1 Je boek kent een apocalyptisch einde. Mensen worden massaal teruggestuurd naar het land van hun voorouders en moskeeën worden gesloten. Is dit bedoeld als een wake-upcall?
FIKRY EL AZZOUZI: Er komen regelmatig jongeren in het nieuws die hier geboren zijn, een crimineel feit plegen en teruggestuurd worden naar hun zogezegde land van herkomst. Zo was er onlangs nog een meisje dat terug moest naar Kosovo terwijl ze niets had met dat land. Ik vind het ook verontrustend hoe de islam na ieder incident als de schuldige wordt aangeduid en hoe sommige zaken heel erg worden uitvergroot. Populisten smullen ervan en krijgen zo veel aandacht. De boerkini-heisa van de afgelopen zomer was typisch – en te ridicuul om zelfs maar naar te verwijzen in mijn boek. Nog voor die affaire had ik een hoofdstuk geschreven over dresscode op het strand, dat je alleen maar met een minuscule bikini op het strand zou mogen. Ik heb dat hoofdstuk uiteindelijk geschrapt omdat ik het te ongeloofwaardig vond. En toen brak al dat lawaai over de boerkini los en dacht ik: ik zat toch niet zo ver van de waarheid.
2 Denk je dat de tegenstelling tussen oude en nieuwe Belgen ooit echt zo hoog zal oplopen als in je boek?
EL AZZOUZI: Er zijn heel wat hoogopgeleiden die vrijwillig terugkeren naar het land van hun voorouders, of die niet liever willen dan in het buitenland werken omdat ze het hier wel gehad hebben. Ze kunnen hier hun ding niet doen of hun geloof niet belijden. Er zijn ook mensen wier ouders een appartement hebben in het oude thuisland. We hebben gelukkig nog een safe house in Marokko, zeggen we wel eens, wanneer zich weer een nieuw incident heeft voorgedaan – half voor de grap, maar ook half in ernst. Zelf denk ik niet dat de wereld zal ontploffen. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die inzien dat diversiteit een verrijking is.
3 Je schrijft romans, toneel en filmscripts. Hoe past dat allemaal in elkaar?
EL AZZOUZI: Het kan misschien mooi zijn om in een roman een ellenlange beschrijving te lezen van iemands kom soep, maar het zijn de dialogen die zo’n boek stuwkracht geven. Dus die gebruik ik vaak. Zo vaak zelfs dat ik na de publicatie van mijn eerste roman de vraag kreeg om een theatertekst te schrijven. Maar voor mij staan toneel en film in functie van mijn carrière als romanschrijver. Zij moeten mij helpen betere boeken op papier te zetten. Romans zijn voor mij het hoogste, en ik zie mezelf niet mijn hele leven toneel schrijven. Een roman is helemaal van jezelf, terwijl een toneeltekst soms verkracht wordt door een regisseur die denkt het beter te weten.
(M.V.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
