JOOST VANDECASTEELE, auteur van onder meer Massa en Vel, stilt met een maandelijkse column zijn innerlijke nerd.
Er zijn veel frustraties in het bestaan van een nerd, niet het minst advertenties op Facebook zoals ‘Captain America heeft heel wat gemist de voorbije 70 jaar en is heel dorstig opgestaan. Win via deze wedstrijd een jaar lang (een frisdrank die rijmt op psoriasis)’. Vanuit de vreselijke veronderstelling dat een fan sowieso alles koopt met een Marvelsticker erop. Maar de grootste frustratie is om nooit de eerste te zijn en iets te ontdekken. In deze gedigitaliseerde wereld waar elke nerd zich een beetje onderzoeksjournalist waant en zijn verworven kennis graag deelt in ruil voor wat comments en likes, is het praktisch onmogelijk om in columns als deze echt iets nieuws te onthullen. En toch wil ik even rechtstaan en aan de groep meedelen: ‘Hello, my name is Joost, and I am Steam User.’
Voor u denkt dat ik verslaafd ben aan sniffend boven stomende kookpotten met Vicks te hangen: ik bedoel het digitale platform Steam van Valve waar je kunt kiezen uit een ontzagwekkende gamebibliotheek, rechtstreeks te downloaden. Mijn voorliefde voor deze software heeft natuurlijk deels te maken met luiheid en gierigheid – die laatste karaktertrek zorgde ervoor dat ik deze maand de laatste op aarde was die dankzij een korting het impressionante spel Bioshock Infinite heeft aangeschaft. Waarmee ik subtiel wil zeggen dat ik het helemaal heb uitgespeeld. Ben je nu trots op mij, mama?
Maar voornamelijk gebruik ik Steam voor die pareltjes die nooit fysieke vorm krijgen op cd-roms, zoals Actual Sunlight, geschreven en ontwikkeld door Will O’Neill. De autobiografische game gaat over een zwaarlijvige dertiger die geplaagd wordt door depressies en zelfmoordneigingen en lijkt eerder op een kortverhaal dan op een spel. Want je zult lezen, veel lezen. Elke handeling veroorzaakt een essay of een herinnering aan een gesprek. Je wordt wakker met als eerste gedachte: Spring ik van het dak of wacht ik tot morgen om nog eens te kunnen masturberen? Je stapt de douche in en een verslag van een gesprek tussen het hoofdpersonage en zijn psychiater verschijnt, over hoe hij het water steeds warmer zet om pijn te voelen. Het is echter net die onwil om een spel te zijn dat Actual Sunlight de moeite waard maakt. Je bestuurt het personage Evan Winter en toch heb je geen enkele controle over hem. De depressie wint altijd. Een beetje zoals bij The Sims, toch wanneer ik het speel. Will O’Neill, die zich in interviews als schrijver en gamer introduceert en het niet meer dan logisch vindt om beide identiteiten te combineren, wou een ervaring aanbieden. En geen beter medium voor totale onderdompeling dan de virtuele wereld die de werkelijke overstijgt in spanning, actie en bijna in resolutie.
Dan is er nog The Stanley Parable. Mocht er naast de categorieën shoot’em up en strategy ook ‘monotoon gedoe’ bestaan, zou ook deze eronder vallen. Maar terwijl in Actual Sunlight elke keuze noodlottig is, vertelt dit spel vlakaf dat er geen keuze is door elke keuze de juiste te laten zijn. Er bestaan binnen comedy artiesten die met respect een ‘comedian’s comedian’ worden genoemd, of ruw vertaald een komiek die door andere komieken leuker wordt gevonden dan door het publiek. Zo zou je The Stanley Parable, over een man in een kantoor achter een computer met op een dag niemand anders in heel het gebouw, kunnen omschrijven als een ‘game developer’s game’, een satire over de spanning tussen de geprogrammeerde vrijheid van een gamer en het uitgestippelde pad van het verhaal. Tijdens het laden krijg je de woorden ‘The end is never the end’ te zien, en die blijken zeer profetisch. Je kunt The Stanley Parable immers op drie minuten uitspelen door gewoon te doen wat de verteller je opdraagt, maar dan begin je gewoon opnieuw. Dus stap je rond, de verteller zegt de deur links te nemen, jij neemt die rechts, de verteller zucht even maar leidt je verder rond, tot je ergens anders een telefoon niet opneemt maar de stekker uittrekt. Waarna je de kamer niet meer uitraakt wegens narratieve contradictie en opnieuw begint. Het klinkt saai, maar de voice-over met zijn tong diep in zijn cheek maakt alles goed.
En zo zijn er nog massa’s intrigerende indiegames, als een natuurlijke ontwikkeling van een steeds meer groeiende industrie en een tegenreactie voor de steeds meer overheersende blockbustercultuur met Call of Duty en zijn sequels. Het is daarom ook niet verbazingwekkend dat ontwikkelaars games gebruiken om heel persoonlijke verhalen te vertellen, want het waren vaak games die hen door de puberteit geholpen hebben. Heel benieuwd dus naar de volgende pioniers van dit Steam-tijdperk.
JOOST VANDECASTEELE
IN ‘ACTUAL SUNLIGHT’ WINT DE DEPRESSIE ALTIJD. EEN BEETJE ZOALS BIJ ‘THE SIMS’, TOCH WANNEER IK HET SPEEL.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
