Vanaf volgende week nemen de cowboys het scherm van Canvas in, met de start van de Amerikaanse westernreeks Deadwood. Naar aanleiding daarvan brengen we een Deadwood-dossier, met een inleiding op de serie, een overzicht van de belangrijkste westerns uit de tv-geschiedenis en een rondleiding door het goudzoekerkamp van vroeger en nu.

‘Als iets uit de mode is, dan is het tijd om het opnieuw uit te vinden.’ Zo antwoordde Deadwood-bedenker David Milch toen een journalist hem in 2004 bij de start van de serie in de VS vroeg waarom hij met een western uitpakte op een moment dat dat genre op tv in het slop zat. In plaats van de heroïek van de oude westerns, met moedige cowboys die het tegen de duivelse in-dianen opnemen, wilde Milch immers laten zien hoe de verovering van ‘ the frontier‘ echt verlopen is. Hij baseerde zich daarvoor op de gebeurtenissen in Deadwood, een goudzoekerkamp dat in de tweede helft van de 19e eeuw op de grond van de indianen opgericht werd en daardoor buiten de greep van de jonge Amerikaanse overheid bleef. De wetteloosheid heerste en Deadwood was een modderige, haveloze put van verraad en wanhoop, waar de rijken over leven en dood beslisten en de andere bewoners probeerden ‘niet voor de verkeerde te kiezen’, zoals een personage in de serie zegt.

Die onromantische, brutale kijk op het wilde Westen en het leven van de Amerikaanse pioniers is niet helemaal nieuw; hij zat ook al in westerns als McCabe & Mrs Miller (1971) van Robert Altman, Once Upon a Time in the West (1968) van Sergio Leone of Clint Eastwoods Unforgiven (1992). Maar Deadwood, dat in de VS intussen is afgelopen, maakt in zijn drie seizoenen wel gebruik van de voordelen die televisie biedt – de mogelijkheid om verhalen uit te spinnen en personages uit te diepen – om komaf te maken met alle overblijvende nostalgie. De serie begint in 1876, op het moment dat het kamp weinig meer is dan enkele gebouwen tussen de heuvels, waar de goudzoekers kunnen uitrusten en hun zinnen verzetten. Het dorp is zo klein dat je van op een strategische positie in een oogopslag alle gebeurtenissen kunt overschouwen, en dat is precies wat Al Swearengen doet van op het balkon van zijn saloon. Swearengen is de officieuze machthebber van Deadwood, een nietsontziende bruut die de graafwerken in de heuvels controleert en met zijn saloon en hoeren het geld binnenrijft.

Swearengens antagonist heet Seth Bullock, een voormalige U.S. Marshal die zich in het kamp komt vestigen. De knappe, rijzige en zwijgzame man, lijkt op de cowboys zoals we die uit de klassieke westerns kennen, maar ook hij moet zijn ideeën over wat goed en slecht is aanpassen aan de Realpolitik in Deadwood. De reden waarom Bullock naar het dorpje gekomen is, zegt al genoeg: hij is er niet om de orde te herstellen, maar om er een winkel te openen. Iederéén in Deadwood probeert immers in de eerste plaats zoveel mogelijk geld te verdienen. Zo kunnen de wreedheden en de dagelijkse moorden, waarbij de lijken aan de varkens van de plaatselijke Chinees worden gevoerd, plaatsvinden zonder dat iemand er zich aan stoort. ‘ The frontier‘ die zo vaak is voorgesteld als de plaats waar de American Dream ontstaan is, lijkt hier een laboratorium waarin de donkerste kant van de mensheid wordt onderzocht.

Dat klinkt allemaal weinig opbeurend, en de hoeveelheid bloed, pus, urine en vooral modder die je in het begin over je heen krijgt, maakt het niet veel aantrekkelijker. Het duurt enkele afleveringen voor je mee bent, maar dan krijg je wel een verhelderend beeld van een erg turbulente periode uit de Amerikaanse geschiedenis, met tientallen prachtige personages, elegant vertelde verhalen en een decor dat ondanks de vele wreedheden overweldigend mooi oogt. Bovendien zitten er veel grappige momenten in Deadwood, en die zijn vooral te danken aan het unieke taalgebruik van de personages. De dialogen zijn tegelijk vulgair en verheven, en op beide vlakken gaat de serie verder dan ooit tevoren. In het eerste seizoen zijn er per aflevering ongeveer zeventig ‘ fucks‘ te horen, een cijfer dat zelfs naar de normen van kabelzender HBO erg hoog is – en dan zijn varianten als ‘ cocksucker‘ (dat eveneens heel vaak valt) niet eens meegeteld. Volgens Milch spraken de cowboys van toen echt zo, omdat vloeken voor hen een manier was om status te verwerven, ‘zoals apen zichzelf op de borst kloppen’. Tegelijk gebruiken de personages in de reeks ook de meest hoogdravende shakespeareaanse volzinnen, waardoor Deadwood vaak bijna surrealistisch wordt: u hebt wellicht nog nooit iemand zo poëtisch uitgekafferd zien worden.

Deadwood

Vanaf vrijdag 8/3, 23.30 – Canvas.

De drie seizoenen van Deadwood zijn ook uit op dvd (apart en in een verzamelbox), bij Paramount.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content