Een week thuis bij je jeugdheldin logeren, door MTV behandeld worden als een rockster en een glas wijn drinken met de groten der aarde, some guys have all the luck. Buscemi rolde de voorbije jaren van het ene avontuur in het andere, en selecteerde voor ons zijn mijlpalen. Door Peter Van Dyck

De openbaring van jungle (1995)

‘Ik ga geregeld naar Londen om in platenwinkels te neuzen en op stap te gaan. In 1995 kwamen we in de befaamde Blue Note-club terecht waar Goldie draaide. Het publiek was bijna exclusief zwart, we waren een van de weinige blanken daar. Toen moest de golf van de jungle en drum-‘n-bass nog komen, de rage was op dat moment nog niet naar België overgewaaid. De muziek stond knoethard. Iedereen ging uit de bol. De energie die van die muziek uitging! Die dj’s namen samples uit platen van Buju Banton en andere ragga-artiesten en daar gooiden ze dan overstuurde beats over. Het was een openbaring. Zoiets had ik nog nooit gezien. Die gasten in Londen blijven tot op heden de beste dj’s die ik ooit aan het werk zag. Hun sets waren één brok dynamiek.’

‘Voordien deed dance me niets. Techno vond ik slecht. Dat was koude muziek, alleen gestomp, zonder inhoud. Jungle had wél wat te bieden. Er zaten reggae- en hiphopinvloeden in, het was opzwepend én het had melodie. Het opende mijn ogen. Aangestoken door die jungle en drum-‘n-bass nam ik mijn eerste maxi op. Er stonden ook enkele tracks met lounge avant la lettre op. Het werd in Engeland meteen opgepikt door de invloedrijke dj Gilles Peterson. Gelukkig, anders was het misschien een stille dood gestorven. Ineens stond ik in 1997 op een wereldwijd verspreide compilatie, samen met Reprazent, Jazzanova en Ballistic Brothers. Toen ik die cd vasthield, dacht ik bij mezelf: Dit kán niet. Een jaar voordien kende geen kat me. En tegelijkertijd wist ik: Hier zit méér in.’

Opwarmen voor Einstürzende Neubauten in de Ancienne Belgique (1996)

‘Een van onze allereerste optredens. Toen ik opgebeld werd, was ik stomverbaasd. Die eerste maxi was pas uit, ik had amper apparatuur: twee minidiscs, een mengtafel en een keyboard, dat was het. En een drummer, die ik had meegenomen om met borstels te roffelen. Eerlijk gezegd vreesde ik dat het een ramp zou worden, dat het publiek ons zou lynchen, maar ze apprecieerden het blijkbaar. Ook al omdat ik een video van Betty Page achter ons op een groot scherm liet projecteren. Als je weinig podiumervaring hebt, is dat een goed middel om de aandacht af te leiden. Iedereen keek naar Betty Page in lingerie, terwijl wij heel onervaren en simpel stonden te performen. In de coulissen heb ik nog een glas wijn gedronken met Blixa Bargeld van Neubauten en hem mijn maxi gegeven. Blixa die buitenstapt met mijn plaat onder zijn arm: dat beeld vergeet ik nooit. Toen flipte ik toch wel even. Ik ben Kurt Overbergh van de AB (de muziekprogrammator, pvd.) nog altijd dankbaar dat hij ons gevraagd heeft. Hij gaf toe dat het een rare combinatie was, Neubauten en Buscemi, maar hij geloofde dat het misschien toch kon werken. Hij kreeg gelijk. Het was hoe dan ook raar om uit het niets te komen en dan plots voor een uitverkochte zaal te staan. Slik.’

Remix voor Calexico’s ‘Crystal Frontier’ (2000)

‘Die gasten van Calexico waren heel tevreden met mijn remix. Ze verwijzen er geregeld naar in interviews. Ik had toch meer gage moeten vragen. (lacht) Ook voor mij heeft het heel wat deuren geopend. Dit is de remix die in het buitenland het beste heeft geboerd. Het nummer is op een 60-tal compilaties terecht- gekomen en er zijn andere remixopdrachten uit voortgevloeid. Drie jaar geleden was ik zo blij als een kind met de aandacht die zo’n job opleverde. Nu gaat het allemaal een pak vlotter. Ik vind Crystal Frontier overigens nog altijd een van mijn beste remixen. Ook al omdat het origineel zo sterk was. Een heel dankbaar nummer. Mariachiblazers en Spaanse gitaren: daar kan je heel veel mee doen. Songs van dat kaliber krijg je maar sporadisch binnen. Ik voelde aan dat die remix iets zou kunnen forceren. In O Paraíso van Madredeus heb ik bijvoorbeeld niet zo’n dynamiek kunnen leggen. Die kon nooit dezelfde impact hebben.’

