Peter van den Begin en Stany Crets GAAN VOORTAAN door het leven als het echtpaar Frans & Claudine, in ‘Als ’t maar beweegt’. Het duo over de geneugten van protheses, HET leven als tienervader en hun vriendschap. ‘Mochten we getrouwd zijn, dan zou het er net zo toegaan als in het programma.’ ‘Jij hebt rare fantasieën, Peter.’

Ze vullen elkaars antwoorden aan en lachen als op commando op hetzelfde moment en met dezelfde dingen. Het is dat ze allebei een vriendin hebben, anders zou je denken dat Peter Van den Begin en Stany Crets al jaren een echtpaar vormen. Voorlopig is dat alleen zo in hun nieuwe programma Als ’t maar beweegt – hun eerste voor de VRT – want daarin kruipen de beide acteurs in de huid van Frans (Peter) en Claudine (Stany), een bejaard koppel dat zijn avonden voor de buis doorbrengt en commentaar geeft op de programma’s die passeren. Als ’t maar beweegt wisselt doldwaze parodieën op allerlei shows af met gekibbel tussen de echtgenoten, die op een bepaald moment zelfs tot in de slaapkamer worden gevolgd. Dat van in die huid kruipen mag u overigens letterlijk nemen, want dankzij een hoop protheses hebben Van den Begin en Crets er nog nooit zo onherkenbaar uitgezien als nu.

Schrik dat jullie herkend zouden worden op de VRT?

Crets: Neen (lacht). Als we met iets beginnen, overwegen we altijd of we niet gewoon onszelf kunnen blijven. Maar we komen er telkens achter dat dat ons ding niet is, dat we ons beter vermommen.

Van den Begin: Je hebt minder remmingen. Het is een masker, ditmaal ook letterlijk, want we zijn echt niet meer te herkennen. Het was wel geestig om uit te proberen hoe ver we konden gaan in een vermomming. Totnogtoe is het altijd bij een pruik of een valse neus gebleven, maar we wilden eens zien wat het gaf als we protheses zouden gebruiken. Het resultaat is verbazingwekkend. Bij de eerste keer kon ik het nauwelijks geloven. Ik was ingedommeld en toen ik mijn ogen opendeed, zag ik gewoon iemand anders in de spiegel. Toen dacht ik: All right!

Crets: Het is alsof je twee acteurs hebt ingehuurd die perfect doen wat jij wilt.

Van den Begin: Eigenlijk is het een beetje je eigen Muppet Show spelen. Het enige nadeel was dat we telkens meer dan vier uur in de schminkkamer moeten zitten. We hebben plotseling geweldig veel respect gekregen voor de acteurs in Planet of the Apes.

Crets: Nog een geluk dat het ’s morgens gebeurt: als je wat kunt slapen, gaat het rapper vooruit.

Van den Begin:(kijkt naar de hals van Stany) Het begint er weer een beetje toonbaar uit te zien, Stany.

Crets: Ik had een paar dagen geleden het verschrikkelijk slechte idee om mij te scheren vlak voor ik geschminkt werd. Eergisteren stond mijn hals echt vol etterende blazen.

Jullie zeiden ooit: ‘We maken tv-programma’s waarvan we vinden dat ze er nog niet zijn.’ Gaat dat nu ook op?

Crets: Enerzijds is het met die filmpjes een beetje een vervolg op Sketch-à-Gogo. Anderzijds wilden we ook een mengeling van een show met een sitcom voor een livepubliek, met daartussen nog een reeks sketches, terwijl je af en toe ook een blik achter de schermen krijgt. (lacht) Zoiets is er nog niet, dacht ik.

Van den Begin: Dat livepubliek wilden we er echt bij. Heimwee naar het Debbie & Nancy-gevoel, hé. Het is fijn tegen mensen te kunnen babbelen.

En meteen te zien of iets werkt.

Crets: Ook. Je hoeft niet te liegen met een lachband. We zijn niet aan het knippen en plakken geweest met valse lachjes.

Al is het natuurlijk niet echt live.

