Een agenda barstensvol Hollywood- én indieproducties is de meeste Bondgirls níét gegeven na hun bedavonturen met 007. Met rollen in zowel recente blockbusters Clash of the Titans en Prince of Persia als de bescheidener producties Tamara Drewe en The Disappearance of Alice Creed ontpopt Britse stoot Gemma Arterton zich tot uitzondering op de regel.
Nog nooit van Izabella Scorupco, Cecilie Thomsen of Maria Grazia Cucinotta gehoord? Klinken namen als Carey Lowell, Talisa Soto en Priscilla Barnes u evenmin bekend in de oren? Wees gerust: zelfs de meest verbeten cinefiel is de schonen uit de recentste Bondfilm al vergeten voor de eindgeneriek voorbijgerold is. Erg is dat ook niet, want hun bioscoopcarrière heeft meestal evenveel toekomst als de relatie van hun personage met de spion met de ‘licence to kill’. Natuurlijk geldt dat niet voor alle vrouwen die met Bond tussen de lakens kruipen. Halle Berry, Teri Hatcher en Eva Green kun je bezwaarlijk onsuccesvol noemen, al verliepen hun respectieve loop-banen post-Bond toch ook niet heel erg vlot.
Anno 2010 lijkt Britse schone Gemma Arterton er met een stortvloed aan uiterst uiteenlopende filmrollen eindelijk in geslaagd de vloek te doorbreken. MI6-agente Strawberry Fields mag met haar rode lokken en gruwelijke verstikkingsdood in Quantum of Solace dan wel een vleesgeworden hommage aan haar sixtiescollega’s uit On Her Majesty’s Secret Service en Goldfinger zijn, de actrice die haar vertolkt, heeft weinig met haar voorgangsters gemeen. Geen makkelijk modellenverleden of triviale tv-voorgeschiedenis voor de in 1986 als dochter van een schoonmaakster en een lasser geboren Arterton uit Gravesend, Kent. Neen, na een opvoeding door haar alleenstaande moeder – die van Gemma’s vader scheidde toen ze vijf was – verwierf ze een volledige studiebeurs voor de Royal Academy of Dramatic Arts (RADA), de gerenommeerde toneelschool waar cinemagoden als Richard Attenborough, Michael Caine en Anthony Hopkins haar voorgingen.
Al in 2007 – nog voor het beëindigen van haar studies – kreeg Arterton haar eerste rollen te pakken. Haar televisie-debuut maakte ze in Capturing Mary, een coproductie van de BBC en HBO van de hand van legendarisch scenarist-regisseur Stephen Poliakoff. St. Trinian’s, een update van een Britse kostschoolfarce, werd haar eerste filmproject. En op de Londense planken trad ze in de openbaarheid met Love’s Labour’s Lost van William Shakespeare – een vertolking die haar op de lijst van potentiële Quantum of Solace-bondgirls zette. Toen regisseur Marc Foster haar in 2008 daadwerkelijk boven duizend vijfhonderd andere kandidaten verkoos, ging de bal pas echt aan het rollen. Datzelfde jaar volgden rollen in de Thomas Hardybewerking Tess of the d’Urbervilles, Guy Ritchies gangsterpastiche RocknRolla en Richard Curtis’ piraatradiokomedie The Boat That Rocked.
Dat Arterton in 2009 eventjes van de aardbol verdwenen leek, is te wijten aan de financiële crisis. Net zoals alle andere grote studio’s besloot Walt Disney Pictures het aantal bigbudgetproducties drastisch terug te schroeven. Daarom stelde men de release van videogameadaptatie Prince of Persia: The Sands of Time – met Arterton als ‘damsel in distress’ naast acrobatische koningszoon Jake Gyllenhaal – uit tot de zomer van 2010. Zo werd haar eerste grote Hollywoodrol die van onsterfelijke priesteres Io in Clash of the Titans, de druilerige 3D-remake van de door haar geliefde Ray Harryhausen-klassieker uit 1981. Hoewel die megaproducties Arterton tot een vaste waarde maakten bij het grote publiek, deden haar oppervlakkig uitgewerkte personages de critici sterk twijfelen aan haar acteertalent. Twee films die nu tegelijkertijd de Belgische bioscopen bereiken, bewijzen echter dat Arterton een van de meest veelzijdige actrices van haar generatie is.
In Tamara Drewe, Stephen Frears’ aanstekelijke bewerking van een populaire stripreeks uit The Guardian, speelt ze een voormalig lelijk eendje wier terugkeer naar haar geboortedorp grote opschudding veroorzaakt. In het beklemmende The Disappearance of Alice Creed kruipt ze dan weer in de huid van een rijkeluisdochter die gekidnapt wordt door twee kerels die lange tijd laten raden naar hun ware motieven. ‘Of mijn bondgirlstatus me nog parten speelt? Bij Tamara Drewe niet: Stephen had nog nooit van Quantum of Solace gehoord! J. Blakeson, de regisseur van The Disappearance of Alice Creed, wilde me echter eerst geen kans geven vanwege mijn 007-verleden. Gelukkig hebben de casting director en ik hem kunnen overtuigen.’
TAMARA DREWE
Vanaf 15/9 in de bioscoop.
The Disappearance of Alice Creed
Vanaf 15/9 in de bioscoop.
Door Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
