Rare jongens, die Roemenen. Blijkbaar niet in staat om de malaise te verdringen en de corruptiekanker een halt toe te roepen, maar wel om daar de ene na de andere sterke film over te maken. De recentste in die rij: Child’s Pose.
U kent het scenario. Een kind wordt doodgereden. De dader heeft connecties, justitie faalt. De gekwelde vader van het kind heeft maar één levensdoel meer: wraak. Met veel bloedvergieten ruimt hij iedereen op die tussen hem en de moordenaar staat. Het omgekeerde scenario kent u nog niet, tenzij u de Roemeense film al gezien hebt die vorig jaar tot ieders tevredenheid de Gouden Beer won op het filmfestival van Berlijn.
In Child’s Pose volgt de nerveuze camera niet de vader van het slachtoffer maar de moeder van de dader. Cornelia is niet minder vastberaden om haar missie te doen slagen: zoonlief de veroordeling besparen die zijn grootse carrière fnuiken zou. Dat doet ze niet door mensen te mollen maar door valse verklaringen af te leggen, verklaringen te vervalsen, de hoofdgetuige om te kopen, agenten smeergeld te betalen en de familie van het slachtoffer zonder schroom te beschuldigen. Haar wapens zijn geen vuisten of geweren maar geld en connecties, haar slachtoffers geen ingehuurde schurken maar de Roemenen die tot de sociale klasse behoren die alles te slikken had, heeft en zal hebben. Het is dan ook niet moeilijk om in de film een grimmige ontmaskering van het morele failliet van de decadente nouveaux riches te zien en een in vitriool gedrenkte analyse van een Roemeense samenleving die corruptie de natuurlijke gang van zaken vindt. Een van de sterkere scènes verduidelijkt dat de vraag niet is of je je laat omkopen maar hoeveel je vragen kunt.
Maar stel dat de Securitate nog zou bestaan, Calin Peter Netzer zou alle maatschappijkritiek kunnen ontkennen door zijn film een gitzwart portret te noemen van een verstikkende moeder. Want dat is Child’s Pose ook. Twee films voor de prijs van één, het typeert de niet-aflatende Roemeense new wave. Cornelia ziet in het gebeurde vooral de kans om weer een dominante plaats in te nemen in het leven van haar enige zoon. Waarom ze voor hem alles doet terwijl hij een ondankbare vlegel is die haar verstoot, wordt duidelijk in de zinderende climax.
Hadden we eerst nog onze bedenkingen bij de opeenvolging van praatscènes, het ijzersterke scenario voorziet in een dwingende spanningsopbouw en het naturel waarmee de Roemeense acteurs de dialogen debiteren, is weerom imposant. Vraag niet hoe maar Luminita Gheorghiu slaagt erin om je te laten meeleven met een jaloerse, possessieve, controlerende, naar een beetje liefde snakkende moeder die grossiert in bedenkelijke zetten. We zagen deze fenomenale actrice eerder al in The Death of Mr Lazarescu, 12:08 East of Bucharest én 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, drie films die de Roemeense cinema aan zijn uitstekende reputatie hielpen. Tot hetzelfde kaliber rekenen we Child’s Pose niet, omdat je van de schoudercamera in combinatie met de snelle montage zeeziek wordt, zonder dat het een duidelijke meerwaarde biedt. Het drama is gelukkig dwingend en aangrijpend genoeg om dat als een detail te beschouwen.
CHILD’S POSE ****
Calin Peter Netzer met Luminita Gheorghiu, Bogdan Dumitrache, Natasa Raab.
NIELS RUËLL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
