Een gracieuze comeback – Na negentien jaar stilte doet la Jones nog steeds Haar Eigen Ding. En dat klinkt even tijdloos as ever.

Hurricane

Reggae/pop/dance

Wall Of SoundEen adempauze nemen van negentien jaar om op je zestigste doodleuk een comeback te forceren, je moet het maar doen. Negentien jaar! Dat betekent dat als Axl Rose de wissel-beker voor langst durende loopbaanonderbreking wil binnenhalen, hij de release van Chinese Democracy dus nog minstens twee jaar moet uitstellen – ons niet gelaten, maar dit geheel terzijde. Grace Jones is eindelijk terug, en wel very much alive and kicking. Haar laatste wapenfeit, het album Bulletproof Heart, dateert van 1989 en het muzikale landschap is sindsdien grondig herschapen. Guns N’ Roses maakte toen nog platen, om maar iets te zeggen. Hoe houdt de voormalige discodiva zich staandein het tijdperk van Roisins, Kylies en MIA’s?Behoorlijk goed, zo blijkt. Haar orkaan barst los met een statement: ‘This is my voice/my weapon of choice’ proclameert Grace terwijl er zich een vierkante, maar dynamische reggaebeat ontvouwt. Meteen krijgen we haar hele vocale arsenaal gepresenteerd: diep monotoon parlando, twee-en-een-halve octaaf hoog en snauwend als een Jamaicaanse junglekat.Haar stem is intact, en daar zijn we blij om!

In haar gloriejaren klonken de teksten van La Jones even aangebrand als een pyromaan in een luciferfabriek, vandaag laat ze ook een gevoelige kant zien. Williams Blood is behalve een triomfantelijke gospelpopsong ook een ode aan mama Jones – op het eind horen we haar een stukje Amazing Grace aanheffen. En dan Corporate Cannibal, de sleuteltrack op Hurricane: een dreigende brok industriële dub die op Mezzanine van Massive Attack had kunnen staan en waarin Grace afrekent met de uitwasemingen van de geldmachinerie – ‘I consume my consumers/With no sense of humor’. De scherpte is er nog. Well Well Well is het eerste van een trio wiegende reggaedeuntjes, rechtop gehouden door Graces bekende halfgesproken zangstijl – zelfs als de dame het Staatsblad zou voorlezen, zaten we nog aan onze speakers gekluisterd. Donderwolken, gebroken beats en aanzwellende violen troepen samen boven de titeltrack, waarop Tricky zijn zwaarmoedige stempel mocht drukken. Wij zijn dan al overtuigd: ze staat er weer. Met haar zestig lentes is ze tien jaar ouder dan Madonna, maar anders dan La Ciccione, die zich bij ieder nieuw album krampachtig in een nieuw keurslijf wringt, doet Grace Jones nog steeds Haar Eigen Ding. En dat doet ze tijdloos, inventief, en met evenveel lef als stijl. Enige minpuntje: negen tracks op negentien jaar, een magere oogst me dunkt.

DOWNLOAD

This Is

Corporate Cannibal

Sunset Sunrise

Jonas Boel