Een nieuwe Beirut, dat betekent nieuwe liedjes met stads- en/of landnamen – herinner u Nantes. Ook op No No No breekt Zach Condon niet met die traditie: onder meer Gibraltar, Fenerbahce en Perth vormen de achtergrond voor zijn jongste zielenroerselen. We bladeren door Condons paspoort en reconstrueren de route van deze handelsreiziger in folk.
SANTA FE
De stad waar Zach Condons klokje tikt zoals het nergens tikt. De stad ook waar hij op zijn zestiende gaat lopen, samen met zijn oudere broer, richting Europa. ‘Santa Fe is supergeïsoleerd’, aldus Condon. ‘De buitenwereld lijkt er niet eens te bestaan.’ Het lokale filmhuis biedt een blik op de wereld achter de woestijn. ‘Ik werkte er toen ik vijftien, zestien jaar was’, herinnert Condon zich in The Guardian, ‘Ze programmeerden enkel buitenlandse films. Daar is mijn liefde voor Frankrijk ontstaan, toen ik mijn eerste film van Jean-Luc Godard zag, Week-end.’
TRACK: Santa Fe
UIT: The Rip Tide (2011)
PARIJS
‘Als kind schreef ik de muren van mijn slaapkamer vol met de namen van exotische bestemmingen’, zei Condon een paar jaar geleden in dit blad. Een kamer vol landkaarten en postkaarten drijft hem er uiteindelijk toe de oversteek te maken: de broers Condon plannen een Europese trip van vier maanden, maar blijven hangen in Parijs. Hij leert er de muziek van zijn grote voorbeeld Jacques Brel kennen, en die uit de Balkan. ‘De jongeren in Parijs zijn geobsedeerd door Balkanmuziek’, zei Condon al in zijn eerste Pitchfork-interview. ‘Het is popmuziek voor hen.’ In Parijs krijgt Beirut – oorspronkelijk Condons soloproject – vorm. Later zal Condon er zich een poos vestigen. ‘Ik voel me er meer thuis dan in New Mexico.’
TRACK: La banlieue
UIT: The Flying Club Cup (2007)
BRATISLAVA
De naam Beirut kiest Condon omdat de hoofdstad van Libanon ooit het Parijs van het Midden-Oosten werd genoemd, maar eigenlijk ook gewoon ‘omdat ik hou van hoe de naam klinkt’. Nog een geluk dat het niet Bratislava, de Slowaakse hoofdstad, geworden is. De microbe van de Oost-Europese folk bijt Condon voor het eerst wanneer hij de films van Emir Kusturica ziet in Santa Fe, maar bij zijn tweede trip door Europa raakt hij er pas echt in de ban van. Zo leert hij in Amsterdam een Servische student kennen. ‘Die jongen, Bojan, leed hevig onder liefdesverdriet en heimwee’, vertelde hij aan Vrij Nederland. ‘Toen ik hem iets vroeg over muziek uit zijn land, reageerde hij als door een wesp gestoken. “Welke muziek?” riep hij. En toen heel dwingend: ‘Kom vanavond langs, en ik laat je álles horen.’
TRACK: Bratislava
UIT: Gulag Orkastar (2006)
LEIPZIG
Van de Rijnvallei tot de Brandenburger Tor: Beirut put meer dan eens inspiratie uit Duitsland. Maar het is in de bibliotheek van Leipzig, in de voormalige DDR, waar Condons fantasie het meest wordt geprikkeld, wanneer hij er een gelige foto van twee jonge meisjes uit de archieven plukt. ‘Ik heb een zwak voor oude, vergeelde postkaarten. Voor alles wat oud en versleten is, eigenlijk’, aldus Condon. Het kiekje, van de Russische fotograaf Sergei Tsjilikov, vormt de inspiratie voor – en de hoes van – Beiruts debuutalbum.
TRACK: Prenzlauerberg
UIT: Gulag Orkestar (2006)
OAXACA
Teotitlán del Valle, zo heet het gehucht op een uurtje van de Mexicaanse stad Oaxaca waar Zach Condon en enkele van zijn bandleden in 2008 neerstrijken. Ze komen er opnemen met de 19-koppige fanfare Banda Jimenez, allen leden van de Zapotecstam. Het is een droom die uitkomt: werken met een voltallig blazersorkest, in plaats van elke trompet en trombone zelf in te spelen. Condon: ‘Het waren de slordige, treurige trompetten die me naar Oaxaca lokten. Sommige songs klinken als een trein die haast ontspoort. Dat was waar ik op hoopte.’ Pittig detail: de polyglot Condon, die bijvoorbeeld meer dan een aardig mondje Frans spreekt, kent geen letter Spaans. ‘Ik ben een beroerde zoon van New Mexico.’
TRACK: La Llorona
UIT: March of the Zapotec (ep, 2009)
NEW YORK
‘New York is thuis. Ik ben hier op mijn gemak.’ De rusteloze reiziger besluit na twee langspelers en een ep de inspiratie thuis en vanbinnen te zoeken. ‘Ik wilde een persoonlijk popalbum schrijven’, vertelt hij over The Rip Tide. ‘Na alle experimenten op de vorige platen vond ik het daar tijd voor. Zeker omdat ik eindelijk mijn eigen geluid heb gevonden.’
Ook het nieuwe No No No kwam tot stand in Brooklyn, na een burn-out in Perth en recuperatie in de Istanbulse wijk Fenerbahce, waar hij een nieuwe liefde vond. Na twee maanden intens schrijven en uitproberen met bassist Paul Collins en drummer Nick Petree wordt No No No opgenomen in een lukraak geboekte studio, op een half uur wandelen van huize Condon. Tijdens twee historisch koude winterweken raast het ingesneeuwde trio door de nieuwe songs, waarop geen ukelele, mandoline of flügelhorn te bespeuren valt. ‘Het werd tijd dat ik mezelf wat minder serieus nam.’
TRACK: East Harlem
UIT: The Rip Tide (2011)
NO NO NO
Uit op 11/9 via 4AD/V2.
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
