Toen drummer Paul Hester zich twee jaar geleden van het leven beroofde, leek de wederopstanding van Crowded House onwaarschijnlijker dan ooit. Maar na Queen, The Doors en The Who bewijzen Neil Finn en co. dat reünies alle obstakels kunnen overwinnen, zelfs de dood. Hun eerste plaat in veertien jaar tijd heet niet toevallig ‘Time On Earth’.

Onze fans zijn de enige muziekliefhebbers die zich schamen voor hun favoriete groep.’ Dat zei een lichtjes verbitterde Neil Finn toen hij in 1996 Crowded House opdoekte. Ook het nieuwe Time On Earth, waarop even behoudende als tijdloze gitaarpop in de traditie van The Beatles en Simon & Garfunkel de dienst uitmaakt, is geen toonbeeld van bijdetijdsheid geworden. Toch durven wij u het concert van de Nieuw-Zeelandse groep in ons land op 19 oktober van harte aanbevelen. Omdat Crowded House live nog altijd een ontzettend straffe groep is en omdat zanger Neil Finn en bassist Nick Seymour samen een onweerstaanbaar komisch duo vormen.

Neil, jij hebt eens gezegd dat je al tijdens je eerste fotoshoot als soloartiest spijt had van de split.

Neil Finn: Oh ja. Ik werd er heel ongemakkelijk van om op mijn eentje het gezicht van mijn muziek te moeten zijn. In een groep heb je een gevoel van geborgenheid en veiligheid, maar als soloartiest voel je je net heel kwetsbaar en… naakt. Niet alleen tijdens fotoshoots, maar ook tijdens optredens en interviews. Je wordt met jezelf geconfronteerd en dat is niet leuk. Ik word ook altijd heel onzeker van de meninkjes die mensen op fora of blogs op het internet spuien over pakweg mijn kapsel.

Nick Seymour:(proest het uit) Ben je daar nog altijd niet overheen? (tot ons) Tot enkele dagen geleden had hij nog lang haar, bijna tot op zijn schouders. Het gaf hem een psychotische serial killer look en ik vond het best cool. Maar toen las hij op het internet kritiek van onze fans op zijn kapsel en meteen moest dat haar eraf.

Ik heb het gevoel dat jullie met deze reünie revanche willen nemen voor het relatief kleine succes dat jullie vijftien à twintig jaar geleden te beurt viel.

Seymour: Alles bij elkaar hadden we toen niet te klagen, maar ik bleef na de split inderdaad een beetje op mijn honger zitten. Ik had heel erg het gevoel dat de Grote Doorbaak slechts een kwestie van maanden was. We hebben er naar mijn mening iets te vroeg mee gekapt. Daar was ik indertijd behoorlijk pissed off over.

Jullie hebben nooit de tijdsgeest meegehad, natuurlijk.

Finn: Precies! We hebben nooit ergens bij gehoord of deel uitgemaakt van een scene. Toen de zaken goed begonnen te lopen in Engeland en Europa, brak in Amerika de grunge door. Ironisch genoeg waren veel van die grungegroepen fan van ons, maar het spreekt voor zich dat we niet in die scene thuishoorden.

Seymour: En toch ben ik er zeker van dat we het succes dat we hadden in Nieuw-Zeeland, Australië en Europa ook in de VS hadden kunnen forceren, als we nog even hadden doorgezet.

Zijn jullie in Amerika niet ooit van de eerste plaats in de hitlijsten gehouden door ene Meat Loaf?

Finn: Ik geloof niet dat we ooit nog maar in de buurt van de top 10 zijn geraakt in Amerika. Maar we hebben Loaf, zoals we hem altijd noemen, indertijd wel leren kennen tijdens de opnames van een of andere gala-uitzending op de Nederlandse televisie.

Seymour:(enthousiast) Ik zal het nooit vergeten. Het was de mooiste dag van mijn leven, want we zijn er met veel geweld van het podium gejaagd. De regisseur van die gala-uitzending stond al de hele dag stijf van de stress. Toen het onze beurt was om een liedje te spelen, reageerden we blijkbaar verkeerd op een aanwijzing van hem. Hij dacht dat we iets heel arrogants hadden gezegd. Het moet een misverstand geweest zijn, al weten we nog altijd niet precies wat er aan de hand was. In ieder geval kwam hij razend op ons afgestormd: ‘Get Out! All of you! Get out!’. Dat vond ik zó fijn, eens van het podium geschopt worden.

Finn: Loaf is ons achteraf komen feliciteren. Hij vond die regisseur blijkbaar ook maar een lulhannes en was blij dat we hem op zijn plaats hadden gezet. Eigenlijk hadden we helemaal niets gedaan, maar tegenover Loaf en achteraf ook tegenover de Nederlandse pers hielden we die verzetsdaad vol. Gewoon omdat we het leuk vonden om even voor real bad asses door te gaan. (brede glimlach)

Seymour: Echt bevrijdend dat we even van ons boyscoutimago verlost waren.

De slotsong op jullie nieuwe plaat, ‘People Are Like Suns’, is een adieu aan jullie ex-drummer Paul Hester, die twee jaar geleden de hand aan zichzelf sloeg. Het lijkt wel of jullie die wanhoopsdaad hebben zien aankomen.

Seymour: Ik wel, in ieder geval. Toen Neil me belde met het nieuws, wist ik wat hij zou zeggen. Ik weet niet of het aan de toon van zijn stem lag of dat ik het echt voorvoelde, maar ik besefte meteen: Paul heeft zichzelf van kant gemaakt.

Paul en ik zijn vaak samen op vakantie geweest en dan praatten we wel eens over zijn depressies en psychotische aanvallen. De laatste keer dat ik hem zag, gaf ik hem voorzichtig te kennen dat ik gestopt was met wiet roken. In de hoop dat hij er ook mee gekapt had, want wiet roken vergroot de kans op psychotisch gedrag. Maar wat bleek: hij rookte nog meer dan vroeger.

Vreemd genoeg was hij vroeger de zotskap van Crowded House. Hij had zelfs exhibitionistische trekjes.

Finn: Exhibitionistische trekjes? Paul was een verdomde nudist die alleen om ons een plezier te doen af en toe zijn kleren aanhield. (hilariteit)

Seymour: We deden een keer een interview voor televisie op een warme zomerdag. Paul had een minishort aan, niet veel groter dan een onderbroek. Toen het interview op zijn einde liep, stond hij plots op, liep naar de camera, duwde zijn kruis tegen de lens en trok zijn minibroekje helemaal omhoog zodat zijn ballen als twee kleine kippenbillen uit zijn broekspijpen puilden. En dan riep hij: ‘Australia, your chicken is ready!’ Hi-lá-risch!

Snel over naar onze slotvraag. Hebben jullie ooit zelf moeten huilen bij een plaat van Crowded House?

Seymour: Als Four Seasons In One Day uit de radio komt, moet ik wel eens doen alsof ik een vlieg in mijn oog heb, ja.

Finn:You cry baby! Bij mijn eigen songs moet ik nooit wenen, maar één keer is het me overkomen bij een ander nummer. Ik was zestien toen ik het meisje op wie ik verliefd was tijdens een feestje in een kamer zag verdwijnen met mijn beste vriend. Net op dat moment legde de deejay Yesterday van The Beatles op. Ik ben naar buiten gelopen en heb de hele avond en nacht zitten janken. Maar dat hou je toch voor jezelf, hé?

Te laat!

‘TIME ON EARTH’: Uit bij Parlophone.

CROWDED HOUSE LIVE: 19/10, Vorst.

Door Vincent Byloo