Wat drijft de schrijver als zij niet schrijft? In welke kluisters – buiten die van de pen – heeft zij zichzelf geketend? Zeven vaderlandse auteurs over wie of wat hen mateloos fascineert. Deze week: Saskia De Coster over TMZ, haar dosis gossip bij elke nieuwe paragraaf.

Het moet pijn doen. Het moet heel lang duren, je moet het eeuwig en vier dagen rekken, de tijd moet van miserie stokstijf stil blijven staan, en dan nog moet je doorgaan, tot het extreem veel pijn doet en je geen andere keuze ziet, geen andere uitweg hebt dan eindelijk te beginnen. De kunst van het uitstellen is er eentje die je tot het uiterste kunt beoefenen als je je aan de schrijverij waagt.

Bij zwaar uitstelgedrag is het begonnen en nu is het een ritueel geworden. Voor ik aan de letterzetarbeid kan gaan, moet ik eerst een aantal sites aflopen. Je hebt natuurlijk Facebook als uitgelezen lapmiddel, maar tegenwoordig is het op mijn Facebook even opwindend als op een opendeurdag van een bejaardentehuis. In mijn vriendenkring verschijnen er de laatste tijd net iets te veel überschattige baby’s op de muren. Al die babyfoto’s lijken ook zo op elkaar. Je bent er vrij snel op uitgekeken en je virtuele duimen beginnen al gauw pijn te doen. Gelukkig bestaan er alternatieven die iets meer voer bieden om je langer van je werk te houden.

Als je je celebritynieuws graag steaming hot hebt in plaats van de opgewarmde kost die wij hier in de kwaliteitskranten krijgen, één adres: tmz.com. TMZ is een van de grootste celebritynewssites. Je kunt er zonder problemen een hele voormiddag verkwanselen. TMZ staat voor thirty mile zone, de vijftigkilometerzone rond het hart van de showbizz in Hollywood, LA oftewel de afstand die je krijgt als je alle zinnen die ik door TMZ niet heb geschreven, achter elkaar legt. De beste paparazzi ter wereld werken voor de site en dat kan tellen qua pitbulliaanse nieuwsgaring. TMZ laat zich voorstaan op zijn betrouwbaarheid. Anders dan bijvoorbeeld bij Blik, waar verhalen uit de duim gezogen werden, is bij TMZ iedere roddel verifieerbaar waar. Niet voor niets is een advocaat de founding father van de site. Meester Harvey Levin zag meer brood in sterren achtervolgen dan vervolgen.

Klaarblijkelijk lijden heel veel mensen aan uitstelgedrag want de bezoekersaantallen swingen de pan uit – vorige maand alleen al maar liefst 21 miljoen mensen, onder wie ik meer dan honderd keer. De mannetjes achter TMZ beweren bij hoog en laag nooit iets te betalen als iemand hen op het spoor kan zetten om door het wormgat naar Celebrity Land te kruipen en er snapshots te maken. Soms kun je wel een bedankje in een omslag vermoeden, zoals bij de gulle weldoener die veiligheidscamerabeelden gaf van de liftruzie tussen rapkoning Jay-Z en zijn schoonzus Solange, de zus van Beyoncé (maar dat wist u die nooit de roddels leest natuurlijk wel). Die ruzie was binnen de paar uur een wereldhit en werd op één dag meer aangeklikt dan Solange’ nummers in de loop van jaren. Dankzij TMZ.

Voor zij die het walhalla van de procrastinanten nog niet ontdekt hebben: de site brengt voornamelijk interviews en beelden met de goden van Hollywood en omstreken. Er zijn de vrolijke fransen als zatte nutcase Dennis Rodman die zelf op TMZ toestappen om een babbeltje te slaan onder het genot van een sigaar, terwijl hij zijn blanke kompane grappig het zwijgen oplegt: ‘You just be white.’ Het is lachen geblazen met filmpjes van de paps (inderdaad, paparazzi) die achter beroemdheden aanhossen. Bijvoorbeeld Justin Bieber die in een gocart op het strand van Santa Monica rondtrapt met een Kaukasisch meiske aan zijn zijde, daarachter jogt zijn bodyguard en daarachter sukkelt op zijn beurt een paparazzo, cameratoestel op schouder. Je ziet een zeeziek beeldkader en hoort een longimplosie, maar Justin wint en ontsnapt. Of onder het alziende oog van de paparazzi knalt Kanye West met zijn werkelijk zeer grote hoofd tegen een paal.

Hoe meer ik schrijf en hoe dieper ik me heb ingegraven in een manuscript, hoe beter ik op de hoogte ben van de stand van de internationale sterren (nationale sterren interesseren mij voor geen meter, zij kunnen niet tippen aan de Amerikaanse grootmeesters). Na iedere geslaagde paragraaf van mijn volgend boek mag ik even zuurstof happen op TMZ. Al mijn boeken zijn zo gemaakt. Er zijn in de gezellige beslotenheid van mijn laptop al veel sterren op wie ik verliefd ben geworden zonder te weten wat ze eigenlijk echt op hun cv hebben, al kan ik uit het blote hoofd beschrijven hoe hun huis eruitziet, voor hoeveel het doorverkocht is, met wie hun ex nu vecht en hoe ze geprobeerd hebben een politieagent met een handtekening te doen zwijgen over de inhoud van hun handschoenkastje.