Crets: Klopt, maar we proberen wel het programma in één ruk op te nemen, zonder veel te stoppen. Af en toe kun je natuurlijk niet anders. Als we door omstandigheden nat worden, dan moet je alles wel stilleggen om te zien of de micro’s nog werken.

Door omstandigheden nat worden, hoe werkt dat precies?

Crets: Laten we zeggen dat de natuurelementen ons niet goed gezind zijn. (lacht) Bij het livegedeelte wilden we ook de sfeer van vroeger oproepen, uit de beginjaren van de televisie. Tv was toen spannend omdat er van alles kon mislukken. Je zag af en toe de muren bewegen, het decor instorten… die charme zochten we.

Van den Begin: Onze tv-programma’s ontstaan altijd uit heimwee naar dat zondagavondgevoel van vroeger, toen we klein waren. Dat gevoel van ‘we mogen nog een paar uurtjes tv kijken voor we naar bed gaan’.

Crets: Uit bad komen en met natte haren voor de tv zitten, geweldig. Nu er 20.000 zenders op je tv zitten, is de magie natuurlijk weg. Vroeger was er bijna niets anders dan de BRT, dus alles was een evenement. Als kind keek je zelfs naar Van Pool Tot Evenaar, wat toch te denken geeft (lacht).

Voor de sketches zijn er Vlaamse acteurs ingehuurd, zoals Chris Lomme, Jan Decleir, Jo De Meyere… Waren die gemakkelijk te strikken?

Van den Begin: We kennen ze natuurlijk al langer, dat maakt het eenvoudiger. Al moet ik toegeven: Jan Decleir bleef moeilijk. Je ziet die hoop flauwekul die je verzonnen hebt en dan denk je: Moeten we nu echt aan Jan vragen of hij een emmer slijm over zijn kop wil krijgen? Gaat hij dat pikken? Dan zit hij voor jou en vraag je: ‘Zeg Jan, zou je dit en dat zien zitten?’ En, na een lange stilte, komt er zo (met diepe stem): ‘Ik zal wel niet anders kunnen zeker? Anders zijt ge kwaad op mij.’

Crets: Jo De Meyere was vereerd. Hij zei dat hij al lang iets geestigs wou doen voor tv. En toen sprak hij de gevleugelde woorden: ‘Stany, het zal toch wel crazy zijn, hé?’ ‘Ja, Jo, het is behoorlijk crazy.’

Jo De Meyere mag samen met Chris Lomme ‘Brook en Frack’ spelen, een parodie op ‘Mooi en Meedogenloos’. Kenden ze die serie?

Van den Begin: Dat hebben we eigenlijk nooit gevraagd. Maar ze wisten wel meteen hoe ze moesten acteren.

Crets: Ze mochten niet overdrijven. Je moet dat spelen zoals de echte acteurs het spelen, dat werkt duizend keer beter. Mooi en Meedogenloos is al bijna een parodie, als je dan ook nog overdrijft in de vertolkingen, is het niet meer grappig.

Zijn er programma’s waar je van af bent gebleven omdat ze té erg zijn?

Crets:Niki’s Geheim valt niet te parodiëren. Iedereen zou dat wel herkennen, maar het origineel blijft gewoon hilarischer dan wat je ook kunt verzinnen. Het was soms wel moeilijk om te beslissen wat we wel en niet zouden doen. Flikken bijvoorbeeld.

Omdat ‘Flikken’ al een parodie op zich is, bedoel je?

Crets: Neen, neen. (aarzelt) Allez, soms wel (lacht). Maar het is gewoon ons ding niet. We willen ook niet echt tv-programma’s imiteren, maar een parallel universum creëren. Geen Flikken, maar Flikken The Musical.

Jullie worden op zondagavond uitgezonden. Zorgt dat voor extra druk?

Crets: Enerzijds wil je als tv-maker niet liever dan dat je programma dan wordt uitgezonden, anderzijds loop je natuurlijk helemaal vooraan en ben je de eerste om een bajonet in je lijf te krijgen.

