Het nieuwe tv-seizoen is een paar weken ver, de posities zijn ingenomen. Wij geven een oordeel over de nieuwe programma’s. Spijtig dat het al september is, want er hadden er anders heel wat terug mogen komen. Door Stefaan Werbrouck

Elke maandag û 21.45 TV1

Elke donderdag û 22.55 Canvas

Elke vrijdag û 21.45 VTM

The Block, elke dinsdag û 21.15 VT4

De Werf, elke dinsdag en donderdag û 20.30 VTM

Elke maandag û 20.30 VTM

Elke zaterdag û 20.40 TV1

Elke donderdag û 22.30 VTM

Elke zondag – 19.45 TV1

Elke dinsdag û 21.05 TV1

Elke dinsdag û 21.25 en elke vrijdag 20.30 Kanaaltwee

Elke woensdag û 20.40 TV1

Zonnekinderen ****

Zonnekinderen hengelt niet met opzichtige trucjes naar populariteit en hoge kijkcijfers – zoals zoveel van de nieuwe programma’s – maar doet gewoon zijn eigen ingetogen ding. De docusoap volgt enkele licht mentaal gehandicapte en autistische kinderen tijdens hun vakantie in Zuid-Frankrijk en wordt ondanks het moeilijke onderwerp nooit vals sentimenteel of goedbedoeld belerend. Je krijgt gewoon een eerlijk portret van zeven jongeren, die misschien wel enkele vreemde gewoontes hebben maar die vooral met volle teugen genieten van het leven. Bovendien toont Zonnekinderen door af en toe de ouders aan het woord te laten wat een dergelijk kind betekent voor een gezin, hoe lastig dat soms kan zijn maar vooral hoeveel liefde je ervan krijgt. Enige minpunt is dat Zonnekinderen slechts negen afleveringen telt, want dit zou veel langer mogen duren.

Republica ***

Even vooraf: we hebben het hier alleen over het tv-programma. Als ik ’s avonds naar de radio luister, dan is dat omdat ik niet naar tv wil kijken, en vice versa, en al die verhalen over ‘synergie’ kunnen me gestolen worden. Dus of de radio- Republica iets bijdraagt tot het tv-programma, ik zou het niet weten. Maar Republica is in ieder geval sterk genoeg om op zichzelf te staan. Met Lieven Vandenhaute als presentator heeft het programma de eigen smoel en de aparte toon die voorloper Voetzoeker ontbeerde, en zijn onbevangen aanpak is verfrissend. Dat Canvas Republica, als cultureel programma toch zo toegankelijk als maar kan aan deze kant van De Rode Loper, om elf uur ’s avonds plaatst, bewijst echter dat men aan de Reyerslaan all things culture beschouwt als een verplicht nummertje.

Rupel ***

Een goede Vlaamse misdaadserie, ik had niet gedacht dat die woorden nog eens zo broederlijk naast elkaar zouden staan. Maar Rupel heeft het geflikt. Neen, dit is natuurlijk niet de Vlaamse NYPD Blue en neen, Johan Terryn is ook niet onze eigen Al Pacino, zoals de producent ons wil doen geloven. Maar Terryn geeft wel op een overtuigende manier gestalte aan Lucas Bataille, een agent met heel eigen methodes en met voorsprong het meest intrigerende personage dat we de voorbije jaren in Vlaamse fictiereeksen de revue hebben zien passeren. Bovendien heeft Rupel slechts één scenarist en één regisseur, zodat we hopelijk vanaf nu af zijn van al dat gejammer dat we hier de middelen niet hebben om met buitenlandse series te concurreren.

The Block & De Werf **

Vooraf leek dit het duel van het najaar. Twee reality-programma’s rond bouwen en verbouwen, ongeveer op hetzelfde moment uitgezonden, dat moest botsen. Uiteindelijk blijven The Block en De Werf mooi uit elkaars vaarwater: terwijl VT4 mikt op jonge tweeverdieners die dromen van een hippe loft in Antwerpen, gaat VTM voor de gesettelde burger met een fermette-achtig bouwsel in de Kempen. Kwalitatief gezien zijn ze echter wel elkaars gelijke: zowel The Block als De Werf zijn middelmatig, met deelnemers die er niet echt uitspringen en verhaallijnen die zelden blijven hangen. Vooral in het geval van The Block is dat een beetje een teleurstelling, omdat van de mensen achter Peking Express meer mag worden verwacht. Ofwel heb ik nu een beetje een reality-overdosis, dat zou ook best kunnen.

De Slechtste Chauffeur *

Een format waar je niets verkeerd mee kunt doen, zo schreef ik in de vooruitblik. Maar dat was buiten VTM gerekend, want wat op papier puur goud leek, valt op het scherm tegen. De reden daarvoor is simpel: De Slechtste Chauffeur gaat voor de gemakkelijke lach. Onhandige bestuurders die met een waterbak op het dak van de auto een hindernissenparcours moeten afleggen, dat is natuurlijk voor eventjes grappig, maar omdat je vooral meer van hetzelfde te zien krijgt, zakt het programma al vlug in elkaar. ‘Volgende week zeker kijken’, zo gaf presentator Mathias Coppens op het einde van de tweede aflevering mee, ‘want dan hebben we weer een proef met water.’ Waarmee hij meteen een argument gaf om De Slechtste Chauffeur voortaan links te laten liggen.

