Een normaal westers gezinnetje zit in een restaurant te eten. De dochter zegt iets tegen haar vader, maar hij hoort het niet. Als ze daarover klaagt, antwoordt hij: ‘Liefje, jij hebt geen drie decennia tussen een miljoen decibel gestaan. Schrijf het maar op een briefje.’ Welkom bij ‘The Osbournes’.

Door Stefaan Werbrouck

The Osbournes. Elke dinsdag – 21.30 MTV (Herhaling: elke maandag – 00.00 MTV)

Voor een aflevering van Cribs – een programma over de huizen van beroemdheden – trok een filmploeg van MTV naar de woning van Ozzy Osbourne, ex-voorman van Black Sabbath en een man die de rockmuziek enkele van zijn mooiste anekdotes heeft gegeven. De opnames waren zo hilarisch dat de zender meteen een hele serie aan Ozzy en zijn gezin wou wijden. Zes maanden lang verbleef een cameraploeg in Beverly Hills, Hollywood, om er het dagelijkse leven van Ozzy, vrouw Sharon en de twee kinderen Jack en Kelly te registreren. The Osbournes werd het populairste programma uit de geschiedenis van MTV en in Amerika de meest bekeken entertainmentshow van het voorjaar, de familie kwam op de cover van alle grote magazines, en aan de woning van de Osbournes passeren sinds enkele weken dagelijks een twintigtal bussen met nieuwsgierige fans.

Waarom is The Osbournes nu zo’n succes geworden? Omdat de serie precies het tegenovergestelde is van wat je zou verwachten. Voor de producenten was het gemakkelijk geweest om Ozzy’s imago en zijn verleden extra in de verf te zetten door bijvoorbeeld afgekloven vleermuizen in het huis rond te strooien. In de serie ligt de nadruk echter op het alledaagse leven van een beroemde familie, en die spanning tussen de mythologie van de rock-‘n-roll en de doordeweekse banaliteiten in een gezin maakt de serie zo briljant. Wie ligt er niet in een deuk als Ozzy moeite heeft om met de afstandsbediening van de nieuwe televisie te werken en per ongeluk de douche aanzet of met zijn dochter een gesprek aanknoopt over een bezoekje aan de gynaecoloog en uiteindelijk zijn vrouw ter hulp moet roepen? Eigenlijk vinden we in de serie de klassieke verhaallijnen uit de sitcomtraditie terug – vader die moeite heeft met zijn opgroeiende dochter, broer en zus die elkaar de duvel aandoen -, maar zonder dat er scenarioschrijvers aan te pas zijn gekomen. Hun echte leven is een sitcom, en een sitcom met prachtige personages.

Er is Ozzy zelf, die zijn dagen doorbrengt op de sofa voor de televisie, meestal nauwelijks te verstaan is – denk aan Benicio Del Toro in The Usual Suspects – en door zijn bevende handen en zijn slakkengangetje meer lijkt op een gepensioneerde op een kaartmiddag dan op de harde rocker die hij tijdens zijn optredens pretendeert te zijn. Vrouw Sharon is een legendarische rockmanager, die ooit verklaarde dat ze de Smashing Pumpkins niet meer wou vertegenwoordigen omdat ze ziek werd van frontman Billy Corgan en de echte baas in huis. Ze ziet eruit als een doordeweekse moeder, maar dan wel met het taalgebruik van een ervaren zeerot. En de twee kinderen Jack en Kelly zijn de geheime wapens van de serie. Opgegroeid te midden van beroemdheden, hebben ze een schitterende been there, done that-attitude, een echte verademing in vergelijking met de meeste jongeren in reality-programma’s die zo snel mogelijk bekend willen worden.

Natuurlijk heeft het gezin rare trekjes. De muren van het huis hangen vol met kruisbeelden. En iedereen heeft de gewoonte om zowat om de twee seconden een vierletterwoord te gebruiken. (MTV Europa laat alle schuttingtaal passeren, maar in Amerika wordt iedere krachtterm vakkundig weggebiept. Het moet daar soms lijken alsof de Osbournes in morse met elkaar praten.) Maar net zoals The Sopranos niet alleen over de maffia gaat maar ook over een familie in een Amerikaans slaapstadje, zo gaat The Osbournes niet alleen over rock-‘n-roll-uitspattingen maar ook over de problemen en de geneugten van een doordeweeks gezin. Want de familie Osbourne is bijlange niet zo onaangepast en disfunctioneel als ze eruitziet. Uiteindelijk is Ozzy Osbourne in een eerste plaats een vijftiger die samen met vrouw Sharon probeert om zijn kinderen een zo goed mogelijke opvoeding te geven. En het resultaat is hilarisch.

