Knopen doorhakken en telkens opnieuw in twijfel en dilemma verstrikt raken, zo verliep anno 2013 opnieuw de samenstelling van onze albumtop 10. Bovenaan prijkt een Amerikaan die van tegenslag – huis kwijt, studio kwijt, lief kwijt, inspiratie zoek – een triomf maakte. Bezinning leidt tot overwinning, het bleek zowaar een trend.
‘Dat ik met Muchacho een breder publiek zou kunnen bereiken? Dat heb ik eerlijk gezegd de voorbije tien jaar bij de release van elke nieuwe plaat gedacht’, aldus vertelde een glimlachende Matthew Houck, alias Phosphorescent, in dit blad. Met zijn zesde topt de treurwilg uit Alabama alvast ons eindejaarslijstje. Muchacho was met zijn eigenzinnige mix van broze americana en warm pulserende klankexperimenten het enige album dat de voorbije twaalf maanden het maximale aantal sterren vergaarde, en dat gaf Phosphorescent een extra voordeel tegenover zijn dichtste achtervolgers. Eén keer het maximum, dat wil twee dingen zeggen: dat we strenge, moeilijk tot jubelen te verleiden motherfuckers zijn, én dat 2013 een jaar was met opvallend weinig uitschieters. Geen zwak jaar, veel spektakel (zie pagina 34), maar weinig regelrechte knock-outs.
Een rustig muziekjaar, letterlijk dan. Bekijk de top vijf en u ziet vier singer-songwriters en één duivels heerschap dat zich van zijn meest meditatieve kant liet zien. Bezinning en reflectie zijn de trend. Onder meer Savages, Parquet Courts en Unknown Mortal Orchestra gooiden nochtans lekker schurende gitaren in de strijd, maar vallen net uit de boot. Hetzelfde kunnen we – James Blake en Darkside even buiten beschouwing gelaten – zeggen over leveranciers van elektronische beats: Matias Aguayo, Mount Kimbie, Fuck Buttons, Jon Hopkins en Jessy Lanza brachten meer dan onze pen in beweging, maar overleefden de laatste schifting niet. Drake neemt de trofee ‘hiphopper van het jaar’ over van Kendrick Lamar, en laat dus A$AP Rocky en Kanye West achter zich. Zeker, Yeezus kent straffe momenten, maar net als bij Random Access Memories van Daft Punk ligt de nadruk net ietsje te vaak op het statement, in plaats van op de kwaliteit van de songs. Andere grote kanonnen die afwezig zijn: Arcade Fire, Arctic Monkeys, The National, Vampire Weekend en Queens of the Stone Age. Degelijk tot (heel) goed, maar grote publiekstrekkers maken niet per se een onvergetelijke indruk. Dat deden Bert Dockx en zijn Flying Horseman wel, als eenzame Belgen in het lijstje, zonder daarmee afbreuk te doen aan puik werk van waardige landgenoten als Trixie Whitley, Madensuyu, Jan Swerts, Girls in Hawaii en Stromae – maar die laatste heeft hier niet te klagen, me dunkt.
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
