Vijf jaar na Blow keert het Brusselse Ghinzu terug met Mirror Mirror. Compactere songs moeten hun noisy rock toegankelijker maken én hen toelaten om – desnoods met geweld – definitief de taalgrens over te steken. ‘Het was tijd om onze oren muzikaal uit te kuisen.’

Volgens een ongeduldige fan op de Ghinzuwebsite had de lange wachttijd vooral te maken met het feit dat het Brusselse vijftal intussen liever flipperde. De ICP Studio’s in Elsene, waar Mirror Mirror grotendeels werd opgenomen, mogen dan nog één grote natte jongensdroom vol flipperkasten en GuitarHeroes zijn, John Stargasm, de uiterst charmante frontman/zanger, heeft een andere verklaring. ‘Toen we van de Blow-tour terugkwamen, waren we dooddepressief en konden we niet meer op elkaars gezicht kijken zonder erop te willen slaan. (Lacht) Maar serieus: we hebben toen gewoon beslist om een rustpauze in te lassen. Het was tijd om onze oren muzikaal uit te kuisen zodat we met een frisse kop aan de volgende konden beginnen.’

Toch een beetje jammer dat jullie zo lang ‘off the radar’ dropten, net toen jullie in Vlaanderen wat naambekendheid kregen.

John Stargasm: Oh, maar ik heb er vertrouwen in dat de kaarten voor Ghinzu in Vlaanderen nu goed liggen. We zijn geboekt voor Werchter deze zomer en ik hoor dat Cold Love, onze nieuwe single, het niet slecht doet op StuBru. Het is overigens niet omdat we scoren in Frankrijk en in het Franstalige landsgedeelte dat we Vlaanderen minder belangrijk vinden. Om het met Obama te zeggen: Every vote counts.

Het cliché wil dat derde platen legendarisch lastig zijn, aangezien een bepaalde groei wordt verondersteld. Hoe zit dat met ‘Mirror Mirror’?

Stargasm: Onze songs zijn compacter geworden. Niet dat we helemaal van in noise eindigende uitgesponnen klanktapijten afgestapt zijn, maar we zijn toch meer naar het klassiekere verse-chorus-verse geëvolueerd. Vreemd, net daardoor voelden we ons een stuk vrijer. We hadden vooraf beslist dat het geluid een stuk beter moest dan op de vorige twee, en daarvoor kregen we hulp van Dimitri Tikovoi en Christine Verschorren. Maar het was vooral de mix van Nick Terry ( die eerder met Klaxons en The Libertines werkte; nvdr.) die de plaat echt tot een ander niveau wist te tillen.

In laatste instantie werd de plaat van ‘This war is going silent’ tot ‘Mirror Mirror’ omgedoopt. Waarom ?

Stargasm: Omdat de twaalf songs op de plaat zich nog het best als twaalf korte romans laten omschrijven. En Mirror Mirror is een directe verwijzing naar de wereld van sprookjes.

Sneeuwwitje, bedoel je?

Stargasm: Voilà. (Grijnst) Misschien vonden we This war is silent ook een te politiek interpreteerbare song. Het gaat wel niet over oorlog an sich, maar over de oorlogjes die elke dag uitgevochten worden zonder dat je het merkt. Over het feit dat je de tv aanzet, en dat op het ene kanaal een halfnaakte vrouw je iets wil verkopen, op het andere het bericht komt van een jonge schutter die zijn halve school uitmoordde en dat er dan om drie uur ’s nachts nog een programma volgt waarin de ex-eerste minister een boek met ontboezemingen over zijn seksleven komt promoten. Al onze songs gaan over die fragmentatie van onze waarden. Maar ze moeten wel in de wereld van de fantasie blijven. Fuck het wijsvingertje! Wie zijn wij om iemand te vertellen wat hij moet doen of laten? Wat wij willen, is overal spiegels en camera’s hangen.

Rock-‘n-roll moet in de eerste plaats over seks, drugs en decadentie gaan, beweerde je ooit.

Stargasm: Ik laat me graag door die onderwerpen inspireren, ja. Als tiener zag ik op MTV constant rocksterren die zich in grote limo’s verplaatsten en een stel naakte grieten in hun jacuzzi hadden zitten. Als je wat ouder wordt, besef je snel dat het ‘rocksterleven’ er in Brussel ietwat anders uitziet. Over die teleurstelling ben ik al even heen, dank je. (Lacht) Rock-‘n-roll zal altijd basic zijn, in principe kan iedereen in een rockband spelen. Wat je van de rest onderscheidt, zit net in hetgeen waar-over je zingt en in de attitude waarmee je dat doet.

Jouw attitude lijkt er een te zijn van gezonde arrogantie. In ‘Cold Love’, waarin je in een nachtclub een griet binnendoet, klinkt het: ‘A bitch is born, she’s now my queen.’ Nice!

Stargasm: Niet autobiografisch! Ik verhaal de fantasie van een kerel over een mooi, bijna onschuldig prinsesje, die vindt dat niemand haar tijd verdient, maar wel alle aandacht naar zich toe wil zuigen. Clean en tezelfdertijd hautain, une pétasse. Ze beseft nog niet goed waar het in seks om draait en evenmin dat ze bij de aanwezige mannen perverse, haast agressieve fantasieën oproept. Dat contrast zit ook in de lyrics. Enerzijds zing ik ‘ you climb the stairs, almost unveil’, een vrij nette manier om uit te drukken dat ze quasi naakt is, en vervolgens ‘ put your knees on the ground’. Zo schrijf ik het liefst: heel beeldend en dan enkele opzettelijk vulgaire woorden of zinnen die het plaatje op zijn kop zetten.

Mirror Mirror

Nu uit bij PIAS

Door Katrien Brys

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content