Het misbaksel van Axl – We hebben er vijftien jaar op moeten wachten, maar ‘Chinese Democracy’ – de zesde langspeler van Guns N’ Roses – voedt alleen onze appetite for destruction.

Chinese Democracy

hard rock

Geffen

We geven het grif toe: de pot vitriool stond al met het deksel losgeschroefd en uitnodigend dampend klaar op ons bureau, de spoeddiensten waren verwittigd dat er een liesbreuk-patiënt op komst was en een spuugteiltje stond al strategisch naast de cd-speler opgesteld. Maar niets – wij herhalen: niets – had ons kunnen voorbereiden op Chinese Democracy, de zesde en door mensen met te veel tijd en te weinig vrienden lang verbeide plaat van Guns N’ Roses. Slechts anderhalve track ver op de plaat – we weigeren die ondingen songs te noemen – kwamen we tot de wanhopige vaststelling dat we bij het treffen van onze voorzorgsmaatregelen één essentieel attribuut over het hoofd hadden gezien: een stel ferm uit de kluiten gewassen oordoppen. Want laten we maar meteen met de hele gevel in huis vallen: Chinese Democracy is niet om aan te horen.

Het zal ons eerlijk gezegd aan onze reet roesten dat Axl Rose er vijftien jaar over heeft gedaan, al die tijd een kluizenaarsbestaan heeft geleid, zich door een bataljon plastische chirurgen en louche therapeuten liet behandelen en een vechtscheiding of twee heeft uitgevochten: een draak van een plaat blijft een draak van een plaat. Chinese Democracy is von Kopf biss Fuss opgetrokken uit pompeuze arrangementen en infantiele teksten. En dan zwijgen we nog over de huizenhoge rockclichés – zo hoog dat er eeuwige sneeuw op ligt – en de wolkenkrabberhoge metalclichés – zo hoog dat zelfs de Mount Everest erbij verbleekt.

Het openings- en titelnummer klinkt al meteen als een pesterige jam van Metallica en Kiss die een poging doen om nog bombastischer te klinken dan Queen. Street of Dreams lijkt met zijn percussieve piano en aanzwellende gitaren een halve minuut lang een doorslagje van Let Me Entertain You, maar ontaardt dan in het soort powerballad dat ons – geloof het of niet – alsnog naar de sof van Robbie Williams doet snakken. If The World, Is This Love en Prostitute zijn overigens nóg zulke powerballads waarbij ons spuugteiltje vervaarlijk dreigde over te lopen. Scraped probeert iets funky uit, maar doet in het departement funk evenveel ter zake als een kattenluik in een olifantenhuis. En alsof al het voorgaande nog niet pompeus en megalomaan genoeg klinkt, durft Axl Rose in Madagascar zowaar enkele quotes uit Martin Luther Kings I Have A Dream te verwerken. We have a dream too, Axl: dat u ons nooit of te nimmer nog met uw gebazel komt lastigvallen.

Vijftien jaar en dertien miljoen dollar? Er zijn mensen die aan een kom uiensoep en een lege kruik genoeg hebben om een scheet in een fles te produceren.

Vincent Byloo