VAN EMMA NAAR GEMMA. SIMMONDS GEBRUIKT FLAUBERTS KLASSIEKER MADAME BOVARY ALS IRONISCHE LEIDRAAD VOOR COMMENTAAR OP MODERNE ENGELSEN.

SIMMONDS

DE HARMONIE, 112 BLZ., a24,9

Gemma Bovery *

Posy Simmonds lijkt voor striplezers misschien uit het niets te komen, maar ze geniet in ons taalgebied al een zekere bekendheid als acteur van kinderboeken, en staat in haar eigen Engeland al dertig jaar bekend als stripauteur en illustrator van The Guardian.

Gemma Bovery is Simmonds meest ambitieuze verhaal tot nog toe, dat eerst in 100 afleveringen in de krant werd voorgepubliceerd en zes jaar na de eerste boekpublicatie via vertalingen stilaan de wereld verovert. De titel van het boek laat een pastiche op Gustave Flauberts Emma Bovary vermoeden, maar Gemma Bovery is veel meer dan dat. Zoals veel stripwerk van Simmonds is het vooral een komische sociale kroniek. De auteur slaat haar tijdgenoten met evenveel empathie als verwondering gade en dat levert een subtiel, komisch en complex werk op.

Gemma Tate, een jonge Londense, trouwt met een man die ze niet echt liefheeft, Charles Bovery. Ze overtuigt hem om hun bestaan in Londen op te geven om te verhuizen naar een boerderijtje in Normandië. De plaatselijke bakker is een ontwikkeld en nieuwsgierig man die getroffen wordt door de gelijkenissen tussen het leven van Emma Bovary en Gemma Bovery. Dat motiveert hem om haar nauwgezet te bespioneren – in Flauberts roman pleegt Emma Bovary overspel, en valt ze langzaam maar zeker ten prooi aan waanzin.

De moderne versie van de roman die in Gemma’s leven gestalte krijgt, blijft echter ondergeschikt aan Simmonds kritische kijk op de moderne Engelsen. Ze typeert bijvoorbeeld scherp de yuppies, die over de Normandische bevolking heen walsen zonder zich de moeite te getroosten om de taal te leren. Maar ook Gemma, die zich veel bescheidener opstelt, wordt kritisch geportretteerd als een universele moderne vrouw in haar idyllische verwachtingen bij het plattelandsleven, in de desillusie achteraf en in de eindeloze reeks streefdoelen en rollen die ze niet kan waarmaken. Ook de Fransen worden levensecht neergezet – Simmonds studeerde nog enkele jaren aan de Sorbonne in Parijs.

Het meest bijzondere van Gemma Bovery ligt in de manier waarop Simmonds vertelt. Het boek is eigenlijk een roman, met op elke bladzijde ook schijnbaar eenvoudige tekeningen, die door het gebrek aan artistieke opsmuk naadloos bij de teksten aansluiten.

Gert Meesters