou?

GEMMA ARTERTON: Neil is een van mijn favoriete regisseurs, en dat zeg ik niet zomaar. Toen ik nog in een theatergezelschap zat, bestudeerden we zijn doorbraakfilm, The Company of Wolves. We maakten een stuk over volwassenwording en vrouwelijkheid, en daar ging die film over. Bijna al zijn films gaan daar trouwens over: Interview with a Vampire, The Crying Game (1992), The End of the Affair (1999) en zeker ook Byzantium.

In die laatste speel je een hoertje dat ook een vampier is. Ben je niet bang dat je vaak in stoeipoesrollen wordt gecast?

ARTERTON: Nee. In Song for Marion was ik een haast aseksuele nerd. Ik speel inderdaad wel eens de babe – ik krijg nu eenmaal dat soort rollen en vooral Hollywood denkt graag in stereotypen – maar ik tracht zo veel mogelijk te variëren. Byzantium speelt met het idee van eros en thanatos, de zoete dood. En ja: ik loop in kinky pakjes rond. Ik heb voor de opnames de halve inboedel van de seksshops uit Soho gepast. (lacht) Maar ik word niet opgevoerd als passief lustobject. Mijn personage is een alleenstaande moeder, een wraakengel, een kostwinner en een activiste. Ze is een ondode feministe met sexappeal. Ze gebruikt haar seksualiteit als wapen en als schild. Neil kan als geen ander sterke, complexe heldinnen creëren. Denk maar aan Mona Lisa (1986) of The Crying Game. Moira Buffini, de scenariste van Byzantium, is trouwens ook een echte feministe. En een heel levendige. (lacht)

Over Hollywood gesproken: na je rol als Bondgirl Strawberry Fields in Quantum of Solace leek je de A-list te bestormen, maar dat viel met Prince of Persia en Clash of the Titans dik tegen, of niet?

ARTERTON: Ik ga niet liegen. Na die twee films had ik het met Hollywood gehad. Ik wilde graag eens in zo’n dure blockbuster meespelen – welk Brits workingclassmeisje wil er nu niet tussen Griekse goden en goden als Liam Neeson en Ralph Fiennes rondlopen? Alleen viel het resultaat lelijk tegen. En ik geef toe: niet alleen commercieel. Die dingen gebeuren. Gelukkig heb ik daarna met Stephen Frears kunnen werken (het titelpersonage in de graphicnoveladaptatie Tamara Drewe, nvdr.). Ik heb op West End gestaan. En ik heb me inmiddels weer met Hollywood kunnen verzoenen.

Toch niet met Hansel & Gretel, dat toch ook redelijk onnozel was?

ARTERTON:(lacht) Denk ervan wat je wil, maar het was enorm geestig om te doen, Jeremy Renner is een vriend voor het leven geworden en ik heb me enorm geamuseerd met het resultaat. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn. Een hamburger kan soms even heerlijk smaken. En het was een goed gemaakte hamburger met niet al te veel hormonen – cgi dus. In Clash of the Titans was het al green screens wat de klok sloeg. In Hansel & Gretel kreeg ik tenminste een echte heks om met pijl en boog op te mikken.

Is het toch niet zo dat het moeilijk is om een bepaald imago van je af te schudden eens je een Bondgirl bent geweest?

ARTERTON: Ik heb er geen last van. Kijk naar wat ik sindsdien heb gedaan. Bondgirls zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Ze hebben nog altijd flauwe, suggestieve namen als Strawberry Fields (lacht) en ze zien er nog altijd sexy uit, maar ze zijn intelligent, zelfstandig en krachtdadig. Ze worden ook vertolkt door goede actrices. Kijk naar Eva Green, Olga Kurylenko of Naomi Harris. Die hebben een heel veelzijdige carrière. Ik weet dat men achteraf veel kritiek had op Quantum of Solace, dat het een mindere Bond was en zo. Maar ik ben nog steeds trots op die film en hij heeft me gebracht tot waar ik nu zit. Dus geen kwaad woord over 007, mate, mijn licence to kill is nog steeds niet vervallen. (lacht)

In oktober komt ook Runner Runner uit. Wat volgt er daarna?

ARTERTON:The Voices, de nieuwe film van Marjane Satrapi – nog zo’n fantastische feministe trouwens. En ik ga weer op de planken staan in Londen. Iedereen heeft het altijd maar over film, maar theater is even belangrijk voor mij. Mijn motto is: gewoon doen. Niet te veel twijfelen. Toen ik theater studeerde, heb ik er nooit aan gedacht in Hollywood te werken. En nu ik in Hollywood heb gewerkt, denk ik er geen seconde aan of het theatermilieu dat wicht uit Clash of the Titans wel serieus zal nemen. Dat ondernemende heb ik van mijn moeder. Die durft nog veel meer dan ik. Te veel soms. Als we samen uitgaan, ben ik diegene die als eerste naar huis gaat. (lacht)

BYZANTIUM

Vanaf 28/8 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content