Wéér The Chemical Brothers. Wéér Coldplay. Wéér Kaiser Chiefs. Wéér – godbetert! – Within Temptation. Kortom: wéér meer van hetzelfde voor wéér meer centen. Zet er dan echt niemand meer in op goede smaak?.

Waar heeft Herman Schueremans het over telkens als hij de woorden ‘sterke namen’ in de mond neemt? Ons lijkt de ‘Werchteraffiche met sterke namen’ tegenwoordig een eufemisme voor ‘meer van hetzelfde en enkele kruimels uit de brooddoos van Live Nation’. Nu staat Werchter al lang niet meer bekend om zijn baanbrekende programmering, maar ook het aanbod van Pukkelpop en een pak kleinere festivals ontsnapt niet aan het déjà-vugevoel: ook daar bulkt het van de ‘grote namen’ die tien jaar geleden ook al groot waren. Opgebrande sterren als Eminem en Skunk Anansie staan anno 2011 dichter bij Night of the Proms dan bij de hoogmis van nieuwe muzikale kicks. En wie zit in godsnaam te wachten op een zoveelste keer Within Temptation? Kanye West is nochtans op tournee, en Cut Copy heeft dit jaar een straf album uit dat sméékt om door een groot publiek ontdekt te worden. Meer voorbeelden op eenvoudig verzoek.

Wie kan het laatste relevante album van The Chemical Brothers opnoemen? En toch prijken ze dit jaar voor de vijfde keer boven aan de Werchteraffiche. Evenveel edities tellen we voor Coldplay en Kaiser Chiefs, die sinds 2006 elk jaar naar Vlaams-Brabant afzakken. Wie de voorbije jaren een kaartje kocht voor een van de grote Belgische festivals, krijgt dus grosso modo steeds hetzelfde menu voorgeschoteld maar moet er wel meer voor betalen. Véél meer: in 2003, toen Coldplay ook op de affiche stond, kostte een ticket 108 euro, vandaag is dat, met dezelfde band als headliner, 195 euro – een prijsstijging van 80 percent. Het resultaat van overbevissing in dezelfde vijver. Elke affiche wordt gestuurd door een en dezelfde agenda, en de toeschouwer wordt amper nog uitgedaagd. Zelfs het lelijke eendje Dour vaart tegenwoordig onder de Live Nationvlag.

Onlangs bracht het invloedrijke synthpunkduo Suicide zijn eerste album integraal op een Spaans festivalpodium. Nick Cave, een uurtje eerder aan de slag met Grinderman, had één boodschap voor zijn publiek: ‘Ga straks naar Suicide kijken of ik bega een ongeluk!’ – waarop de groep bij wijze van argument een tandje bijstak. We zien het Cave op 3 juli niet meteen overdoen ten gunste van The Black Eyed Peas.

Op het programma van Pukkelpop staan de meest hippe en jonge artiesten vooral ’s ochtends in de vroegte geprogrammeerd. Om elf uur de nieuwste elektronica- of postrocksensatie verteren is niet bevorderlijk voor het waardeoordeel – we spreken uit ervaring. Op Primavera Sound trad het okselfrisse indiebandje Tennis nochtans aan om zeven uur ’s avonds voor een paar duizend enthousiastelingen. Dat hele festival is een bewijs dat je ook zonder commercieel plat op de buik te gaan een groot publiek kunt bereiken. Inclusief een pak Vlamingen, zo blijkt, morrende muziekminnaars die voor een originele kwaliteitsaffiche graag vele euro’s neertellen, maar in eigen gouw hun meug niet meer vinden. De kids zijn er klaar voor, nu nog een promotor die volmondig ‘neen’ durft te zeggen tegen package deals en ‘ja’ tegen goede smaak.

DOOR JONAS BOEL

Primavera Sound bewijst dat je ook zonder commercieel plat op de buik te gaan een groot publiek kunt bereiken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content