VROUWEN OP GLAD IJS – Courtney Hunt debuteert sterk met dit suspensevolle whitetrashdrama met de Oscargenomineerde Melissa Leo als verbeten moederkloek.

Courtney Hunt met Melissa Leo, Misty Upham, Charlie McDermott

Verbazing alom tijdens het Sundance FilmFestival vorig jaar toen juryvoorzitter Quentin Tarantino Hunts regiedebuut de meest aangrijpende thriller noemde die hij in jaren had gezien. Ten slotte is Frozen River zowat de antipode van de gemiddelde Tarantinofilm: sober in beeld gezet, honderd procent ironievrij en wars van postmoderne bullshit – oftewel: het soort independent cinema dat Tarantino jaren geleden nog smalend als saaie americana afdeed.

Op papier heeft het verhaaltje trouwens meer weg van een doordeweekse weekendfilm dan van een suspensevolle karakterstudie. Sinds haar vent met de noorderzon verdwenen is, heeft alleenstaande moeder Ray Eddy het lastig om de hypotheek op haar nieuwe trailer af te betalen. Geen wonder dat de vrouw in kwestie elke dollar gretig aanneemt. Toch zijn er ook voor haar grenzen – letterlijk wanneer ze samen met Lila, een lokale native American, tegen betaling illegale immigranten de VS binnen smokkelt én figuurlijk wanneer haar louche bijverdienste haar steeds meer in gewetensnood brengt.

De synopsis mag dan redelijk déja entendu klinken, Hunt heeft duidelijk wel goed opgelet tijdens de lessen van haar voormalige film-professor Paul Schrader. Zo focust ze in navolging van haar mentor consequent op haar tragische, maar nooit pathetische loners en weet ze daarbij vorm en inhoud in evenwicht te houden.

In die zin scoort Frozen River minstens even goed in zijn hoedanigheid van sfeervolle evocatie van trailer trash America als in die van sociaal-realistische thriller. Bovendien ademt haar verkenning van de Amerikaanse onderklasse heel wat meer integriteit uit dan het Charlize Theron-vehikel North Country, Ben Afflecks Gone Baby Gone of de meeste faux independent-favorieten die de jongste jaren in dezelfde vijver visten. Dat heeft Hunt ook voor een flink deel aan haar uitstekende hoofdrolspeelster te danken: karakteractrice Melissa Leo, die voor haar gedreven, Gena Rowlandsachtige hoofdrol van verbeten moederkloek onverwacht een Oscarnominatie kreeg.

Toegegeven: soms steken de licht gepimpte dialogen te fel af tegen de kille, ondergesneeuwde vérité-achtergronden en is Hunts kijk op illegale immigratie zowel naïef als karikaturaal te noemen. Maar hier steekt tenminste een ziel in, met een geloofwaardige leading lady, een accurate no-nonsensestijl én een goed uitgebalanceerd scenario. Dat focust niet zozeer op Rays catharsis, maar wel op de sfeer van angst en tristesse in dat deel van de States waarin de Amerikaanse Droom altijd al één grote, cynische practical joke gebleken is. Zou Tarantino met het wijken van zijn haarlijn dan eindelijk wat goede smaak gekweekt hebben?

Dave Mestdach