Ook gewone mensen die zich in de kijker willen werken, komen aan de bak bij TMZ. Akkoord, de mensen die TMZ nodig hebben voor hun carrière zijn slecht bezig – tenzij ze de site gebruiken om het werk voor zich uit te schuiven. Denk bijvoorbeeld aan triestige gevallen als de tanning mom, een dronken stuk wrakhout dat verslaafd is aan zonnebanken en de fles en haar broek op een kruispunt afsteekt om in beeld te komen. Maar zij doet mij te veel denken aan Betty van Big Brother op foute champignonnen. Ik hoop dan ook vurig dat ze de inbreng van de gewone mensen niet nog verder gaan uitbreiden. Om die reden ben ik trouwens afgekickt van The Sun. Het werd mij te rauw, te vulgair. Te echt. Het ging alleen nog maar over… gewone aandachtszieke mensen. Geeuw&Huiver.

TMZ verpakt zijn pulp ook graag als maatschappelijk relevante info, en soms is ze dat ook. De site was de eerste die de opnames van de racistische eigenaar Donald Sterling van NBA-basketbalclub Clippers de wereld in stuurde. Sterlings piepjonge lief V. Stiviano, zelf een latina, bezorgde de opnames aan TMZ als een wraakoefening. Je hoort hoe Sterling haar zegt dat ze met zwarten naar bed mag gaan, maar dat ze niet met die luieriken (hm, rings a bell) in het openbaar mag verschijnen op basketbalwedstrijden. Gigantische verontwaardiging in Amerika, waardoor ook president Obama zich fors uitsprak tegen het sluimerende racisme.

TMZ is en blijft de baas. Ga je in zee met TMZ, dan moet je niet komen klagen achteraf. Zij hebben zich nu vastgezogen op dat schaap van een Stiviano en ontdekten dat zij zelf racistische praat heeft uitgekraamd tijdens een getapete auditie voor een tv-show. Ze draagt nu een masker om haar beschaamde gezicht te bedekken voor de persmuskieten. Het is fictie in het kwadraat waar ik als schrijver deemoedig het hoofd voor buig.

TMZ is zo genadeloos voor zijn personages als pakweg de Zuid-Afrikaanse schrijver Coetzee voor de vernederde Lucy in Disgrace. Ook de makers van TMZ bepalen wat er met hun protagonisten gebeurt. Trouw je en maak je kindjes, dan ben je goed en saai, maar de volgende dag ben je plots een monster, want je hebt je kind in een autostoeltje gezet en bent het vergeten vast te klikken – aanleiding om je co-star in een geflopte reeks op de luchthaven aan te klampen en de vraag onder de neus te duwen wat die vindt van jouw kindermishandeling. Maar vraag je de wachtende paparazzi hoe het met hen gaat, dan krijg je opeens weer het statuut van toffe peer.

TMZ is mijn zuurstofinfuus, mijn resetknop bij het schrijven, mijn manier om mijn tijd op zo efficiënt mogelijke wijze te verspillen. Tijdens het roddelsmullen beuken mijn gedachten op de achtergrond als golven tegen de dijk en soms spoelt er iets als inspiratie aan. Klink ik nu alsof ik me probeer te vergoelijken? TMZ is totaal nutteloos, zo nutteloos als lesbische seks voor de voortplanting, en toch houd ik ervan. Ik zit hier niet te ironiseren of mezelf postpostmodern te distantiëren van het hele circus. Nee, ik koop een kaartje en zit op de eerste rij te supporteren. Het gaat mij niet om een analyse van onze hedendaagse mores gekristalleerd in de gedragingen van onze nieuwe helden en oppergoden in ons nieuwe westerse polytheïstische systeem. Het gaat mij om appelsienpoepen, restaurantrekeningen van celebrity’s, wat ze eten, hoeveel fooi ze geven, de huizen die ze te koop zetten, de verjaardagsfeestjes, de neuspeuteraar op de achtergrond van foto’s die sterren zelf op Twitter zetten.

Ik wil weten wat Gwyneth Paltrow bestelt bij de take-away want dat maakt mijn leven mooier en aangenamer. Ik kom de dag weer door als ik hoor dat de buren van Bob Dylan moeite hebben met zijn chemisch toilet. Het geeft mijn bestaan zin om te vernemen dat Halle Berry op de set koffie krijgt van Obama’s dochter. Ik denk daar heel vaak over na en het tilt mijn leven op. Zie ik de wallen van Mel Gibson, de flipflops van Ronaldo, dan kan ik mij wentelen in de geruststellende troost van de lelijkheid. De goden zijn ook maar mensen.

Eigenlijk is het allemaal de schuld van mijn buren. Mijn schatten van buren zijn veel te politiek correct en roddelen niet. Zoiets is ook niet gelachen. Ze moedigen mij en mijn hond aan en verzekeren mij dat mijn hondenbeest zeker nog dertig jaar zal leven en dat het weer niet zo mooi zal blijven, nee, het zal alleen maar beter worden. Allemaal vriendelijk bedoeld, maar echt aanmoedigend om opnieuw aan het werk te gaan is het niet. De TMZ-sterren daarentegen moedigen mij aan bij iedere nieuwe paragraaf. Ze staan aan de zijlijn te brullen, ruzie te maken, elkaar de kop in te slaan, te liegen en te bedriegen, achter hun façade lelijk te wezen. Zij zijn mijn vrienden in de schrijverij. Zij helpen mij.

VOLGENDE KEER RODERIK SIX

FOTO KAAT PYPE

TMZ IS TOTAAL NUTTELOOS, ZO NUTTELOOS ALS LESBISCHE SEKS VOOR DE VOORTPLANTING, EN TOCH HOUD IK ERVAN.