Été 85

Liefde en dood, suspense en tristesse, nostalgie en camp plus een niet altijd betrouwbare verteller die verhaalt over twee jonge jongens op zomerse, Franse stranden: het is bijna een soort best of waarop François Ozon je met zijn 21e langspeler trakteert, ook al is die gebaseerd op de roman Dance on My Grave van Aidan Chambers. De iets oudere, flamboyante David komt het leven van de timide, zestienjarige Alex binnengezeild tijdens een plotse storm op zee. Die redding neemt algauw amoureuze en andere wendingen, terwijl op de achtergrond de hormonen razen en The Cure, Lloyd Cole en Bananarama door de speakers knallen. Met zijn prille jongensliefde, zuiderse vakantiesfeer en eightiesmuziek, -kleren en -decors loeren de schaduwen van Call Me by Your Name en Stand by Me om het hoekje, maar Ozon geeft er een milde thrillertoets en een laagje metafictie aan. Niet alle plotwendingen en toonwisselingen zijn even geslaagd of geloofwaardig, en een piek in Ozons oeuvre in de trant van Sous le sable of Swimming Pool is deze zomerse tienerrêverie evenmin, maar het speelse vertelplezier, de knap gestileerde kitsch en nostalgische hunkering druipen er in geuten vanaf.