We want Moore – De beruchte Rippermoorden vormen voor Alan Moore slechts de aanleiding voor een ongenadige kijk op het victoriaanse Londen.

Campbell & Moore

De Vliegende Hollander, 208 blz., euro19,95

Met sommige besprekingen wacht je beleefdheidshalve tot je potentiële lezerspubliek in- tegraal uit vakantie terug is. De uitgever mag From Hell dan achteloos voor de grote vakantie in de handel hebben gedropt, de strip gedijt niet op een zonovergoten strand. Dit eindelijk vertaalde meesterwerk – dat overigens ver afstaat van de verfilming met Johnny Depp – sla je het best open op een druilerige herfst- of winterdag, als Frank Deboosere zijn naam eer aandoet.

Engels topscenarist Alan Moore ( Watchmen, The League of Extraordinary Gentlemen) werkte de hele jaren 90 met Eddie Campbell aan wat zijn allerbeste verhaal zou worden: een sfeervolle, gruwelijke en intelligente reconstructie van de moorden van Jack the Ripper. Moore sloeg er de historische bronnen op na, maar ook alle complottheorieën die wezen op de betrokkenheid van hooggeplaatste personen. Hij maakte van al dat materiaal zijn eigen belezen mix, een mogelijke versie van de geschiedenis, maar vooral een beklijvend verhaal.

Bij hem wordt snijgrage Jack onmiddellijk ontmaskerd: William Gull, de lijfarts van de koninklijke familie, pleegt de moorden in opdracht van Victoria om het geheim van een koninklijke bastaard te verhullen. Moore maakt van Jack een hautaine vrijmetselaar met hallucinaties, die de moorden als een goddelijke opdracht ziet. Het verhaal portretteert treffend het victoriaanse Londen, waar de kloof tussen arm en rijk letterlijk slachtoffers maakt. Moore verbindt moeiteloos Keltische heldinnen met occulte vrijmetselaarsgebruiken en de Londense architectuur. De rondrit waarin Gull aan zijn simpele koetsier uitlegt dat achter de façades van de Londense bezienswaardigheden een complot schuilgaat om de overheersing van de mannelijke ratio op de vrouwelijke waanzin te bestendigen, heeft er zelfs toe geleid dat Moorefans dat exacte traject willen overdoen.

Hoewel Eddie Campbell als tekenaar beperkingen heeft, blinkt From Hell uit door de sfeerschepping. De talrijke donkere plaatjes en arceringen en de nachtelijke scènes die Gulls als ratio vermomde gruwel uitbeelden, zorgen samen met Moores bestudeerde waanzin voor een groots epos, dat terecht als een van de beste strips aller tijden wordt beschouwd. Nog twee delen moeten verschijnen.

Gert Meesters