PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik ben het product van een tijd waarin vrienden soms meer familie worden dan familie. Gezinnen veranderen, families vallen uiteen, groeien weer samen met andere groepjes, verhuizen, exploderen, vormen deelverzamelingen, splitten op in kliekjes, hertrouwen, herscheiden, laten hun namen allemaal in Dirk veranderen, laten matching tattoos zetten en noem maar op.

Een gezin wordt een beetje een open workshop waaraan mensen al dan niet tijdelijk kunnen deelnemen. Dat is raar maar ik denk niet dat het per se slecht is. Ik ben het zo gewend en blijkbaar ben ik niet de enige. Friends werd vijftien jaar geleden niet een monstersucces omdat er gewoon een paar goeie moppen in het script zaten. Het was de exponent van een sociaal model. Een beeld van hoe velen van ons het leven wilden, herkenden of droomden.

Maar Friends is natuurlijk alweer vorige generatie. Die personages konden nog koken, gebruikten woorden als ‘buddy’ en zaten niet constant op een smartphone te prutsen. Helemaal 1.0.

De serie is verouderd maar het idee niet. Een vriendenkring als drager van wat Wouter Beke de traditionele familiewaarden zou noemen, dat is misschien wel de toekomst. Hoewel ik ook nog wel enkele vrienden heb met ouders die al vijftig jaar in hetzelfde huis in hetzelfde dorp wonen. Sommigen bellen ook nog met dumbphone-Nokia’s. Zij zijn een beetje zoals die vroege-nineties-Nike Air Max’en met hun transparante hiel. Ooit het streefdoel, nu in het beste geval grappig of sympathiek.

Aan de andere kant zijn mijn beste vrienden nog dezelfde als vijftien jaar geleden. Akkoord, er zijn er wat af gevallen, er zijn enkele geweldige exemplaren bij gekomen. Maar als ik met een klapband langs de baan kom te staan of geplaagd wordt door grote levensvragen, bel ik nog steeds dezelfde hulplijnen.

En dat terwijl we elkaars rotkoppen eigenlijk al lang beu zijn, we de meeste verhalen tot in het oneindige hebben verteld en herverteld en we elkaar zo goed kennen dat verrassingen uitgesloten zijn. Maar je blijft samen. Zoals je ouders vroeger samenbleven. Omdat het zo hoort, voor de kinderen, omdat samen tv kijken stom is, whatever. Je blijft samen.

Misschien is het daarom dat ik zo graag naar Entourage heb gekeken. Vier vrienden uit New York die, omdat een van hen het er gaat maken als acteur, naar Los Angeles verhuizen om daar met dikke auto’s te rijden en open relaties op te bouwen met gebeeldhouwde vrouwen. Studentikoos, materialistisch, oppervlakkig, seksistisch, hedonistisch, sentimenteel en gebaseerd op basisregels uit het vierde middelbaar. Kortom: alles waar een kind van mijn tijd op overleeft.

Je merkt dat je een culturele generatie vooruit zit wanneer de meeste mensen van maar een paar jaar ouder je tv-reeks maar niks vinden. Voor mij was dat zo met Entourage. Nu het laatste seizoen erop zit, is het spel uitgespeeld voor mij en heel wat van mijn leeftijdsgenoten. Het is nu wachten op een onnozele twintiger die ons iets nieuws opdringt, om er dan even naar te kijken,verbaasd te zijn door de leegte van de jongelingen en heimwee te hebben naar de échte vrienden. Vinnie, Drama, E. en Turtle.

IK HEB NOG WEL ENKELE VRIENDEN MET OUDERS DIE AL VIJFTIG JAAR IN HETZELFDE DORP WONEN. SOMMIGEN BELLEN NOG MET DUMBPHONES.