'Geluk maakt niet gelukkig'

29-08-2006, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:13

‘Basement Jaxx fucked house music up the arse’, schreven onze Britse collega’s zeven jaar geleden over hun sublieme debuut ‘Remedy’. Sindsdien volharden Simon Ratcliffe en Felix Buxton

in de boosheid. Op hun vierde plaat ‘Crazy Itch Radio’ zijn onder meer balkanfolk, een banjo én Afrikaanse weeskinderen te horen. ‘Er lag ook een fluit van een slangenbezweerder in de studio, maar helaas kon niemand daar op spelen.’

Een bànjo?

Felix Buxton: Op onze vorige plaat was de kanarie van mijn grootvader te horen, dus het had best erger gekund. (lacht) Deze keer had ik opnieuw een heleboel bizarre omgevingsgeluiden opgenomen. De hond van mijn ouders die een microfoon aflikte, en zo. Some really outrageous sounds. Maar jammer genoeg wiste ik alles per ongeluk van mijn mp3-speler. Alleen de weeskinderen uit Malawi die ik op reis iets liet inzingen, bleven als bij wonder gespaard.

3D van Massive Attack bleef ooit 72 uur wakker, om te testen wat het zou doen met zijn creativiteit. Zijn dat soort experimenten aan jullie besteed?

Buxton: Vroeger wel. Dan sloten we ons wel eens met een grote zak weed op in de studio, om de muziek heruit te vinden. Maar intussen weten we dat het zo niet werkt, en drinken we tijdens de opnames zelfs geen alcohol meer. Als je dronken of stoned bent, verlies je al je kritische zin. Alles wat je doet lijkt ongelooflijk, tot je het nuchter terug hoort. Dan is het gewoon strontvervelend.

‘Crazy Itch Radio’ is opgebouwd als een radioshow, met jingles en al. Zit er ook een rode draad in de teksten?

Buxton: Geluk, denk ik. We begonnen aan de plaat kort na de aanslagen in Londen, waar ik op het nippertje aan ontsnapte. Nog geen vijf minuten nadat de eerste bom afging in King’s Cross, wilde ik er een metro nemen. Had ik iets minder getreuzeld onderweg, of hadden alle lichten op groen gestaan, dan had ik hier wellicht niet meer gezeten. Die gedachte heeft me tijdens de opnames nooit echt losgelaten, ook al hoor je ze misschien niet letterlijk op de plaat.

De voorbije maanden warmden jullie een paar stadions op voor Robbie Williams. Noemden jullie hem vroeger in interviews geen ‘idioot’, en erger?

Buxton:We did, didn’t we? Maar we waren nog jong toen we die uitspraken deden – jong en onbezonnen. (lacht) Serieus: we hebben heel lang getwijfeld om op zijn aanbod in te gaan. We hadden schrik om compleet opgeslokt te worden in zijn wereld, en onze geloofwaardigheid te verliezen. Maar tegelijk dachten we: ‘Wat is het alternatief? Nog een keer door Europa touren? Nog een keer dezelfde nummers in dezelfde clubs spelen als tijdens onze vorige tournee, en de tournee daarvoor?’ Uiteindelijk waren het vooral de concerten in Wembley die ons over de streep haalden. Vijf keer spelen op die mythische plek, voor meer dan een kwart miljoen mensen… Dan voel je je even alsof je bij U2 of The Rolling Stones zit, hé. Ook al speel je in het voorprogramma van Robbie Williams.

Kregen jullie hem te spreken?

Buxton: Niet echt, nee. Voor ons eerste concert kwam hij ons beleefd een handje schudden, maar voor de rest had hij het te druk met Robbie Williams zijn. Als zanger kan ik hem intussen wel appreciëren, en dat méén ik. Hij is ontzettend goed in wat hij doet, echt een volbloed entertainer. Maar ik zou voor geen geld van de wereld in zijn schoenen willen staan. Af en toe zag ik hem backstage passeren met zijn gevolg, en elke keer had ik ongelooflijk veel medelijden met hem. Altijd werd hij omringd door een leger assistenten en bodyguards, overal werd hij nageroepen, aangeklampt en nagestaard. Hij had echt geen seconde voor zichzelf, en toch leek hij verschrikkelijk… eenzaam. Mensen als Robbie Williams hebben weinig of geen echte vrienden, hé. En als ze er al hebben, worden die wel op een afstand gehouden door alle starfuckers, slijmballen en profiteurs. Plus: waar kom je ’s ochtends je bed nog voor uit als je al meer geld op je rekening hebt dan je in de rest van je leven kan opmaken? Het is geen toeval dat de meeste supersterren hele dagen bij een psychiater zitten, hoor. Ze hebben gewoon niks meer om van te dromen of om naar te streven.

Hebben jullie dat dan nog wél? Je kan niet eindeloos platen maken en met dezelfde nummers langs dezelfde clubs touren, zoals je daarnet zelf zei.

Buxton: Ja, en daar heb ik het de laatste tijd ontzettend moeilijk mee. Een paar maanden geleden speelden we in Berlijn een geweldig concert. De sfeer was echt ongelooflijk, people just went nuts. Maar ergens halverwege betrapte ik mezelf erop dat ik dat op de een of andere manier normaal vond. Ik herinner me nog heel scherp dat ik op een bepaald moment bloednuchter stond te denken: ‘Allright, iedereen gaat door zijn dak. Nog een halfuurtje, en dan zit het er weer op voor vanavond.’ En hoe onvermijdelijk zulke gedachten na al die jaren ook zijn: ik heb die nacht bijzonder slecht geslapen.

Je vond jezelf blasé?

Buxton: Erger: ik vond mezelf een verschrikkelijk ondankbare klootzak. Ik herinnerde me plots hoe ik als tiener al zingend hout stond te hakken in de tuin van mijn ouders. En hoe ik me probeerde in te beelden dat de bomen achter me mijn groep waren, en de bomen voor me mijn publiek. Zelfs voor een honderdste van het leven dat ik nu leid, had ik mijn ziel toen verkocht. Hetzelfde toen ik naar Londen trok om muzikant te worden, en amper geld had om eten te kopen. Toen had ik echt alles gegeven om te kunnen staan waar ik nu sta. Maar niks valt zo tegen als je dromen in vervulling zien gaan, zeker?

Omdat er dan niks overblijft om van te dromen?

Buxton:Exactly. Iedereen probeert ons altijd wijs te maken dat we gelukkig moeten zijn met wat we hebben. Maar helaas zijn we zo geprogrammeerd dat we vooral gelukkig worden van wat we zouden kunnen hebben. Dat is volgens mij ook de fundamentele tragedie van de mens. Geluk maakt ons niet gelukkig, integendeel zelfs. Het is vooral het streven naar geluk dat ons gelukkig maakt. En maar goed ook, anders zouden we eindeloos ter plaatse blijven trappelen. Think about it.