WAT?
De Rolling Stones waren decadent en dreigend, The Who paste de principes van de kernsplijting toe, en Led Zeppelin ging prat op mystiek en granieten riffs. De Faces daarentegen belichaamden het leven als chronische feelgoodbui. Flierefluitende, hoogstens wat brallerige lads next door waren het, hun songs voornamelijk toegespitst op onmisbare café-accessoires als vriendschap, drank, bier, biljarten en tieten. En politieke incorrectheid, o ja. Als er al weemoed sloop in de boozy en bluesy rock van Ronnie Lane, Rod Stewart, Ronnie Wood, Ian McLagan en Kenny Jones, dan liet die zich gezwind wegwerken met iets fris van het vat. What’s not to like?
GEPREZEN OF VERGUISD?
Creem in juli 1973 over vierde plaat en zwanenzang Ooh La la: ‘Het effect van elk van hun platen is aanvankelijk teleurstellend, daarna frustrerend, en uiteindelijk (en soms op onverklaarbare wijze) opwindend.’ Wisselvallige Belgische zomers vielen bij de Faces in het niet. Ze maakten geen platen maar (heerlijk) rommelige grabbeltonnen. Het mooie daaraan is dat de outtakes, sessies en repetitie- en liveopnames die we er later bij kregen naadloos bij de studioversies aansloten; in veel gevallen zaten daar evengoed hoogvliegers tussen.
EN VANDAAG?
De grootste concurrent van deze nieuwe Facesbox, die netjes de vier studioplaten plus een aansluitende singlesverzamelaar uit de periode 1970 tot 1975 herbergt, is een ándere Facesbox: Five Guys Walk into a Bar… uit 2004. Toch vormt dit verse kleinood, vanwege de chronologische rode draad en – een weliswaar beperkter aantal – extraatjes die nauwelijks met de voorganger overlappen, een vermakelijke investering. Want draai of keer het hoe u wil: de Faces in ere houden blijft nodig. Om ons eraan te herinneren dat de piekharige afwijking genaamd Rod ‘Da Ya Think I’m Sexy?‘ Stewart ooit een geweldige rockzanger was. We zullen anders ook nooit ten volle bevatten waarom Ronnie Wood überhaupt werd gevraagd om de Stones te vervoegen, een stap die hem uiteraard geen windeieren heeft gelegd, maar hem ook een deel van zijn muzikale identiteit heeft gekost. En Ronnie Lane, bevlogen bassist en songschrijver maar in 1997 door multiple sclerose geveld, heeft nog altijd een pak postume lof te goed.
CUI BONO?
De Black Crowes natuurlijk. Volgens fan Jeff Tweedy van Wilco zou er zonder de Faces van Sex Pistols noch Replacements sprake zijn geweest. Slash van Guns N’ Roses noemde hen zelfs de eerste hair band. Mensen en hun meningen.
FACES ****
1970-1975: You Can Make Me Dance, Sing or Anything…
rock
Rhino/Warner
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
