PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Buiten met een groene facekini op je kop naar Waregem Koerse gaan was er weer niet veel te beleven tussen De Haan en Hasselt. Behalve dan boekpresentaties bijwonen. Voor wie dat leuk vindt, tenminste. En voor wie wordt uitgenodigd – dat is doorgaans iedereen die schrijft, schrijvers kent, ooit al eens een schrijver gezien heeft of dénkt dat hij er een gezien heeft. Plus al wie kan lezen en de weg naar de gereserveerde gelegenheid kent of het bijgevoegde plannetje kan ontcijferen.

Meestal komen daar dan negen mensen op af. Een alleenstaande zus, een redacteur, een dorstige fan en de man van de techniek. Behalve naar degelijk gehypete events, die dan een mooi excuus vormen om te netwerken. Als schrijver word je dan een soort koddige vogel van dienst die voor de eigenlijke receptie even iets over zijn boek mag zeggen.

Zelf heb ik mijn laatste boek, Onder vrienden, dan ook voorgesteld onder vrienden. Aan de uitgerekte keukentafel en zonder er simultaan over te twitteren. Misschien geef ik ooit nog wel eens een groot feest, ter ere van een boek, maar het zal altijd met dubbel gevoel zijn.

Ten eerste omdat ik me altijd ongemakkelijk voel wanneer iemand een laudatio uitspreekt – ‘in de bloemetjes gezet worden’ zijn de vijf woorden die voor mij de hel samenvatten. Ten tweede omdat ik zelf enkel graag naar boekpresentaties ga van schrijvers die ik als vrienden beschouw – dat zijn er twee of drie. En ten derde omdat die eerste twee redenen al meer dan goed genoeg waren om nog een derde nodig te hebben.

Het fenomeen van die boekfeestjes daargelaten wordt het natuurlijk erg duidelijk dat er veel te veel boeken verschijnen in Vlaanderen. In het algemeen, vast en zeker, maar des te meer in Vlaanderen.

Dat komt omdat de oppervlakte en de markt erg klein zijn. Er is eigenlijk plaats voor pakweg een halve schrijvende kok, een romanschrijver of zeven, evenveel non-fictieauteurs en één dichter, die dan nog vaak op vakantie mag gaan.

De realiteit is dat iedereen die het woord boek kan spellen er ook een lijkt te willen schrijven. Noteer alvast: ‘boek’ kunnen schrijven is niet gelijk aan een boek kunnen schrijven.

Pas op, ik wil niet elitair doen. Iedereen mag doen wat hij denkt graag en goed te doen en als dat een boek schrijven is: chapeau, er zijn idiotere bezigheden. Niet erg veel, maar ze bestaan vast.

Het zijn natuurlijk de uitgevers die de instor- tende boekverkoop op een slimmere manier zouden moeten coun- teren. Door de waanzinnige hoeveelheid publicaties en de beperkte aandacht van onze media, komen er immers veel minder boeken onder de aandacht dan wanneer er iets minder kwistig papier bedrukt zou worden met niet te missen tapasbars in Gerona of de onmisbare avonturen van Geena Lisa in stripvorm (als dit nog niet bestond, dan is het idee niet van mij gekomen).

Minder boeken maken om meer boeken in de handen van de lezers te krijgen en dus ook te verkopen, dat lijkt me een strategie. En die geldt voor zowat alle genres. Behalve voor sapjesboeken en boeken over Frankrijk, die nu gewoon mogen ophouden te bestaan.

PB GRONDA

”IN DE BLOEMETJES GEZET WORDEN’, ZIJN DE VIJF WOORDEN DIE VOOR MIJ DE HEL SAMENVATTEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content