P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Eigenlijk doe ik tussen twee boeken in niet veel meer dan in kamerjas naar Henri Salvador luisteren, mijn teennagels knippen en op zondag pannenkoeken bakken voor de bambini uit de buurt. Dat laatste klinkt wat verdacht, maar ik doe het enkel om mijn dochter een plezier te doen. En omdat iemand elke dag een liter verse melk aan de voordeur komt neerzetten en dat resulteert in 5,5 liter overschot tegen het einde van de week. Het probleem is dat ik niet weet wie die melk nu precies levert, laat staan hoe ik de constante toevoer kan stoppen. En dat is nog niet eens het grootste probleem in mijn leven. Stel je maar eens voor.

In de vrije tijd die me rest, kijk ik voornamelijk naar tv-series. Op zich een prima tijdsbesteding. Je houdt er niet veel sociaal contact aan over, dat is waar. Maar dat is niet het enige voordeel: je leert ook elke keer iets bij en je hebt altijd iets om over te praten op onvermijde- lijke feestjes. De meeste gesprekken over tv-series gaan ongeveer als volgt:

– Nieuw seizoen van (vul in) gezien?

– Ja.

– Vet, he?

– Amai. Hoe vet is dát seizoen?

– Héélvet. (checkt Instagram, liket foto van een kat)

– Echt. Zó vet. (checkt Instagram ook, klaagt over trage iPhone)

Dat komt omdat we de kunst van het converseren verliezen, samen met de kennis van het Frans en interesse in nieuwe iPhones. Maar het komt ook omdat er een jaar of tien geleden ergens beslist is dat chique tv-series de nieuwe films waren, en ze waren meteen ook allemaal steengoed. Niet geheel onterecht, omdat er inderdaad een paar series gemaakt zijn die in zekere zin meer de erfgenamen zijn van de grote Hollywoodcinema dan de langspeelfilms die vandaag gemaakt worden.

Maar er is ook veel overwaardering. Hung, Girls, Dexter, Sons of Anarchy, Damages, Homeland… niet slecht, maar vaak ook niet zo goed als we moeten geloven. Zelfs in het boven kritiek verheven Boardwalk Empire ga je na een tijd toch denken dat de balans ‘perfect productiedesign/neige dingen die gebeuren’ wat meer naar de andere kant had mogen overhellen. Over Game of Thrones begin ik zelfs niet. Heeft dan niemand door dat dat ‘fantasy’ is? Een genre voor gasten die smurrie uit hun oren eten en denken dat ze kunnen ademen onder water als ze het maar echt willen.

Een reeks die volgens mij dan weer niet genoeg aandacht kan krijgen, is Borgia van Tom Fontana – niet te verwarren met Neil Jordans The Borgias – waarvan net het tweede seizoen klaar is. Mogelijk heeft dat te maken met de lelijke opening credits. Of met mensen die denken dat het een geschiedenisles is over de pauselijke politiek in de 15e eeuw, terwijl het gewoon over verraad, seks, macht en dood gaat. Zoals elke geschiedenisles.

De Borgia’s zien elkaar echt graag. Zolang ze elkaar niet in de weg lopen, vermoorden, verbannen, verraden, beliegen of bespringen. Een beetje zoals in elke familie, maar dan met dit verschil dat zij echt doen wat ze denken, en het niet houden bij steken tijdens het kerstdiner en geroddel op de rit huiswaarts. Spreek mij er zeker over aan wanneer je me ziet op een onvermijdelijk feestje. En stop met die Game of Thrones. Serieus.

P.B. GRONDA

HEEFT DAN NIEMAND DOOR DAT GAME OF THRONES ‘FANTASY’ IS? EEN GENRE VOOR GASTEN DIE SMURRIE UIT HUN OREN ETEN.