De macht van de televisie: we blijven ons erover verbazen. We kunnen snappen dat je als jongeman zo beschaamd bent over je flink uit de kluiten gewassen stel borsten dat je jezelf nooit uitkleedt in het bijzijn van je vriendin. Dat het door sluimerende onrust erg lang duurt vooraleer je naar de dokter stapt om die vreemde plek op je rug te laten onderzoeken: meer dan begrijpelijk. Maar dat je dan voor het eerste doktersbezoek waar je zo bang voor was liever in een tv-studio gaat zitten dan in een anonieme praktijkruimte, daar kunnen we met de beste wil van de wereld niet bij. Je zou beginnen te denken dat mensen ervan uitgaan dat artsen een extra jaar moeten studeren om op televisie te mogen komen.
De eerste patiënten in het nieuwe medische programma Het Spreekuur vonden het in ieder geval minder beschamend om hun probleem uit de doeken te doen terwijl half Vlaanderen kan meekijken dan tegenover één dokter. Er was een meisje dat zo overvloedig zweette dat ze dagelijks vier keer van kleren moest wisselen, een twintiger die al bijna tien jaar met een grote rode vlek rondliep en een jongeman die de afgelopen maanden dankzij een maagring veertig kilo was kwijtgespeeld maar wel met borsten was blijven zitten. Allemaal hadden ze hun probleem jarenlang zo goed en zo kwaad het kon proberen weg te stoppen, maar voor de tv konden ze hun terughoudendheid toch opzijzetten.
We hopen dat ze bij het binnenkomen meteen maar alle gêne in de lobby hebben achtergelaten, want de drie artsen van Het Spreekuur hadden niet echt veel gevoel voor decorum. Bij het meisje met het zweetprobleem stak dokter Jan bijvoorbeeld zonder aarzelen zijn neus in haar oksel, en zijn collega Clara pakte de borsten van de 25-jarige Nevzat tijdens het onderzoek eens stevig vast en liet weten dat hij ‘bijna een C-cup’ had. Daarna verwees ze hem door naar een teelbalspecialist, waar de man, die net voor het eerst sinds jaren zijn hemd had uitgedaan terwijl het nog licht was, ook nog eens zijn broek moest laten zakken.
Dat het medische magazine de meer gevoelige onderwerpen zonder fluwelen handschoenen aanpakte – er zat in de eerste aflevering ook nog een stukje waarin een hele groep brandweerlieden hun teelballen mochten bepotelen – was verfrissend. Behalve wellicht voor mensen met een aanleg tot hypochondrie, die na afloop van de eerste aflevering vast wel op hun lichaam hier en daar een schimmeltje zagen groeien of een vreemd plekje hebben gevonden. Alleen spijtig dat het soms leek alsof de gesprekjes tussen de dokters en hun patiënten netjes op voorhand uitgeschreven en gerepeteerd waren, waardoor je het gevoel kreeg dat je naar een stukje schooltelevisie zat te kijken.
Elke woensdag, vtm
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
STEFAAN WERBROUCK
‘WE HOPEN DAT DE PATIËNTEN VAN ‘HET SPREEKUUR’ BIJ HET BINNENKOMEN METEEN ALLE GÊNE ACHTERLATEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
