Het geluk van de wolf

Eerste zin Fausto was veertig toen hij, op zoek naar een plek om opnieuw te beginnen, zijn heil zocht in Fontana Fredda.

Nadat zijn relatie met Veronica slecht is afgelopen, verlaat de veertigjarige Fausto Milaan en keert hij terug naar de plek waar hij zich ooit gelukkig voelde, het Alpendorp Fontana Fredda. De winter komt eraan, er zal weer geskied en gefeest worden en wellicht is er wel werk te vinden. En zo geschiedt het. Hij kan als kok aan de slag in De Tafel van Babette, zo genoemd naar de novelle van Karen Blixen, en wordt er op slag verliefd op de dertien jaar jongere serveerster Silvia. Alleen weten ze allemaal dat in de Alpen het leven niet gedicteerd wordt door het mensenhart, maar door de seizoenen. Wanneer de lente aanbreekt zal Babette haar restaurant sluiten, zullen Fausto en Silvia huns weegs gaan en zal alles weer herbeginnen.

Vijf jaar geleden werd Paolo Cognetti een internationale literaire superster met De acht bergen, een ronduit grandioze roman over vriendschap, de relatie tussen een zoon en zijn vader en de eindeloze aantrekkingskracht van de bergen. In afwachting van zijn nieuwe boek werden een paar oude zaken gepubliceerd die van een minder niveau waren, maar nu is dat nieuwe boek er dus, Het geluk van de wolf. Het is een andere roman geworden, meer over particuliere personages dan het bijna mythisch aandoende De acht bergen, maar toch ook weer niet zo anders. Cognetti zet zijn verkenning van wat het betekent om in de bergen te leven gewoon verder, en komt met nieuwe antwoorden. Zo wijst hij op de menselijke afhankelijkheid van de natuur, het weer en de buitenwereld. Wanneer een lawine even buiten Fontana Fredda een bergflank kaal maait, gaan Fausto en de immer aan Babettes bar hangende Santorno aan de slag met de afgeknapte dennen en lorken. Samen met een stuk of twintig anderen werken ze een hele zomer lang om uiteindelijk te horen te krijgen dat niemand geïnteresseerd is in het hout. En dus wenkt een nieuwe toekomst, een andere plek misschien wel, en een andere baan, want in de bergen zijn de mensen als wolven, op zoek naar het geluk dat steeds weer achter een andere bergkam verborgen lijkt te liggen.