Vader worden (2001)

‘Ik ben vader geworden in een bijzonder hectische periode. Misschien is het wel een goed antigif voor de drukke agenda. Intussen is iedereen in mijn groep vader. De combinatie met de muzikale carrière is niet altijd even makkelijk, maar je gaat wel nóg meer relativeren. Met een kind begint en eindigt alles. Door de geboorte bleef ik heel nuchter bij de waanzin van dat jaar. Had ik tien jaar geleden meegemaakt wat ik nu meemaak, dan zou ik helemaal mijn eigen bed niet meer zien. Nu kan ik er meer afstand van nemen. Tien jaar geleden was ik enorm opgewonden als we ergens konden optreden. Dan focuste ik me daar een hele week op. Ik heb de voorbije jaren veel geleerd. Ik ben nooit verlegen of gesloten geweest, maar omdat ik nu meer mensen ontmoet, kan ik beter communiceren. Ik voel geen schroom meer als ik andere artiesten tegen het lijf loop. Ik denk niet dat ik vroeger op Werchter zomaar backstage op Michael Franti zou zijn afgestapt als die een potje aan het voetballen was. Dat leer je met het ouder worden. Vroeger kon een tegenslag mij volledig uit het lood slaan. Tegenwoordig trek ik me van weinig nog wat aan. Al moet ik natuurlijk oppassen dat ik daarmee niet overdrijf.’

Toeren door Mexico, de VS en Zuid-Afrika (2001)

‘Ik ben al drie keer in Mexico geweest. De eerste keer, in 2001, konden we geen Brasilian beats draaien, enkel keiharde techno. Mexico City barst immers van de hooligans en het leven is er ontzettend hard. Als ze dan uitgaan, willen de mensen er keihard invliegen. Dan slaan ze volledig tilt, werd me verteld. En inderdaad: iedereen werd gek. De sfeer in de club werd op den duur heel dreigend, en er was geen security. Nu is het tij daar wat aan het keren. De Mexicaanse dance evolueert meer in de richting van de deep house. Maar alles staat er nog wel in zijn kinderschoenen.’

‘We hadden die eerste keer een paar extra dagen in Mexico City geboekt, om er wat rond te hangen. Dat was een vergissing. Meer dan 20 miljoen inwoners, geen zuivere lucht: het is er echt niet prettig toeven. Ik wilde er zo snel mogelijk weg. Ik ben allergisch voor mensenmassa’s. In Guadalajara, een wat kleinere stad, was het echt vakantie. Ik draaide er in de bar van een restaurant. Van daaruit vlogen we later naar Austin, Texas, waar we, na onze dj-set, ook nog wat tijd voor sightseeing voorzien hadden. Austin is de stad van de butthole surfers. Met een autoband een rivier afdalen: te gek! We hebben er ons ook aan gewaagd, ja. (lacht) Later volgde Zuid-Afrika – ik ben nauwelijks thuis geweest, die periode. We toerden er met drie Limburgse groepen in een busje over de Afrikaanse vlaktes en logeerden in de gastvertrekken van een jonge, rijke koloniaal. Op safari met Stijn Meuris! We hebben er waanzinnige toestanden meegemaakt, waaronder een evacuatie. Op een dag zagen we een brand van de bergen op de vallei afkomen. We konden ons niet snel genoeg uit de voeten maken.’

‘In november 2002 speelden we in Mexico op een festival. Daar stonden we, een groep uit Lommel, tussen Beck en The Flaming Lips. De nieuwe cd is genoemd naar het chique hotel waar we verbleven: Camino Real. Niet alleen heeft die naam een mooie klankkleur, ik koos het ook als titel omdat het zo’n vreemde, memorabele trip was. Zaterdag, toen Beck en al die andere grote namen er moesten optreden, is het podium weggewaaid in een tropische storm. (lacht) We zaten drie dagen vast in dat hotel. Wat doe je dan: drinken en met die andere artiesten keuvelen. Op het laatst verveelden we ons te pletter. Heel maf!’

‘In Mexico hebben we interviews gedaan met alle kranten en met MTV Latin America. Een tv-ploeg in ons zog: dat overkomt ons hier niet eens. Ik begrijp nog altijd niet hoe dat zo gegroeid is. Van de platenverkoop daar word ik niet rijk. Mensen kopen er gekopieerde tapes, die ze afspelen op aftandse autoradio’s. Architecten en advocaten, de gegoede klasse zeg maar, dié verdiepen zich in Europese dansmuziek. Het gros van de Mexicanen houdt het bij Jennifer Lopez en Shakira. En tóch komen wij daar op MTV: heel merkwaardig. Ze troonden ons mee naar een bowlingbaan. We moesten daar wat met die ballen staan gooien. Eigenlijk is het allemaal om te lachen.’

