Soms is het beter géén succes te hebben. David Gordon Green brak geen potten in Hollywood, keerde dan maar terug naar independentcinema en maakt op slag weer straf spul, zoals het duistere Joe met een geweldige – no kidding – Nicolas Cage. ‘Wat Nicolas interessant maakt, is wat Joe interessant maakt: hij is stoer, grappig, en tragisch.’

All the Real Girls, een tedere liefdesfilm met de toen nog onbekende Zooey Deschanel, maakte in 2003 al duidelijk dat David Gordon Green (39) niet in de voetsporen zou treden van zijn Texaanse gouwgenoot Terrence Malick, zoals sommigen hadden geopperd na zijn lyrisch debuut George Washington (2000). Niettemin schrokken de arthousefans zich een bult toen Green voor Hollywood komedies begon in te blikken. De Judd Apatow-productie Pineapple Express (2008) viel nog mee, The Sitter (2011) totaal niet. Green, allesbehalve een grijs figuur, herpakt zich momenteel met independentfilms. Op de hier in januari uitgebrachte roadmovie Prince Avalanche volgt nu Joe, een sinister southern drama over vaderfiguren en zonen die zich niet laten kisten. Nicolas Cage’ aangrijpend gevecht met zijn demonen – hij speelt een ex-gevangene die met een vijftienjarige jongen aan de slag gaat – doet bijna vergeten hoeveel rommel Green de voorbije jaren op ons afgestuurd heeft.

Hoe kwam je in hemelsnaam bij Nicolas Cage uit? De voorbije jaren speelde hij – ik zal het beleefd uitdrukken – in niets dat ook maar enigszins op Joe lijkt.

DAVID GORDON GREEN: Ik hou niet van het voor de hand liggende. Ik zocht een cutting-edge acteur die voeling heeft met de ingewikkelde psychologie van Joe. ‘Van alle personages die ik ooit gespeeld heb, staat Joe het dichtst bij mij’, vertrouwde Nicolas me toe. Maar dat had ik al in het snotje. Wat Nicolas interessant maakt, is wat Joe interessant maakt: hij is stoer, grappig en tragisch.

Cage ontbindt zijn duivels maar ik was minstens zo onder de indruk van het spel en de karakterkoppen van de nevenpersonages. Waar komen die vandaan? Hun gezichten komen me alleszins niet bekend voor.

GREEN:Joe is een adaptatie van een boek van Larry Brown. Hij had een allesbehalve gemakkelijke jeugd, maar werd op zijn veertigste schrijver en gaf zo een positieve draai aan alle ellende van vroeger. Het kwam erop aan om die authenticiteit niet te verknoeien. Ik wilde geen Hollywood-versie, ik wilde iets échts. We gebruikten uitsluitend bestaande locaties in de omgeving van Austin, Texas. En een groot deel van de cast bestond uit niet-professionele acteurs. De sheriff wordt gespeeld door mijn buurman. Joes arbeiders zijn echte dagloners uit de stad. Gary Poulter, de vader van de jongen over wie Joe zich ontfermt, leefde op straat toen we hem tegenkwamen en overtuigden om auditie te doen.

Houdt dat geen risico in?

GREEN: Niet-professionele acteurs verstarren soms voor de camera. Of ze slagen er niet in om op tijd op de set te raken. Of een verslaving staat goede prestaties in de weg. Maar dat namen we erbij. Uiteindelijk is elke acteur een risico en we kozen uiteraard voor mensen in wie we geloofden. Mensen met een gezicht, met een stem, met een verhaal.

Joe eindigt met een nummer van Explosions in the Sky. Die sterke postrockband componeerde eerder al de muziek van Prince Avalanche. Elkaar gevonden?

GREEN: Die gasten zijn al meer dan tien jaar vrienden. We wonen in dezelfde buurt en vertellen elkaar waar we mee bezig zijn. Hun drummer bracht me op het idee voor Prince Avalanche(over twee wegenwerkers in een streek waar een bosbrand heeft gewoed, nvdr.) door me dat afgebrand bos te laten zien. Nog voor ik aan het scenario begonnen was, hadden ze al muzikale thema’s gecomponeerd.

Ik werk bijna uitsluitend met goede vrienden van me. Met cinematograaf Tim Orr heb ik net mijn tiende film gedraaid. We zaten samen op de filmschool, hebben dezelfde smaak in film en muziek, delen een vreemd gevoel voor humor en doen niets liever dan samen naar schoonheid zoeken. Ook zonder film zijn mijn vrienden en ik constant bezig. Een album, het artwork voor een album, de opening van een restaurant, tv-shows, reclamefilms… er is altijd wel iets te doen.

Zitten er ook regisseurs in je vriendengroep?

GREEN: Richard Linklater, Jeff Nichols en Terrence Malick zijn vrienden. De fantastische Andrew Bujalski leeft ook in Austin, net als de broers Aaron en Daniel Zelman, die in Berlijn een film voorstelden die ik geweldig vind. We adviseren elkaar over casting, crew of locaties. We zijn niet van het competitieve type. We vertrappelen elkaar niet om voor Hollywood blockbusters te draaien. Hier in Austin gaat het er ongedwongen aan toe. Hier doen we meer onze zin en maken we meer plezier dan in Los Angeles of New York.

Zien ze jou in Hollywood nog terug?

GREEN: Ik heb net de opnames afgerond van Manglehorn, een kleine, vreemde liefdesfilm met Al Pacino, Holly Hunter en Harmony Korine. Dat was de derde persoonlijke film op rij vol personages waar ik me mee identificeer en thema’s waar ik zelf mee worstel. Het was belangrijk dat die films zo authentiek mogelijk zijn. Ik hield het budget bewust zo laag als maar kon zodat ik totale artistieke vrijheid genoot en niemand me de les kon spellen. Maar nu hoop ik een big-budgetstudioproject te concretiseren. Een Hollywood-film moet commercieel zijn… maar dat kan ook plezant zijn. Sommige verhalen lenen zich daar uitstekend toe. Andere niet. Joe was veel te persoonlijk en authentiek om de Hollywood-machine op los te laten.

En waar moet dat allemaal toe leiden?

GREEN: Ik houd er geen gewone professionele doelstellingen op na. Ik wil de wereld rondreizen en allerlei soorten films maken. Ik maak me geen zorgen. Op Oscars of veel geld ben ik niet uit. Ik woon op een ranch buiten Austin met mijn tweelingzonen. We kunnen van weinig leven. Soms leef ik van film, soms leef ik van vastgoed of bouw ik een huis. Ik ben erg geëngageerd in mijn gemeenschap. Ik hou van film omdat het een groepskunst is die grote ambachtslui en artiesten op de been brengt om samen een verhaal vertellen. Daar gaat toch niets boven? Ik heb soms wel eens een zwak moment, dat ik me afvraag waarom ik me al die moeite getroost. Maar ’s anderdaags sta ik te springen om weer aan de slag te gaan.

JOE Vanaf 30/4 in de bioscoop.

DOOR NIELS RUËLL

David Gordon Green ‘NICOLAS CAGE HEEFT ME TOEVERTROUWD: ‘VAN ALLE PERSONAGES DIE IK OOIT GESPEELD HEB, STAAT JOE HET DICHTST BIJ MIJ.”