Van den Begin: Het is afwachten of we zondagskinderen zijn. Maar in dat opzicht denk ik dat je bij de VRT net iets meer kansen krijgt om te groeien dan aan de andere kant.

Ik hoorde gisteren de presentatrice op Studio Brussel praten over ‘het nieuwe programma van Stany Crets en Peter Van den Begin, die teruggekeerd zijn naar de VRT’.

Crets: Ja, dat zeggen er wel meer. Bijna iedereen eigenlijk, nu ik erover nadenk. Veel mensen gaan daarvan uit: ze zijn efkes naar de VTM geweest maar nu zijn ze terug. Terwijl we nog nooit voor de VRT gewerkt hebben.

Was er eigenlijk iemand in jullie vriendenkring die de overstap geen goede zet vond?

C rets: Neen, de reacties gingen van ‘Eindelijk!’ tot ‘Waarom heeft het zolang geduurd?’ (lacht)

Het bewijst dat jullie VTM niet hipper hebben kunnen maken.

Crets: Onlangs zat ik op een schoolreünie en daar zat iemand die nog niets had gezien van wat ik op tv had gedaan. (met nadruk): ‘Ik kijk níet naar VTM! Ik raak die knop niet aan! Die staat op den drie en ik kom daar niet aan.’ Ik begrijp dat niet. Dat je jezelf als één-kijker of als Canvas-kijker beschouwt, daar kan ik inkomen, maar dat je mordicus weigert om naar een bepaalde zender te kijken? Er is toch overal iets te beleven? Maar blijkbaar zijn er nog altijd diehards die zelfs naar Uitzendingen door derden zouden kijken om toch maar niet te moeten zappen.

Bij VTM waren jullie de buitenbeentjes, dat zijn jullie nu kwijt. Is dat jammer?

Van den Begin: Het was niet onprettig om de underdog te zijn, neen.

Crets: Maar het was ook niet onprettig voor de bazen van VTM. We werden als schaamlapje gebruikt. Als het over geloofwaardigheid ging, was het altijd: ‘Jamaar, wij hebben Peter en Stany.’

Van den Begin: Eric Claeys (ex-programmadirecteur van VTM; nvdr.) heeft het ooit in een interview gepresteerd om ons zo vier keer te vernoemen. ‘Ja maar, de Peter en Stany…’ (lacht)

Ik bedoel eigenlijk: bij VTM staken jullie er sowieso bovenuit. Van Bart Peeters wordt nog steeds gezegd dat hij zijn beste programma’s voor VTM heeft gemaakt. Misschien is dat vooral omdat het daar meer opvalt?

Crets: Hmm, dat kan. We zullen wel merken of dat ons parten speelt.

Het houdt jullie niet bezig?

Van den Begin: Nú wel (lacht).

In de afgelopen maanden zaten jullie in een hoop VRT-programma’s, terwijl jullie vroeger zelden aan VTM-programma’s meededen. Kleine lettertjes in het contract niet gelezen?

Crets: Neen, dat is zeker niet verplicht. We zaten zelden in VTM-programma’s…

Van den Begin: … omdat er gewoon niet veel VTM-programma’s waren waar we in wílden zitten.

Crets: Het is fijner om in De Nieuwste Quiz of Fata Morgana of De Slimste Mens rond te lopen, dan in… (denkt na) ja, ik zou echt niet weten wat.

Peter, jij doet zelfs mee aan quizzen!

Van den Begin: Tot mijn eigen verbazing, ja. Nu, het zal wel nooit mijn ding zijn om in panels te gaan zitten. Op dat vlak verschillen we. Samen met Stany, zoals in De Nieuwste Quiz, vind ik het wel plezierig, maar in De Slimste Mens liep ik een beetje verloren zonder hem.

Jullie kunnen niet zonder elkaar. Net een echtpaar.

Crets: Frans & Claudine liggen dicht bij ons, ja, net als Raf & Ronny of Debbie & Nancy. Tijdens het schrijven sluipen er altijd stukken van onszelf in de personages. Hoe Frans & Claudine met elkaar omgaan, dat is helemaal ons, maar dan zwaar uitvergroot.

