Hoe alles moest beginnen

Eerste zin Het park ruik ik al voordat ik het zie, een geur waarvan ik houd, het is de geur van de dag die nog maar kort geleden begonnen is, er zit licht in en beloftes.

Thomas is schrijver geworden omdat hij niet goed wist hoe te leven of hoe ergens bij te horen. In gedachten is hij al zijn hele leven bij Licia, het meisje dat zijn kindertijd kleur schonk. Geliefden waren ze, op hun manier, twee kinderen die wisten wat de poes dacht en wat de wind fluisterde. Alleen zij kenden de betekenis van het stromende rivierwater. ‘Alles wat gebeurt, gebeurt alleen maar omdat wij dat willen’, hielden ze elkaar voor en op hun negende ontdekten ze zelfs hoe volwassenen zoenen.

Maar dan komt de breuk. De moeder van Licia is gestorven en haar vader heeft iemand anders leren kennen, een Amerikaanse kunstenares die in Rome woont. Vader volgt zijn hart en zijn twaalfjarige dochter moet mee, maar elkaar echt verlaten zullen Licia en Thomas nooit. Kan je leven bepaald worden door iets wat nooit gebeurd is of door iemand die er niet meer is? In Hoe alles moest beginnen lezen we hoe de geliefden elkaar nog drie keer ontmoeten, als twintigers, wanneer ze afscheid proberen te nemen in Rome, als veertigers, nadat Thomas Licia op tv heeft gezien en hij helemaal naar Keulen rijdt om haar te spreken, en als zestigers, wanneer Licia zonder verwittigen opduikt tijdens de crematie van Thomas’ moeder.

Thomas Verbogt was lang het goedbewaarde geheim van de Nederlandse literatuur. Hij had een kleine schare enthousiaste lezers, maar de doorbraak kwam er maar niet. Tot hij met zijn vorige roman Als de winter voorbij is op de shortlist van de Libris 2016 stond. Opeens viel literair Nederland voor zijn kwetsbare stijl, die doet denken aan het beste wat Graham Swift en John Banville ooit schreven: associatieve verhalen over de kleine drama’s in het leven. Zware thema’s, maar met een luchtige brille op papier gezet. Op het einde van Hoe alles moest beginnen wandelen Licia en Thomas door hun geboortedorp. ‘Kijk’, zegt Licia, terwijl ze naar de wolken aan de hemel wijst. ‘Dat is ons leven.’ Net zoals die wolken hun eigen gang gaan, doet ook ons leven dat, lijkt Verbogt te suggereren. En dat kunnen we maar beter leren aanvaarden.