GRRRRONDA

© © Mauro Maiolo
Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. Gronda, van wie dit voorjaar de nieuwe roman Straus Park verschijnt, duikt elke week in de populaire cultuur.

We leven in tijden dat iedereen talent heeft of moet hebben. Mensen hebben geen job meer, maar wel veel talent. Er zijn eindeloos veel boeken over hoe je talent te ontdekken, hoe het te voeden en ook over hoe het te gelde te maken. Want het is niet omdat je zoveel talent hebt dat je niet ook eens op skivakantie wilt.

Ik vind mensen met talent strontvervelend. Geef mij maar oerdegelijk, fris gewassen volk met nog niet de minste schijn van iets dat op talent zou kunnen gelijken. Talent, dat heb je in het vierde leerjaar. Tim kan goed tekenen, Loes is lenig, dat soort dingen. Vanaf het vijfde leerjaar ga je maar beter gewoon aan de slag. Mijn talenten als tienjarige waren dat ik ietsje sneller dan de rest de Holleweg kon oplopen tijdens de turnles en graag verhalen vertelde. Omdat ik lui ben, koos ik later voor het tweede.

Heel wat mensen willen ook nog eens een cool talent. Alsof elke dag het gezeik van een baas kunnen aanhoren, een voorwerp naar keuze heel ver kunnen smijten of goed kunnen luisteren naar andere mensen hun problemen niet zou meetellen. Nee, om de een of andere reden willen we allemaal artistiek talent. Of toch iets dat op tv kan. Of desnoods op YouTube.

Het is belangrijk om als samenleving op zoek te gaan naar mensen die films of schilderijen of liedjes kunnen maken die ons helpen om soms te voelen dat het leven meer is dan afwassen alleen. Als het onderwijs nog is zoals vijftien jaar geleden, dan wordt alvast daar grandioos gefaald. Tenminste, toen ik tiener was, leek het alsof wie niet goed was in het zoeken van afgeleiden en limieten van functies gedoemd was tot een leven in de goot. Terwijl: ‘afgeleiden en limieten van functies’.

Gelukkig compenseert de televisie waar de rest van de samenleving in gebreke blijft. Idool, The Voice van Vlaanderen, Belgium’s Got Talent… Als er ergens iemand zit die zijn talent nog niet heeft kunnen tonen, dan is hij of zij op zich alweer aanleiding voor een heel nieuwe format. Het laatste showtalent, De best verstopte mens ter wereld, whatever.

En nu wil Simon Cowell, patroonheilige van het genre en man wiens talent het is om heel veel geld te verdienen met het geïndustrialiseerde tentoonstellen van kinderen, huisvrouwen en fitnessvolk, in samenwerking met YouTube wereldwijd gaan. Wat echt een heel mooi project zou kunnen zijn.

Het probleem is dat dit soort programma’s wordt gemaakt door mensen die qua filantropische waarde op hetzelfde niveau staan als de opgedroogde korrels kak in de buurt van het behaarde gat van sommige zoogdieren. De opgevoerde zielen worden nooit belangrijker dan een businessmodel dat ingenieus is maar het zogezegde talent enkel opzoekt om het in een tijdspanne van enkele weken op te pompen en weer leeg te zuigen.

Het enige wat je in handen hebt als je iets wilt maken dat andere mensen zal raken, is eerlijkheid. Durven zingen of schrijven of tonen waar andere mensen liever over zwijgen. Alles wat geboren wordt in een format dat net het omgekeerde is van die eerlijkheid, verspeelt op voorhand alle kansen op schoonheid.

P.B. GRONDA

Iemand die zijn talent nog niet heeft kunnen tonen, is al aanleiding voor een nieuwe format: De best verstopte mens ter wereld, Het laatste showtalent, whatever.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content