Kibbelen jullie ook als een koppel dat al een paar decennia samen is?

Van den Begin: Neen, dat niet. Maar mochten we een echtpaar zijn, dan zou het er wel zo toegaan, denk ik.

Crets: Jij hebt rare fantasieën, Peter.

Verdragen jullie kritiek van elkaar?

Van den Begin: Anders zouden wij niet meer bestaan, als er iedere keer ambras zou zijn als een van ons ‘Ik weet het toch niet’ zou zeggen. Maar eigenlijk moeten we dat zelfs niet zeggen. Als er een stilte valt, of de een kijkt weg, dan is dat al genoeg om te weten dat het scheef zit.

Crets: We kunnen ook genoeg relativeren. Als Peter tegen mij zegt: ‘Ik vind dat je dat anders moet spelen’, dan ben ik er de mens niet naar om het af te bollen. Dan weet ik: hij zal wel gelijk hebben. Hij ziet mij tenslotte het meest bezig.

Zijn er dan dingen waar je het nog echt oneens over kunt zijn?

(lange stilte)Van den Begin: Ik kan geen enkel concreet voorbeeld bedenken.

Crets: Wij discussiëren niet veel. Als een van ons tweeën iets bedenkt en de ander reageert niet echt enthousiast…

Van den Begin:… dan weet je al dat je niet meer moet aandringen,

Crets: Er is geen discussie meer nodig, want het komt er toch niet van.

Vriendschap onder mannen is vaak niet meer dan kameraadschap: je praat over het voetbal, maar zelden over echt persoonlijke dingen. Is dat bij jullie anders?

Van den Begin: We praten over intieme onderwerpen, maar het is niet alsof we dat afspreken. Het komt er gewoon tussendoor gefietst. Je ziet het als de ander een slechte dag heeft of met iets zit, en dan komt dat altijd wel ter sprake.

Jullie zijn samen veertig geworden. Heb je het daar over gehad?

Van den Begin: Eigenlijk had ik meer last met 39. Dat opstapje naar de ‘4’ vond ik moeilijker dan de 40 zelf.

Crets: Idem voor mij. Het wachten op de tram is veel minder fijn dan erop zitten.

Is het vaderschap een thema? Peter is onlangs vader geworden van een dochtertje, Charlie, en Stany krijgt over een dikke maand zijn eerste kind.

Van den Begin: Wel, het was hier in de Bourla (waar het interview plaatsvond; nvdr.) dat ik tegen Stany heb gezegd dat ik vader zou worden.

Crets: Maar neen, dat was in de auto. Jij zei: ‘Stany, ik moet iets zeggen.’ En ik zei: ‘Wat is er. Ga je vader worden?’

Van den Begin: Ah, ja, da’s just.

Crets: Het eigenaardige is: we hebben er vooraf heel veel over gepraat. Wat het zou betekenen om vader te worden, dat het er toch ooit wel van zou moeten komen, enzovoort. Maar nu het er is, komt het eigenlijk veel minder ter sprake.

Jullie zitten al op de tram.

Van den Begin: Klopt, al hebben we vooraf natuurlijk vaak gezegd: ‘Ik wacht wel even. Ik pak de volgende tram.’

(algemeen gelach)

Veertig is inderdaad behoorlijk laat.

Van den Begin: Het is op het randje. Maar aan de andere kant ben ik blij, omdat ik nu meer rust heb. Stany was trouwens een nog veel grotere tegenstander dan ik. We hebben echt gesprekken gehad waarbij hij zat te roepen van ‘Neen, neen, ik wil niet!’ Schrik, hé.

Stany, jij zei vorig jaar in een interview: ‘Wij voelen ons allebei nog te veel zestien jaar om vader te worden’. Snel volwassen geworden!

