Na vier jaar nog eens een nieuwe Florence. Dan wil men meteen speculeren over het spoor van scherven dat deze schrik van het enkel glas weer zal achterlaten. Maar niet zo snel.
Krijgt u dat ook zo moeilijk aan uw huisarts uitgelegd, dat wie oren aan zijn hoofd heeft soms dingen tot in zijn kleine teen kan voelen? Bijvoorbeeld: hoe hoger Florence Welch op haar sirenenklip klimt, hoe banaler haar razende rosse passie wordt. Wat is het wegen van een simpel gebroken hart ook gebaat bij donderende galm of een choreografie in wufte lange gewaden? Ceremonials (2011) was in haast alles de overtreffende trap van debuut Lungs (2009). Goed voor die grotere zalen. Maar wie ronkende bombast en nietszeggende pathetiek zocht, kon evengoed een willekeurig partijcongres meepikken. Moest je tenminste niet aanschuiven, en de pinten zijn er naar het schijnt nog goedkoper ook.
Het pleit voor Florence dat ze na de rollercoaster van twee waanzinnig succesvolle platen vriendelijk bedankte voor een derde ritje. In de eerste plaats omdat ze niet anders kon, wegens een zenuwinzinking en een slopende knipperlichtrelatie. Maar ook omdat ze zelf besefte dat haar grandioze artistieke trukendoos tot mensenmaat mocht worden vertimmerd.
Niet dat de Engelse maximaliste met How Big, How Blue, How Beautiful plots Suzanne Vega + The Machine is geworden. Maar ze gebruikt haar vocale krachtcentrale ditmaal wel bewuster en efficiënter. Minder natuurmetaforen, minder harpen, minder theatrale koorzang ook. Bedaarder dan in Long & Lost of St. Jude – ’the patron saint of the lost causes‘ – heeft Florence Welch haar lot nooit in de ogen gekeken. Die beheersing verleent haar amoureuze klaagliederen een pak meer geloofwaardigheid.
Uiteraard zet ze haar beruchte klep nog vaak open. Alleen krijg je er hier de blazersarrangementen van Will Gregory (de bebaarde helft van Goldfrapp) als fraai tegengewicht bij. Gregory kiest nooit voor de makkelijkste, dramatiserende weg: hij schippert tussen stil gedeelde smart en melancholisch gejubel. Luister voor dat laatste naar de coda van het titelnummer: een ode aan de liefde, waarin Florence Welch ondanks alle opgelopen blauwtjes nog steeds met heel het ranke lijf en leden gelooft.
Big? Valt reuze mee. Blue? Bijna zwart zelfs, hier en daar. Beautiful? Niet zoals een traan van ontroering die langs de wang van een teerbeminde biggelt, maar bij momenten: jazeker.
Florence + The Machine heeft weer een toekomst.
FLORENCE + THE MACHINE ***
How Big, How Blue, How Beautiful
pop
Universal
DOWNLOAD
Delilah
Third Eye
St. Jude
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
