een mexican wave gaat door ’s Werelds bioscoopzalen. Maak kennis met het tequila trio: Guillermo del Toro, Alfonso Cuarón en Alejandro González Iñárritu, drie eigenzinnige internationale cineasten die nooit hun roots vergeten.

Door Steven Tuffin

Met de release van Del Toro’s Pan’s Labyrinth in het vooruitzicht is het herfstoffensief van het Tequila Trio compleet. Van de twee andere bendeleden, Cuarón en Iñárritu, kwamen zopas respectievelijk Children of Men en Babel uit. Tussen de drie Mexicaanse regisseurs is er – anders dan onder Vlaamse filmmakers – van rivaliteit geen spoor. Hun samenhorigheid roept herinneringen op aan de hechte band tussen New Hollywoodpioniers Francis Ford Coppola, George Lucas, Steven Spielberg en Brian De Palma: een kliekje filmfanaten die elkaar vinden in gedrevenheid, maar ook de roede niet sparen voor elkaars werk.

Cuarón en Del Toro leerden elkaar kennen op de set van de Mexicaanse tv-serie Hora Marcada. Toen de serie stopgezet werd, gingen ze elk hun eigen weg, maar ze bleven elkaars scenario’s lezen en elkaar geregeld uit de brand helpen. Del Toro stond in voor de speciale effecten van Cuaróns debuut Sólo con tu pareja en klom op de barricaden toen de Mexicaanse censoren probeerden te knippen in diens Y tu mamá también.

Het duo maakte pas enkele jaren later kennis met Iñárritu, die allerminst het derde wiel aan de wagen werd. Wanneer Iñárritu met de handen in het haar zat tijdens het monteren van Amores perros, vloog Del Toro prompt van Texas naar Mexico City om een handje toe te steken. Hij sliep er op de vloer van de montagecel. De veranderingen die hij aan de liefdestriptiek aanbracht, worden door de drie cineasten nog steeds beschouwd als cruciaal voor het latere succes van de film. Amores perros betekende een keerpunt voor het trio én hun nationale filmindustrie. Plots deed de Mexicaanse film weer van zich spreken – wat toch alweer geleden was van Como agua para chocolate in 1993, toen de lucratiefste anderstalige prent die ooit in Amerika werd uitgebracht.

Cannes Labyrinth Het Tequila Trio mag zich ondertussen in Engelstalige landen gevestigd hebben, de cinema van hun heimat zullen ze nooit uit het oog verliezen. Toen landgenoot Carlos Reygadas in opspraak kwam voor de expliciete pijpscènes waarmee zijn penitentietragedie Battle in Heaven ( Battala en el cielo) begint en eindigt, sprong het drietal meteen voor hem in de bres. Cuarón werkte ook achter de schermen mee aan Duck Season (Temporada de patos) van Fernando Eimbcke, een komedie over twee pubers die tevergeefs trachten hun gamesduel verder te zetten. Iñárritu was op zijn beurt uitvoerend producent van Toro Negro, een documentaire over de Mexicaanse stierenvechter Fernando Pacheco.

2006 is ondertussen alweer een topjaar voor het Tequila Trio. In mei dong Iñárritu’s Babel samen met Del Toro’s Pan’s Labyrinth mee naar de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes en in september werd Cuaróns nieuwste Children of Men voorgesteld op het Filmfestival van Venetië. Deze keer was het Iñárritu die Del Toro ter hulp snelde toen die montagematig in de knoop zat. Toen die laatste een paar dagen voor de vertoning in Cannes nog altijd niet gelukkig was met zijn eigen ‘cut’ van Pan’s Labyrinth, belde hij ten einde raad Iñárritu, die alles liet vallen en het griezelsprookje in minder dan 24 uur hermonteerde.

