Steven Van Herreweghe presentator ‘de jaren stillekes’ (stubru)

‘Of het een BRT-figuur moet zijn’, vraagt Steven Van Herreweghe. Hij is een kind van het gezegende jaar 1977 en groeide op met een overdosis Nederlandse televisie. Het leek wel alsof er in het midden van de jaren tachtig geen BRT meer bestond, half Vlaanderen droomde weg met de Honeymoonquiz van Ron Brandsteder of draaide duimen met Jos Brink. ‘Bij gebrek aan beter keken wij naar Nederland. Ik vond het iets magisch hebben, die grote shows van Ron Brandsteder, met de oplichtende wenteltrappen en de danseressen in glitterpakjes. Ik keek er met grote ogen naar, dacht zelfs dat ze uit een vreemd en speciaal land kwamen: showbizzland. Dat gevoel – dat het niet van hier was, maar van een andere wereld met zijn eigen wetten en gebruiken – fascineert me nog steeds: de trukendoos die je op de tv opentrekt en floep: alles kan.’ De meest levendige herinneringen heeft Van Herreweghe aan series als The A-team en He Man. ‘Allemaal op Nederland. Als ik het nu terugzie ook oeverloos belachelijk, maar ik ging er helemaal in op.’

Op de BRT sprong er één iemand uit: verteller Francis Verdoodt. ‘Hij had een programma met een klein theater. Francis Verdoodt zat ernaast en vertelde. Over de kasteelgeesten, bijvoorbeeld. Ik keek er zielsgraag naar. Het was allemaal erg ouderwets, en traag en braaf en voorzichtig. Francis Verdoodt keek je aan met zo’n monkelende glimlach van de grootvader met moestuin. Hij zei nog net niet: “Beste kijkbuiskindjes”, maar het was een andere tijd en wij vonden het geweldig. We keken met kinderogen en genoten. Dat er stof op lag of dat het versleten was, interesseerde ons niet. Francis Verdoodt was ook niet echt een persoon om naar op te kijken. Daarvoor had hij een te hoog Bond Zonder Naam-gehalte. De enige tv-figuur die ik echt bewonderde was Bart Peeters. Hij was de grootste tovenaar in het circus. Vooral zijn reeks Dag Sinterklaas, die ik nog gezien heb als kind, heeft veel indruk op mij gemaakt. Eigenlijk heeft hij me naar de tv geleid.’

‘Francis Verdoodt heeft later mijn pad nog gekruist. Op een dag in de middelbare school zei de leraar Nederlands dat er inspectie zou komen. Groot was mijn verbazing toen Francis Verdoodt binnenstapte. Het was bizar en ontnuchterend tegelijk. Die man met zijn theatertje, die wist wat er met de kasteelgeesten gebeurde, was eigenlijk een man met een gewone job. Hij was de eerste tv-figuur die ik in het echte leven zag. Ik was er behoorlijk van in de war. Ik kon hem ook niet serieus nemen. Ik verwachtte dat hij plots zijn vermomming van inspecteur zou uitdoen en zijn kleine theater zou bovenhalen om een verhaal te vertellen.’