De getuigen van de grunge – Vijftien jaar nadat Kurt Cobain zichzelf en de grunge een kogel door het hoofd schoot, geeft Greg Prato het woord aan iedereen die bij de muziekscene van Seattle betrokken was. Of toch bijna iedereen.

Greg Prato, ECW Press, 478 blz., euro19,95

Toen Soundgarden in 1991 de doorbraakplaat Badmotor-finger had uitgebracht, kreeg de groep uit Seattle van de leden van Guns N’ Roses – toen op het toppunt van hun roem – de kans om tijdens hun Amerikaanse tournee als voorprogramma op te treden. In het nieuwe boek Grunge Is Dead vertelt Susan Silver, toen de vrouw van Soundgardenzanger Chris Cornell en manager van de groep, over de dag waarop ze aan haar poulains het goede nieuws ging melden. ‘Ik had een telefoontje gekregen van het management van Guns N’ Roses en ik was zo opgewonden dat ik meteen naar hen toe ging. Ik had een doos mee met enkele T-shirtontwerpen die ik moest laten zien en trok naar de studio waar ze B-kantjes aan het opnemen waren. Toen ik aankwam, kon ik mezelf nauwelijks nog inhouden. ‘Jongens, raad eens? Jullie hebben het aanbod gekregen om met Guns N’ Roses op tournee te gaan!’ Complete stilte. Uiteindelijk zegt Kim ( Thayil, de gitarist van Soundgarden; nvdr.): ‘Wat zit er in de doos?’

Het is een anekdote die de geest van de grunge perfect vat: het rockgenre dat begin jaren 90 vanuit Seattle de wereld veroverde, was immers een welgemeende ‘ fuck you‘ richting het muziekestablishment en vooral pseudorockgroepen als Extreme of Poison die voordien de hitlijsten bevolkten. Vijftien jaar nadat Kurt Cobain zelfmoord pleegde en zo ook de grunge om het leven bracht, trok muziekjournalist Greg Prato naar Seattle om te praten met iedereen die van de muziekscene deel uitmaakte. Drie jaar lang interviewde hij meer dan 130 mensen, van muzikanten over producers tot platenbazen, en die gesprekken goot hij in deze orale geschiedenis van de grunge, die loopt van de jaren 60 tot de ‘postgrunge’ van na 2000.

Grunge Is Dead is een schatkamer van hilarische anekdotes zoals die hierboven, maar gaat gebukt onder twee tekortkomingen. Ten eerste is het boek opgebouwd als een reeks citaten, waardoor het niet meteen meeslepend leesvoer wordt en je bovendien over flink wat achtergrondkennis over de grunge-scene moet beschikken om te kunnen volgen. Ten tweede komen er heel wat mensen aan bod die Kurt Cobain hebben gekend, behalve het trio dat het dichtst bij hem stond: Dave Grohl, Krist Novoselic en Courtney Love (die trouwens door één getuige ‘Godzilla in een rok’ wordt genoemd). En dat doet toch afbreuk aan de ambitie van Prato om de definitieve geschiedenis van de grunge te schrijven.

Stefaan Werbrouck