Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.
Chris Mentens, bij het brede publiek onder andere totaal onbekend van de in kennerskringen nochtans veelgeprezen plaat Drivin’ with the Chris Mentens Jazz Van uit 2003, is een jazzbassist die om naft, alcohol en sigaretten voor zijn kinderen te kunnen betalen eind jaren 90 deeltijds het vak Esthetica kwam onderwijzen in het Don Bosco Instituut in Haacht, alwaar ik in dezelfde periode van het vijfde tot en met het zesde middelbaar vier min of meer plezante jaren beleefde.
In de niet-katholieke internaatbetekenis van het woord ging ik Chris Mentens al snel als een vriend beschouwen. Of liever nog: een bondgenoot. Hij wist veel over jazz en klassieke muziek, ik wist veel over newschool hardcore uit Zuid-Holsbeek en newschool hardcore uit Noord-Holsbeek. We vulden elkaar aan, met andere woorden. Als ik te laat in de les arriveerde – wat vaak het geval was – vervalste hij de nodige documenten. Als hij een kater had – wat even vaak het geval was – zorgde ik ervoor dat hij in rust zijn muzikale vakblad kon lezen. Hij was, met andere woorden, cool. Niet zoals een iPhone of een paar sneakers, maar meer zoals Jack Kerouac en William S. Burroughs die samen And the Hippos Were Boiled in Their Tanks zaten te schrijven. Whiskycool, Dylancool, Coltranecool.
Chris Mentens mocht dan geen al te serieuze relatie onderhouden met het vooropgestelde leerplan, hij belichaamde wel de enige les die elke kunstenaar ter wereld ooit nodig heeft: de kunst, en dan misschien de rest. Wat verantwoord onderwijs is, want al die andere vakken, over vogels en zo, zijn al bedoeld voor zij die uiteindelijk geen schrijver, muzikant of schilder worden.
In zekere zin was Chris Mentens de eerste Hank Moody in mijn leven. Van Californication, de serie waarin David Duchovny als Hank Moody gestalte geeft aan een seksverslaafde schrijver met een dochter, een versleten Porsche en een writer’s block, was nog geen sprake. Wat zeg ik? The X-Files, waarin diezelfde Duchovny onder de koddige artiestennaam ‘Fox Mulder’ heel mysterieus voor zich uit staarde op de onheilspelende soundtrack van Mark Snow, was nog net niet zodanig uitgedroogd dat het pathetisch werd, en nog lang niet zo oud dat het om nostalgische redenen weer cool werd om ermee te dwepen. De Red Hot Chili Peppers moesten zelfs met de eveneens Californication getitelde plaat hun laatste goede nog uitbrengen. Kortom: Chris Mentens was al Moody toen Moody nog gewoon Mulder heette en achter de groene wezens aanzat in plaats van de langbenige.
Californication, waarvan deze week het vierde seizoen begint op het in Vlaanderen nogal onverdeelde Showtime, heeft even veel te maken met schrijven als Grey’s Anatomy met opereren. Maar dat is niet erg, want Californication zegt au fond wat Mentens al bewees: je ziet eerst dat je gezin eten heeft, maar daarna telt enkel de kunst. En voor de rest: fuck ‘em all. Wat Hank Moody misschien iets te letterlijk neemt. Want er zit seks in Californication. Anders had het ook gewoon Californiliving of zo geheten. Te veel seks, eigenlijk. Dat je zegt: soms is een avond gezellig Risken ook plezant. Zeker als je het zwarte leger hebt.
Kunt u zich trouwens al een serie inbeelden over het realistisch weergegeven leven van een schrijver? Ik wel. Geen mooi zicht. Het belangrijke aan Californication is dat het, net als elk ander roesmiddel, de dodelijk vervelende realiteit van afwaszeep, doktersbriefjes en winterbanden zo klein maakt dat je ze niet meer ziet. En ja, als schrijver denk je dan: zie je wel, zie je godverdomme wel! Dat een schrijver ook sexy kan zijn. Met een Porsche, en zo. En een zwart T-shirt. Dat het niet altijd dokters, detectives of flikken moeten zijn. Het geeft je de mogelijkheid om op de op boekenbeurzen en andere wilde fanmomenten de vaak gestelde vraag ‘Hoe is dat nu, het leven als schrijver?’ te beantwoorden met ‘ Californication gezien?’ ‘Ja.’ ‘Precies zo.’ ‘Echt?’ ‘Ja. Echt.’ ‘Amaai.’ ‘Inderdaad.’
‘Het leven van een schrijver? ‘Californication.’ Ja, echt.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
