GRRRONDA

Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.

Aan de twee geüniformeerde blauwtjes – zowel de jongen als het meisje – die, nadat ze geen parkeerkaart hadden gelegd in hun voor de bakkerij geparkeerde dienstwagen, als twee spijtige resultaten van generatielange inteelt met open monden stonden te gapen naar hoe ik op sukkelachtige manier mijn kinderwagen door de smalle deur van dezelfde bakkerij probeerde te manoeuvreren, en die niet de minste aanstalten maakten om iets te doen aan deze vervelende doch met kennis van enkele standaardomgangsvormen en gebruik van hun korte armpjes der wet eenvoudig op te lossen verkeersknoop, zeg ik: ‘ Eat kak, motherfuckers.’

Aan al de anderen zeg ik: hallo vrienden.

Zoals u natuurlijk al gemerkt heeft, is het mijn bedoeling om op deze plek een positief en constructief verhaal te brengen. En hoewel dat een zin is die je veeleer uit de kleine mond van de kleine Wouter Beke zou verwachten, is het niets minder dan de waarheid. Er worden heel veel slechte dingen gemaakt in de wereld, ook hier in België, en ja, zelfs in het heilige Graafschap Vlaanderen, maar er worden ook fantastische dingen gefilmd, opgenomen en geschreven. Meer dan genoeg fantastische dingen om in theorie nooit in je leven nog geconfronteerd te moeten worden met rotzooi. Maar de mens is lui en de distributie en marketing achter heel veel rotzooi zijn machtig.

Ooit, nadat de wereld gereset is en bijvoorbeeld twee niet bij naam genoemde Vlaamse regisseurs gezellig samen films projecteren in een arrière-salle van de parochiezaal van Deurne – de ene rechts van het apparaat, op een gele nepleren eenzitter, de andere links, op een stoel van gerecycleerd vegetarisch afval met een oxfamlabel – in de plaats van zelf aan de slag te gaan met de vaak bezeurde gesubsidieerde camera, zullen we al die makke rotzooi vergeten en ons wentelen in kwaliteit, met de K van het gelijknamige dossier.

Maar tot het zover is, kunt u gewoon vluchten. Vluchten is niet laf – dat is wat vastgelopen West-Vlamingen en gefrustreerde trainers van het dorpsvoetbal u zullen proberen wijs te maken – neen, vluchten is dapper. Vluchten is voor mensen die de echte wereld rondom hen kunnen ontmaskeren. De helden van het verzet, de cowboys van de fantasie, de saboteurs van de eenheidsfabriek. Zoals in The Matrix, maar dan zonder de belachelijke jassen, de kinderlijke dialogen of de onuitstaanbare Keanu ‘shit, mijn charisma ligt nog in mijn onnozele trailer’ Reeves.

Omdat vliegen toch maar een vervelende aaneensluiting van op zich al dodelijk vervelende stappen is – Neen, ik wil mijn schoenen niet uitdoen voor de ‘veiligheid’! Fuck de veiligheid als we er onze schoenen voor moeten uittrekken – en omdat de wereld rondreizen voor de meesten van ons nu eenmaal te duur is, ga ik al eens graag op vakantie met Google Street View. Kost niets, je kunt overal heen waar je in het echte leven ook heen zou willen en vooral: je kunt er eindelijk eens alleen zijn. Want ja, beginners gaan graag door Parijs wandelen of eens kijken of Kate Hudson niet thuis is, maar het echte genieten zit hem in het vinden van de rustige plekken. Plekken waar je in het echte leven niet zomaar heen kunt. Plekken waarbij je het verhaal zelf nog kunt verzinnen.

Zo is Highway 219 in Ozark, Arkansas, misschien niet de meest opbeurende weg om te volgen, maar ik wil wel weten wie die witte pick-up daar in de berm heeft geparkeerd, wiens lijk er in de bak ligt en hoe lang het zal duren voor de honden van een naburige boerderij op het kadaver afkomen. Zonniger types kunnen daarover nadenken terwijl ze over Interstate 94 in Custer, Montana, rijden. Of voor de hippe Amerikahaters onder ons: over de R67, langs het stuwmeer van de Waterdown Dam, ten zuiden van Whittlesea, Zuid-Afrika. Oh ja, en de A832 is ook een prachtig baantje door de Schotse Highlands. Het is daar wel het hele jaar herfst.

Soms stuit je op pure poëzie. Zo belandde ik ergens in Noorwegen, aan het einde van een slecht verharde weg. Een enkel houten huisje met een met gras bedekt dak, even verderop een houten hangaar, een tractor en in de verte een huis of drie. Ben ik daar echt geweest? Neen. Maar toch ook weer wél.

Paul Baeten Gronda

‘Ik ga al eens graag op vakantie met Google Street View – kost niets.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content