‘Dé groep voor fans van The Clash, The Fall of Gang Of Four met een midlifecrisis’, hoorden we Radio 4 AL NOEMEN. Met hun nieuwe plaat ‘Enemies like this’ gaat het New Yorkse vijftal terug naar de basis: dansbare punk en simpele teksten. ‘politiek hebben we nu wel gehad.’

Door Barbara De Coninck

E nemies like this lijkt een kwestie van erop of eronder voor Radio 4. Na het alom bejubelde Gotham! werd Stealing of a Nation maar lauwtjes onthaald, ondanks het bescheiden hitje Party Crashers. Maar de groep heeft zijn krediet duidelijk nog niet verspeeld, want de avond voor hun uitstekende concert in de Botanique zijn we al de achtste persmens die zanger Anthony Roman en toetsenist-gitarist Gerard Garone te woord staan.

Na Stealing Of A Nation nam gitarist Dave Malone de plaats in van Tommy Williams, en werd producer Max Heyes vervangen door Jagz Kooner. Kooner zat ooit nog achter de knoppen bij Soulwax – het is maar dat u het weet.

Op ‘Gotham!’ en ‘Stealing of a Nation’ verkondigden jullie luidkeels een politieke boodschap. Waarom lijkt ‘Enemies like this’ zo veel gematigder?

Anthony Roman: Ik wou dit keer gewoon minder sloganeske teksten schrijven. Vroeger waren onze songs bijna altijd opgebouwd rond zo’n typische geëngageerde kreet, die we dan eindeloos herhaalden. Maar nu hebben we de politieke thema’s toch wel genoeg behandeld. Iederéén heeft zich ondertussen tegen Bush uitgesproken.

Gerard Garone: Wij wisten het alleen voor de rest. (lacht)

Roman: We staan nog altijd achter die boodschap, zoals steeds meer mensen. Dat geeft hoop. En trouwens: ook Enemies like this is een oproep tot strijd. Maar een subtiele.

En tijdens de concerten, nog een zedenles tussen de liedjes?

Roman: Dat hebben we nooit gedaan. We proberen onze boodschap wel over te brengen, maar we houden niet van preken.

Garone: Concerten gaan om kameraadschap. Het is een fysiek verbond, er komen geen hersenen aan te pas.

In de meest persoonlijke song, ‘Everything’s in Question’, gebruik je toch weer militaire metaforen. Om te tonen dat ook liefde een slagveld is?

Roman: In zeker zin wel. Ik had het als een politieke song geschreven, tot iemand zei: ‘Oh, a lovesong!’ En dan dacht ik bij mezelf, ‘misschien is het wel allebei’. Dat is ook het mooie aan muziek, je hoort er verschillende dingen in. Al zijn mijn teksten natuurlijk geen poëzie. Ze bestaan alleen omwille van de muziek.

Kan je een maatschappijkritische boodschap verzoenen met dansbare beats?

Roman: Er zijn altijd al groepen geweest die dat gedaan hebben, Sly and The Family Stone, bijvoorbeeld. Veel funkartiesten uit de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig maakten funky dancenummers, met heel politieke teksten. Alle postpunkbands deden dat, net als alle reggaemuzikanten. Het wérkt, ook voor ons.

Strookt het met jullie linkse opvattingen om de song ‘Caroline’ te laten gebruiken in een Nike-commercial?

Roman: We hebben altijd al zoveel mogelijk in de mainstream willen raken, maar wel mét onze boodschap. Meestal zeggen we dus toe als iemand een liedje wil gebruiken voor reclame. Financieel helpt het natuurlijk – het tourleven is duur – maar zo leren ook meer mensen onze muziek kennen. Misschien begrijpen ze dan wel waar we voor staan. We zitten sowieso al op een major label. Get in the system and work with it.

Deze plaat heeft een sterk livekarakter. Was dat een bewuste keuze na de kritiek dat ‘Stealing of a Nation’ overgeproducet was?

Gerard: Iedereen zegt altijd dat we live zo veel beter zijn dan op plaat, dus het lag voor de hand om eens zo veel mogelijk samen op te nemen. Het blijft ook moeilijk om het niét eens te zijn met al die slechte kritieken op Stealing of a Nation.

Roman: We zijn zelf de hardste critici van die plaat, al heb ik geen spijt dat we ze gemaakt hebben. We hebben er veel van geleerd. Na het succes van Gotham! moesten we veel te snel met een nieuw album komen. Het was het klassieke scenario: te bedacht, te geproducet, maar vooral niet genoeg voorbereid. Het label was al singles aan het uitkiezen nog voor wij klaar waren met de opnames. En ondertussen verloor Tommy (Williams, ex-gitarist van Radio 4, nvdr.) zijn interesse en viel de band uit elkaar. We waren een rockcliché geworden.

Is het ook niet typisch om dan terug te komen met een ‘back to the roots’-plaat?

Roman: Soms moet je gewoon terug naar het rauwe element. Onze muziek hoeft niet overstelpt te worden met elektronische snufjes en drumprogramma’s. Dat is de kracht van Radio 4, we zijn een gitaarband.

Critici hebben jullie nochtans al op alle mogelijke manieren gelabeld: ‘dansbare funk’, ‘punkpop’, ‘dancepunk’, ‘discopunk’, ‘dancerock’, ‘gothic dance punk’…

Garone: Gothic dance punk? Jezus!

Niet schieten op de boodschapper, a.u.b.

Garone: Het is niet dat ik me beledigd voel door die labels, maar we zijn eigenlijk gewoon een rock-‘n-rollgroep. Al zitten er verschillende invloeden in onze muziek.

Roman: Alles kan, zolang het past in ons idee van Radio 4. Ik ben een grote fan van rockabilly, maar ik zie me voor Radio 4 niet meteen een rockabilly song schrijven. Maar ik denk dat we met Enemies like this toch onze veelzijdigheid tonen: Ascension Street heeft een reggaevibe, Grass Is Greener is poppy, en Too Much To Ask For is traditionelere punk. Er zit veel meer variatie in dan in Stealing of a Nation.

Jullie zijn naar eigen zeggen een op en top New Yorkse band: ‘gemaakt in New York, gaat over New York, en klinkt als New York’. Hoe klinkt New York dan?

Roman: Moeilijk te zeggen. Maar er is wel een soort van New Yorkse esthetiek. Luister naar Interpol en de Yeah Yeah Yeahs: onze sound is heel anders dan die van hen, maar je hóórt gewoon dat ze ook van New York zijn.

Steekt het niet dat zij nu zoveel succes hebben?

Garone: Totaal niet. We kennen hen al heel lang, Interpol heeft zelfs dezelfde geluidsman als wij. Nu spelen ze voor 15.000 mensen, maar wij hebben ze nog zien optreden in de New Yorkse clubs voor 20 man. Het is zeker niet dat ze uit het niets zijn opgedoken, ze timmeren al jaren aan de weg. Wij zijn gewoon heel blij voor hen. Het doet deugd dat er nóg mensen zijn die muziek maken om al de juiste redenen.

‘ENEMIES LIKE THIS’

UIT BIJ EMIMUSIC/ASTRALWERKS

Barbara De Coninck