De Nieuwste Quiz *

Op zich is De Nieuwste Quiz niet slecht, het is pas als je begint te vergelijken met de andere populaire avondquizzen op de VRT – zoals De Slimste Mens, De Pappenheimers en De Canvascrack – dat het programma van Bruno Wyndaele door de mand valt. De Nieuwste Quiz heeft namelijk geen, zoals dat in marketing heet, ‘unique selling proposition’. De vragen zijn niet bijzonder leuk, de presentatie is nogal gewoontjes en de gasten zijn BV’s die je overal te zien krijgt. En de formule, wel, die is ronduit ingewikkeld, met die punten die er bij de een bijkomen en bij de ander afgaan, of die je kunt verdienen door niet te antwoorden. Kleurloos, dat was het woord dat zich na de eerste aflevering opdrong.

Met Jambers Onder Zeil *

‘Ik lees de krant die mijn gasten voor mij hebben meegebracht. Bart en Stany vissen, Pascale is bezig met het avondeten. Gelukkig heeft De Waterman een automatische piloot. Het is dertig graden, er waait een zacht briesje over de Kroatische kust en we genieten van de stilte. Stilte, die ons doet denken aan de zin van het leven. Tijd voor een goed gesprek.’ Eén sterretje voor Met Jambers Onder Zeil, omdat we zo gelachen hebben met Jambers’ hilarische bindteksten, met de vragen van Pascale (Tegen Bart De Pauw: ‘Kun je van je kinderen genieten?’) en met enkele grollen van Bart De Pauw en Stany Crets. Maar dat alles maakt natuurlijk nog geen goed programma. Want terwijl we volop beelden kregen van een lezende Jambers, een kokende Pascale en de Kroatische kustlijn, was er in geen zeemijlen een goed gesprek te bespeuren.

De Grote Geschiedenisshow (0)

Geschiedenis in een groots zondagavondprogramma, je mag niet verwachten dat het resultaat even diepgaand wordt als een documentaire in Histories. Maar ook al is De Grote Geschiedenisshow inhoudelijk wel heel mager – waarom krijgt niet iedere aflevering één centraal thema, dat zou al stukken beter zijn – toch is het vooral de inkleding die je naar het hoofd doet grijpen. TV1 heeft de voorbije jaren op zondagavond een traditie opgebouwd met programma’s die een beetje buiten de lijntjes kleurden. Met zijn cancandanseressen, zijn flauw amateurtoneel en zijn verschrikkelijke vélodouches doet De Grote Geschiedenisshow echter denken aan de plastic shows op de commerciële tv van enkele jaren geleden, genre Vergeet-je-tandenborstel-niet. Dat zoiets verkocht wordt als gedurfd, tart alle verbeelding.

De Leeuwenkuil (0)

Na de desastreuze eerste aflevering van dit debatprogramma schrok men zich bij de VRT een hoedje: ‘Zoiets past niet bij TV1’, zo klonk het. Terwijl De Leeuwenkuil eigenlijk de logische uitloper is van veel praatprogramma’s die de vorige jaren te zien zijn geweest op de zender, waarin sloganeske oneliners de argumenten in een hoekje drummen en het nooit tot een echte discussie komt omdat niemand mag uitspreken. Voor de tweede aflevering werd er in allerijl aan de formule gesleuteld: voortaan moeten de kijkers niet meer de slechtste spreker wegstemmen, maar sms’en ze voor de beste debater. Waarna diegene met de minste stemmen verdwijnt… Dat is van een loodgieterschap waar Jean-Luc Dehaene trots op zou zijn. Aan de echte problemen werd echter niet geraakt: nog steeds praatte iedereen door en langs elkaar heen, nog steeds was een interessant standpunt nergens te bespeuren. ‘Rond eens af, Paul’, zo beet Inge Becks een spreker toe die nauwelijks tien seconden en vijf woorden ver was. Om in de sfeer te blijven: Rond eens af, Leeuwenkuil.

Ciao Bella! (0)

Kanaaltwee wil voortaan televisie brengen met een hoog EQ-gehalte gericht op postadolescenten. Ik had er eerlijk gezegd geen idee van wat dat betekent, maar na de eerste aflevering van Ciao Bella! kan ik me er al een idee van vormen. Blijkbaar gaat men er bij Kanaaltwee van uit dat mensen op hun 25e verjaardag veranderen in complete idioten, die van hun tv enkel hersenloos entertainment verlangen. In Ciao Bella! draven Eva Pauwels en Joyce Van Nimmen, twee meisjes met evenveel schermprésence als een cactus, door Italië, onderwijl hier en daar een streepje borst of kont tonend aan de mannen die ze tegenkomen. Ciao Bella! mist ieder doel, wordt op geen enkel moment grappig (behalve als het aangrijpend probeert te zijn), en is even nep als de borsten van Pauwels. En helaas ook een heel stuk platter.

Als Je Haar Maar Goed Zit! (0)

Welk beeld heeft de gewone man van zijn BV’s? TV1 stuurde enquêteurs op pad en liet aan duizend Vlamingen vragen stellen als: Welke BV zou je nooit op je hond laten passen? Of: Naast welke BV zou je nooit in de auto willen zitten? Als ze mij hadden gevraagd welke BV’s ik nooit in het panel van Als Je Haar Maar Goed Zit! geforceerd grappig zou willen zien doen, dan was ‘Marcel Vanthilt, Geena Lisa, Bo Coolsaet en Bob Peeters’ zeker een mogelijk antwoord geweest. Presentator Felice – oeps, pardon: Dré Steemans – zou het wellicht met mij eens zijn, want uit plaatsvervangende schaamte, of misschien omdat hij uit principe geen autocue wil gebruiken, probeert de arme man zichzelf voortdurend te verbergen achter zijn fiches. Als decor heeft iemand een paar witte panelen neergepoot, waarop een beginnend schilder lukraak wat potten verf heeft uitgestreken. Ik kan me vergissen, maar dat is wellicht ook de manier waarop Als Je Haar Maar Goed Zit! tot stand is gekomen.

Stefaan Werbrouck