Alfonso Cuarón

Achtergrond: Droomde als jongen van een carrière als filmmaker of als astronaut. Omdat hij het leger haatte, koos hij voor het eerste. Werd in de jaren 80 van school gestuurd omdat de kortfilm waaraan hij had meegewerkt niet in de smaak viel bij zijn leerkrachten. Ging nadien werken in een museum, maar een voormalige medestudent bezorgde hem een job in de Mexicaanse filmindustrie. In 1991 oogstte zijn langspeeldebuut Sólo con tu pareja op het Filmfestival van Toronto bijval. Niet veel later klopte Sidney Pollack bij hem aan met een eerste opdracht in Hollywood. Laagtepunt: Beschouwt zelf die update van Charles Dickensklassieker Great Expectations met Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow en Robert De Niro als een complete mislukking. Besliste hierop dat hij nooit nog zou zwichten voor de druk van de grote filmmaatschappijen. Hoogtepunt: Ontpopte zich de laatste jaren tot een uiterst getalenteerde genrekameleon met de sexy roadmovie Y tu mamá también, het megakassucces Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (zonder twijfel de beste uit de reeks) en het sciencefictionhoogstandje Children of Men. Quote: ‘De meeste hedendaagse cinema bestaat uit het filmen van tonnen materiaal dat pas in de montagecel tot een coherent geheel wordt herleid. Ik zie eerst in mijn hoofd hoe een film er zal uitzien en ga pas daarna aan de slag.’

Guillermo Del Toro

Achtergrond: Zijn jeugd werd getekend door zijn strenge opvoeding door zijn extreem katholieke grootmoeder. Schrijft hieraan zijn interesse in de meer macabere facetten des levens toe. Leerde van make-uplegende Dick Smith ( The Godfather, The Exorcist) de kneepjes van het vak en begon zijn filmloopbaan als speciale-effectenman. Mettertijd begon hij voor televisie te produceren en soms zelfs te regisseren. Zijn eerste film Cronos won negen Mexicaanse Oscars en viel zelfs in de prijzen in Cannes. Het laat zich raden: ook hij moest niet lang wachten op een telefoontje uit Hollywood. Laagtepunt: Die eerste trip naar Tinseltown zou hem zuur opbreken. De gebroeders Weinstein, toen nog de bazen van Miramax, bezochten de set van Del Toro’s eerste Amerikaanse boreling Mimic en stelden compleet onuitvoerbare dingen voor. Later zou ook nog eens blijken dat het duo zwaar de schaar in het eindresultaat had gezet. Hoogtepunt: Wisselt nu grootscheepse Hollywoodprojecten zoals Blade II en Hellboy af met meer poëtische griezelfilms als The Devil’s Backbone. Zijn nieuwste, het magistraal mooie Pan’s Labyrinth, werd zelfs opgenomen in de competitie van het jongste Filmfestival van Cannes. Quote: ‘Je weet hoe het gaat met ‘old school’ gelovigen. Je wordt geboren en je bent al aan het zondigen. Je vraagt je af waarom, want je echt amuseren heb je nog niet gedaan. Daar komt ons schuldgevoel vandaan en dat is een basiselement voor elke goede griezelfilm.’

Alejandro González Iñárritu

Achtergrond: Kwam aanvankelijk aan de bak als deejay bij een Mexicaans radiostation. Volgde tegelijkertijd een film- en theateropleiding. Transformeerde zichzelf nadien tot soundtrackcomponist. Nadien richtte hij een bedrijf op dat gespecialiseerd was in het draaien van tv-commercials. Uiteindelijk lag zijn samenwerking met scenarist Guillermo Arriaga aan de basis van zijn doorbraakprent Amores perros. Hoogtepunt: De hondentrilogie leverde Iñárritu een prijs op in Cannes en werd genomineerd voor de Oscar voor Beste Buitenlandse film. Daardoor kon hij in Amerika 21 Grams draaien met in de hoofdrollen Sean Penn, Naomi Watts en Benicio Del Toro. Die twee laatsten werden allebei genomineerd voor een Oscar. Laagtepunt: Komt aan alle mooie liedjes een einde? Babel, de derde samenwerking tussen Iñárritu en Arriaga werd in Cannes eerder dit jaar nog wel bekroond, maar de Amerikaanse filmcritici reageerden eerder verdeeld. Bovendien doen geruchten de ronde dat de regisseur en de scenarist niet meer met elkaar praten sinds een ruzie over wie van hen de grootste inbreng heeft in hun producties. Quote: ‘Mensen zeggen dat ik een pessimist ben, maar dat klopt niet. Ik hou gewoon van droevige dingen. Zo kan ik bijvoorbeeld niet naar de liedjes van Britney Spears luisteren, die klinken veel te zoet. Ik geloof dat je enkel het licht kan bereiken door eerst door een pijnlijke tunnel te reizen. Volgens mij gaan al mijn films dus over hoop.’ (S.T.)

Door Steven Tuffin