PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Niks erger dan mensen die tips geven. Nochtans een trend. Eettips, modetips, reistips, relatietips, lifestyletips, wat de fok dat ook mogen zijn. Nee, als wij, de corrupte klootzakken van de media, maar tips kunnen geven. Liefst in lijstjes van drie, vijf of tien. De sushi hier is niet te versmaden en als je in Madrid een kapper nodig hebt, moet je bij die zijn. De enige tips die ik nog graag geef, zijn de fooien aan het hardwerkende horecapersoneel in New York. In Italië geef ik soms ook een tip, maar dan bekijken ze mij alsof ik te veel geld heb, een maffioso ben en hun dochter heb vermoord. Wat niet eens waar is. In Italië: nooit tippen. Laat dat een advie s zijn.

Vroeger was ik de muzieknerd bij uitstek die nietsvermoedende, bezoekende vrienden uren verveelde met het afspelen en opnieuw afspelen van geniale solo’s, drumintro’s en wat we destijds in vaktaal omschreven als ‘vette riffs’. We hebben het over het tijdperk van de illegaal gekopieerde muziekcassette. Uren rewinden en fastforwarden. De hel, kortom. Dat enkelen van die vrienden me tot op vandaag blijven opzoeken, mag een wonder heten.

Op latere leeftijd tipte ik nog wel eens films. Ik gaf dan de dvd mee en, uit een soort diepe angst dat ze het beste zouden missen tijdens een slecht getimed bezoek aan ijskast of wc, verklapte al welke stukken ze vast en zeker geweldig zouden vinden. Die dvd’s vond ik dan maanden later op de vloer van hun rommelige auto. Doosje stuk, naast een leeg blikje Cola Zero. Wat ik niet eens erg vond – dvd’s zijn zo last decade – maar dan hadden ze die film niet eens gezien. En wel met een hand in hun broek naar Oh Oh Cherso liggen kijken, gadverdamme, de ondankbare schijtzakken. En Cola Zero, wat een wijvendrank is me dat, zeg.

Maar het gaat beter nu. Want toen kwamen de boeken en werd ik plots vaak gevráágd om tips. Maar zoals alles is ook het tip geven veranderd door dat dekselse internet van ons. Tsjak-boem-klik en je zit aan vers materiaal, je hoort of ziet het meteen, beslist je duim ten hemel dan wel ten gronde te richten en klaar is Kees. Niks mis mee. Met cassettes liggen klooien lijkt ook enkel leuk omdat het al heel lang geleden is.

Dus voilà. Van mij heb je geen last meer als het op tips aankomt.

Maar dan zou ik nu toch graag een tip geven. Van iets dat je gezien moet hebben. Geweldig. Hilarisch! Het heet Comedians in Cars Getting Coffee, het is met Jerry Seinfeld van Seinfeld en het doet precies wat het belooft: grappige mensen tonen die in een mooie auto om koffie gaan. Met jazz op de achtergrond. Jerry pikt een maat op in een van zijn zevenhonderd oldtimers, ze praten wat over de auto, het leven en andere zever, gaan koffie drinken, praten verder, en gaan weer naar huis. Een aflevering duurt ongeveer een kwartier. En dat staat gewoon online! Gratis! Die met Larry David en Alec Baldwin wil je niet missen. Zéker niet dat stukje waar Alec Baldwin dat Burt Lancasterverhaal vertelt! Of Ricky Gervais met zijn Hitler-grap! ‘You can say what you want about Hitler…’ Schit-te-rend.

Heb ik het weer gedaan?

Ik heb het weer gedaan.

comediansincarsgettingcoffee.com

Sorry.

PB GRONDA

WEL MET EEN HAND

IN HUN BROEK NAAR

‘OH OH CHERSO’ LIGGEN

KIJKEN, GADVERDAMME.

EN COLA ZERO,

WAT EEN WIJVENDRANK

IS ME DAT, ZEG.