Crets:(lacht) Dat klopt. Op een bepaald moment kun je er niet omheen. Dan praat je samen met je partner over de toekomst en komt onvermijdelijk de vraag wanneer je kinderen wilt. Haydee (de vriendin van Stany; nvdr.) zei eerst over vijf jaar. ‘Maar dan ben ik al 44! Zouden we er dan niet beter meteen aan beginnen’, zei ik. En een week later was het boem patat. Maar in gedachten zal ik wel een tienervader zijn.

Ben je nog bang?

Crets: Ik ben er tamelijk gerust in. Ik hoop dat ik gewoon verder kan doen met wat ik nu bezig ben. (Peter begint hard te lachen) Ja, terwijl ik het zeg, weet ik al dat het niet zo zal zijn.

Volg je hoe Peter het er afbrengt?

Crets: Volgen is een groot woord. Zolang ik Peter niet huilend tegenkom, denk ik: het zal wel marcheren zeker, ik moet niet ingrijpen (lacht). Ik zie niet echt grote veranderingen, hoor.

Van den Begin: Ze is ook al twee of drie keer naar opnames gekomen. Ze heeft zelfs al meegedaan, in de vierde aflevering, als de kleindochter van Frans & Claudine. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. Qua timing had het eigenlijk niet beter kunnen vallen. Het was geen goede zaak geweest voor ons als er één nu een kleine had gekregen, en de ander pas over een paar jaar.

Crets: Nu begrijp je elkaar, hé? Allez, ik nog niet helemaal, maar dat komt nog.

Peter, jij nam vroeger niet graag rollen aan in het buitenland omdat je te vaak alleen op hotelkamers moest zitten. Ik kan me voorstellen dat je dat nu nog erger vindt.

Van den Begin: Ja, maar zowel Tine (Reymer, de vriendin van Peter; nvdr.) als ik vinden dat we niets mogen opgeven. Stel dat er een mooie aanbieding komt, dan zal ik dat toch doen.

Binnenkort moet je misschien naar Thailand, waar ‘Matroesjka’s II’ zou worden opgenomen.

Van den Begin: Dat moet je eigenlijk aan Marc (Punt, schrijver van Matroesjka’s; nvdr.) vragen. Die is volop bezig met de scenario’s. Thailand is een mogelijkheid, maar ik denk niet dat dat al vast ligt.

De eerste reeks gaat ondertussen de hele wereld rond. Zelfs Japan heeft ze aangekocht.

Van den Begin: Dat we daar nooit een procentje op gevraagd hebben.

Crets: Onnozelaars dat we zijn! Rechten afgestaan! Ik wil dat contract toch nog eens goed nalezen.

Hoe zou je klinken in het Japans?

Van den Begin: Geen idee. Vrienden van mij zijn in Frankrijk op vakantie geweest en die zeiden dat de gedubde versie daar al vrij hilarisch was.

Crets: Misschien is het nog iets voor Als ’t maar beweegt.

Tot slot: als jullie terugkijken op jullie tv-programma’s, zijn er dan dingen die je anders zou doen?

Crets: Als een programma af is, begint de ellende nog maar. Hoe je er ook aan geknutseld hebt, zodra het op tv komt, zie je nog honderdduizend dingen waarvan je denkt: Waarom hebben we dat zo gedaan? Gisteren nog, bij de persvoorstelling van Als ’t maar beweegt. Peter en ik zaten naast elkaar en op een bepaald moment komt er een stom applausshot waarvan ik dacht: Verdomme, dat is te lang. En op dat moment zag ik Peter zo doen (maakt een schaarbeweging met zijn vingers): hij dacht net hetzelfde.

Van den Begin: Zo blijf je bezig, hé? Ik kan heel moeilijk zitten kijken naar dingen waarin ik heb meegedaan. Wat dat betreft is dit programma wel leuk: je kunt jezelf wijsmaken dat jij het niet bent op het scherm. Het zijn Frans & Claudine.

‘ALS ‘T MAAR BEWEEGT’ : VANAF 25/9, ZEVEN ZONDAGEN om 20.15 – ééN

Door Stefaan Werbrouck