Tegenover het magazine Rolling Stone kloeg Ozzy dat er niets zo moeilijk is als vader te zijn. Hij probeert zijn kinderen altijd op het juiste pad te zetten, maar omdat hij zelf zelden dat pad heeft genomen, is dat vrij lastig. Wie zoon en dochter voor een avondje uit wijst op de gevaren van alcohol en drugs, maar zelf ooit in een geïnspireerde snuifsessie een lijntje mieren naar binnen werkte, straalt nu eenmaal weinig autoriteit uit. ‘Hoe oud was jij toen je voor de eerste keer acid nam?’, vraagt Jack in de serie aan zijn vader. ‘Ja, maar kijk maar hoe ik er nu uitzie’, verdedigt Ozzy zich. ‘Inderdaad, je bent nu een succesvolle man met een eigen televisieshow’, antwoordt Jack.

Maar de kinderen Jack en Kelly zijn al bij al heel gewone pubers, wat betekent dat Ozzy en Sharon het toch niet zo slecht hebben gedaan. Net zoals in The Simpsons, de enige sitcom waarmee The Osbournes te vergelijken is, zit er achter het vernis van de schuttingtaal, het gekibbel en de ruzies immers een liefhebbende familie die, als het erop aankomt, aan één zeel trekt. Tegenover de nieuwe buren bijvoorbeeld. In het begin van de serie klagen Ozzy en Sharon tegenover de camera dat ze het niet getroffen hebben: ze hebben last van nachtlawaai, omdat de buren tot in de late uurtjes folkmuziek zitten te spelen. Na een tijdje ontaardt de situatie, als de Osbournes als antwoord op The Girl from Ipanema loeiharde death-metal door de stereo blazen en – in wat nu al hét comedy-moment van het jaar is – moeder Sharon, aangemoedigd door zoon en dochter, een volledige ham over de haag keilt.

Ze hebben hun vreemde kantjes, maar uiteindelijk zijn de Osbournes hartverwarmend normaal, en kampen Ozzy en Sharon met dezelfde problemen als ouders over de rest van de wereld. Enkele van de mooiste momenten in de serie zijn dan ook de scènes waarin de liefde binnen het gezin tot uiting komt. Moeder en vader die na de opnames van een televisieprogramma als prille pubers staan te kussen aan de lift zodat hun dochter van schaamte niet meer weet waar te kijken. Of Ozzy die samen met Jack op de sofa naar oorlogsdocumentaires zit te kijken en zijn arm om hem heen slaat, heel Amerika is erbij weggesmolten.

Zo is Ozzy Osbourne plotseling niet meer de duivel in eigen persoon, maar een rolmodel, en zijn gezin een baken van de goede oude familiewaarden. Zelfs de rechtse politici in de Verenigde Staten steken hun lof voor de opvoedingstechnieken van Ozzy en Sharon niet onder stoelen of banken. Dan Quayle bijvoorbeeld – de legendarisch domme ex-vice-president die ooit nog The Simpsons in de hel zag branden – prees in een speech voor een rechtse herenclub enkele weken geleden nog het gezin als een ‘intacte familie’ (wat klopt, als je Sharons dochter Aimee – die niet wou meedoen aan de serie en vlak voor de opnames verhuisde – buiten beschouwing laat en even vergeet dat Ozzy nog twee kinderen heeft uit een vorig huwelijk) en benadrukte de opvoedende waarde van de serie.

Ook president George Bush jr. is een grote fan en nodigde Ozzy en Sharon begin mei uit op het Witte Huis voor het jaarlijkse diner met journalisten en medewerkers. Bush had het duo al eerder willen ontvangen op zijn ranch in Texas, maar jammer genoeg mag Ozzy die Amerikaanse staat niet meer binnen sinds hij ooit gekleed in een jurk urineerde op The Alamo, het belangrijkste monument van The Lone Star State en de trots van alle Texanen. Behalve dan van Bush blijkbaar, die Ozzy zijn misstap vergeven heeft.

In de animatieserie South Park is het nog een running gag: de duivel die constant probeert in het gevlij te komen en geliefd te worden. Ozzy Osbourne – zelfverklaarde Prins van de Duisternis – overstijgt de grap en is erin geslaagd zichzelf te verkopen als ‘family man’. Het heeft hem geen windeieren gelegd. Van een oude rocker, een strompelend cliché, werd Ozzy in enkele weken tijd een van de hipste sterren van het moment, ook – en vooral – bij het tienerpubliek van MTV. Dat zal alvast de cd-verkoop geen pijn doen. De serie zelf brengt ook wat geld in het laatje: voor de eerste tien afleveringen betaalde MTV de familie 200.000 dollar, voor de volgende twee seizoenen krijgen de Osbournes 20 miljoen dollar. En daar komen dan nog enkele miljoenen bij van de merchandising. In de VS kwam onlangs een soundtrack uit bij de serie – met enkele nummers van Ozzy zelf, een paar favorieten van de familie en een cover van Papa don’t preach van Madonna, gezongen door Kelly – en voor dit najaar staan er nog twee boeken op stapel. Wie Ozzy Osbourne nog wil verslaan in de categorie ‘comeback van het jaar’ zal van goeden huize moeten zijn.