‘Als je zoals ik uit de underground komt en plots op die exotische locaties verzeild raakt, waar iedereen je cool en hip vindt, schrik je wel even. Dat reizen geeft me hoe dan ook een kick. Ik krijg constant telefoons uit het buitenland voor boekingen en vlieg van hot naar her. Zo krijg je wel eens het rockstergevoel. Ik heb er echter geen problemen mee als mensen me vragen op hun arm te signeren met een alcoholstift. In Acapulco wilden jonge dj’s me ontmoeten. Ze hadden me vermoedelijk via het internet leren kennen. Op het web vind je zelfs besprekingen van mijn platen in het Russisch. Dat je aan de andere kant van de wereld bewonderaars hebt, is heel fascinerend.’

‘In Tel Aviv vond ik de mentaliteit van de jonge mensen heel frappant. Die zijn helemaal niet bezig met het Palestijns conflict. Ze fuiven alsof hun leven ervan afhangt. De stad heeft een bruisende uitgaansbuurt. We hebben er gedraaid in een bunker van het leger. Er stonden rastamannen van een alternatief radiostation te mixen. Je had er soldatenclubs die DJ Shadow speelden. Je ziet daar jongelui die heel fanatiek met muziek bezig zijn en álles doen om aan goeie platen te geraken.’

Optreden op Rock Werchter (2001)

‘Heel de tent stond op zijn kop. Dat was ons beste Belgische concert totnogtoe. De mensen gingen compleet uit hun dak. Soms denk ik: het kan nooit beter worden als in dat jaar. Dat was echt een bom. Het is me nog maar zelden overkomen dat het publiek onverschillig en bewegingsloos op ons staat te kijken. Ik had dus wel vermoed dat het op Werchter zou swingen, maar dit overtrof mijn stoutste verwachtingen. We hebben ook een keer in Spanje zo’n ambiance meegemaakt, in een zaaltje in een ontiegelijk kleine plaats. Filip Eyckmans, manager van dEUS, had het optreden georganiseerd. Er kon hooguit 200 man binnen. Iedereen stond op de tafels. Ze hadden er zelfs een buikdanseres bijgehaald: niet te doen. Ik vroeg me echt af: wat is hier aan de hand? Het kot werd afgebroken.’

‘Dat we dit jaar opnieuw op Rock Werchter staan, betekent echt wel iets voor me. Omdat ik weet dat er weinig groepen zijn die met een low profile en zonder grote hits lang blijven meedraaien. De meeste bands branden snel op, zeker in België.’

Remix van ‘O Paraíso’ voor de Madredeus-cd ‘Electronico’ (2002)

‘Fado met een beat. Ik word graag gelieerd met wereldmuziek, omdat me dat echt boeit. Het zou mooi zijn als er meer aanbiedingen uit die hoek komen. Qua exposure is dit een belangrijke remix geweest. Madredeus zit bij Capitol in Amerika. Van het één kwam het ander: het label is bij mij komen aankloppen voor een tribute-project van The Beach Boys. Ik zat nog in Mexico toen ik de aanvraag binnenkreeg voor een Beach Boys-remix. Mijn eerste reactie: Qué? Er stond wel een grote ‘maar’ bij. Financieel was nog niet alles rond. Ik kon echter beschikken over het hele oeuvre van de groep. Dat werd me thuis bezorgd. Zeg je dan ‘nee’? Toen ik las dat Alex Gopher al had toegezegd, kon ik helemaal niet achterblijven. We moeten nog even afwachten hoe het precies afloopt, maar áls het licht op groen springt, verschijnt het nog voor het einde van dit jaar. Dat zou ook wel een mijlpaal voor me zijn. Het is spijtig dat het via zoveel mensen moet lopen, maar dit is een ingewikkelde zaak. Er zijn zoveel rechten mee gemoeid, en bijgevolg zitten er heel wat advocaten tussen.’

‘Ik ben in ieder geval zelf tevreden over de remix van Cool Cool Water die ik heb gemaakt, en in Amerika reageerden ze ook al positief. Cool Cool Water is een nummer uit de seventies. Heel psychedelisch. Ik vermoed dat die gasten zo stoned als een garnaal waren toen ze het opnamen. Met heel rare stemmetjes. Het heeft wat van The Residents en van An Englishman In New York van Godley & Creme. Dat psychedelische heb ik bewaard en aangevuld met dissonante elementen en breaks. Ik wil niet onbescheiden klinken, maar het is goed gemaakt. Ik heb er dan ook lang aan gesleuteld. Die negenstemmige zang ontrafelen: eenvoudig is anders. Het is The Beach Boys pur sang met een licht elektronische toets. Ik heb oude instrumenten gesampled. Ook al ziet het nooit het licht, het was een unieke ervaring om met de moederbanden van Brian Wilson, toch een van de grootste genieën van de popmuziek, in de weer te mogen zijn. Zit ik dat thuis in Lommel te bewerken: onvoorstelbaar. Als die remix uitkomt, kan dat ook voor een schaalvergroting zorgen. The Beach Boys: dat is mega. Ongelooflijk dat ik, een Belg die toch niet echt commerciële muziek maakt en nooit aan carrièreplanning heeft gedacht, al die kansen krijg. Ik begin stilaan met de grote internationale spelers samen te werken. Het leuke is dat het nu vaak via persoonlijke contacten loopt, niet meer via managers. Richard Dorfmeister en Jazzanova: ik kén die gasten intussen. Ik kan genieten van het res- pect dat ik van hen krijg.’

Samenwerken met Ted Milton en Isabelle Antena voor ‘Camino Real’ (2003)

‘Al mik ik op een breed publiek, nu m’n carrière in zo’n stroomversnelling is geraakt, vind ik het belangrijk dat ik mijn eerste helden, zoals Ted Milton van Blurt, niet vergeet en de link met mijn undergroundachtergrond blijf leggen. Blurt had in de jaren tachtig een enorme fanbasis in Hasselt. Ik was toen zestien. Het was de tijd van de zwarte jassen. Bijna om de vier maanden speelde die groep in Hasselt. Ze hebben een van hun eerste singles The Fish Needs A Bike zelfs opgenomen in een punkcafé in Hasselt. In het alternatieve circuit waren ze razend populair. Ik vind hun oude platen nu nog altijd fantastisch. Dat is muziek die je zelden hoort. Blurt had een heel eigen klank.’

‘Milton kwam speciaal voor mij met de trein van Londen naar Hasselt. Hij speelde zijn partij in, we dronken nog even iets samen en na een uurtje was hij weer weg. Het was heel surrealistisch. Een heel bizarre man. Vriendelijk, maar raar. Hij is ooit nog poppenspeler geweest. Hij is nu zestig. Ik vind het fantastisch dat hij op mijn plaat staat. Ik heb hem de cd opgestuurd. “Het klinkt wel goed”, was zijn reactie, “maar ik herken mijn eigen partij niet meer.” Moest ik hem uitleggen dat ik zijn partij met de computer had verknipt. Hij had out of the blue wat moeten blazen, want ik had nog geen nummer klaar toen hij kwam. Op zich was dat geen probleem: ik wou zijn geluid op mijn plaat hebben, dat was het belangrijkste voor mij. Hij dus improviseren. Eigenlijk stond hij daar maar wat te toeteren. Het was hilarisch. Muzikanten die zichzelf heel erg serieus nemen, zouden zoiets niet doen. Die zouden direct van hun oren beginnen te maken.’

‘In mijn tienerjaren volgde ik ook heel erg het label Le Disque du Crépuscule, waar Isabelle Antena op zat. Haar eerste single Boy From Ipanema was al latingetint. Ze heeft muzikaal altijd wat tussen jazz en bossanova gehangen. De link met mijn muziek was dus logisch. Ze bleek mijn werk te appreciëren toen ik contact met haar opnam. Het klikte tussen ons. Milton daarentegen kende mij niét. Die is niet met dance bezig, hij zit helemaal in zijn eigen freejazz-trip. Al weet ik dat hij achteraf toch op het internet is gaan kijken wat Buscemi voorstelde. Ik ben een week bij Isabelle thuis in Montpellier geweest. Ze had zichzelf zo zitten opdraaien dat ze de eerste dag hypernerveus was. Toen ze haar rust had teruggevonden, was ze supervriendelijk. We hebben in totaal twee dagen in de studio gezeten, de rest van de tijd zaten we te chillen en te praten. Ze haalde herinneringen op aan de periode dat ze in Brussel verbleef en aan de begindagen van Le Disque du Crépuscule. Beeld je dat in: mijn jeugdheldin zit daar haar hele leven aan mij te vertellen. Waarna we samen boodschappen gingen doen, heel grappig. Ik kwam echt opgeladen terug van die trip.’

‘Die gasten van Calexico waren heel tevreden met mijn remix. Ze verwijzen er geregeld naar in interviews. Ik had toch meer gage moeten vragen.”Het was een unieke ervaring om met de moederbanden van Brian Wilson, toch een van de grootste genieën van de popmuziek, in de weer te mogen zijn. Zit ik dat thuis in Lommel te bewerken: onvoorstelbaar.’