Groove is in the heart, ook in dat van Mintzkov. Met Rising Sun, Setting Sun heeft Belgiës rocktrots in bange dagen een uiterst groovy en – voor wie een beetje inventief is – zelfs dansbare plaat gemaakt. Een gesprek over rijpere Duitse mannen, de waarheid achter de split van Oasis en de voordelen van een vrouwelijke bassiste. ‘Zonder Lies was het met onze persoonlijke hygiëne nog slechter gesteld.’
Mintzkov – formerly known as Mintzkov Luna – is er sedert zijn laatste onderhoud met Knack Focus flink op vooruitgegaan. Dat heeft veel, zo niet alles te maken met het onvolprezen 360°, een parel van een plaat die het ook goed deed in Frankrijk, Finland, Denemarken, Zwitserland, Oostenrijk en vooral Duitsland. Kon natuurlijk moeilijk anders met die adelaar op de hoes! Of hebben Philip Bosschaerts en Lies Lorquet, respectievelijk zanger-
gitarist en bassiste slash backingvocaliste van de groep, een meer rationele verklaring voor de Teutoonse belangstelling voor Mintzkov?
Philip Bosschaerts: Weet je waarom de producer van onze nieuwe plaat met ons wilde samenwerken? Vanwege ons hoge krautrockgehalte. (Lacht) Ziedaar de reden voor ons succes in Duitsland.
Lies Lorquet: Niet overdrijven, hé. Nu klinkt het precies of Mintzkov is big in Germany. Terwijl we qua succes nog niet aan de enkels van Milow komen. Díé is pas big in Germany.
Philip: Niet te doen. Je kunt in Duitsland geen tankstation binnenwandelen of je hoort Milow. Waar je ook komt, op eender welk uur van de dag: overal komt You Don’t Know uit de radio.
Lies: Maar voor de rest is Duitsland een heel leuk land om op tournee te gaan, hoor. (Lacht) Misschien wel een beetje tegen onze verwachtingen in, want we hadden natuurlijk onze vooroordelen. Wel, we hebben die nagenoeg allemaal moeten opbergen. De catering is op de meeste plaatsen bijvoorbeeld uitstekend. En de mensen: ongelooflijk vriendelijk en enthousiast.
Philip: We trekken daar vooral een heel verscheiden publiek. De ene avond spelen we voor een bende jonkies, de volgende voor een zaal vol ouwe venten.
Lies: En die – euhm – rijpere mannen zijn vaak nog het leukst. Zeker als ze achteraf een cd komen kopen. Ze vragen dan altijd of ze onze eerste of onze tweede moeten nemen. Ik zeg dan meestal: ‘Hangt ervan af. De eerste is meer pop, de tweede meer rock.’ Heel opvallend dat de wat oudere mensen zich dan niet willen laten kennen en steevast de tweede cd kopen. (Lacht)
Wat ga je antwoorden nu ze tussen drie platen kunnen kiezen?
Lies: De derde is meer…
Philip: Krautrock! Daar zullen we er nogal eens van verkopen! (Lacht)
Ik zou ‘Rising Sun, Setting Sun’ nog net geen dansbare plaat noemen, maar er is wel een zekere groove in jullie muziek geslopen.
Philip: Dat vind ik een mooi compliment, want dat was ook de bedoeling. Onze vorige plaat klonk heel strak: een duidelijke reactie op ons debuut, dat heel gelaagd was van sound. Deze keer wilden we de songs breder arrangeren, maar zonder ze langs alle kanten dicht te plamuren. Er moest een gevoel van ruimte in zitten, een zekere drive ook. Daardoor klinkt ze inderdaad wat meer groovy. Wat ook meespeelt: Jagz Kooner, die de productie heeft gedaan, is een dj. Voor hem moesten onze songs ook werken in een club. We vonden dat aanvankelijk een raar criterium, maar het werkte wel.
Jullie nemen wel jullie tijd. Tussen de eerste en de tweede plaat lag vier jaar. Tussen jullie tweede en derde opnieuw drie jaar. Trage werkers of gewoon luilakken?
Lies:(Lacht) Trage werkers zijn we niet, want de opnames zelf duren nooit lang.
Philip: We zijn niet aan die nieuwe plaat toegekomen omdat onze vorige telkens werd uitgebracht in een ander land, waarvan dan weer een nieuwe tournee kwam, enzovoort. Eerst was er een minitournee in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Toen kwam er een gelegenheid om met Kaizers Orchestra mee op Europese tournee te gaan. Daarna kwam de plaat uit in Denemarken en Finland. En sinds september zijn onze platen in Frankrijk uitgebracht en zijn we dáár weer aan het optreden.
Lies: Het probleem is dat we tijdens die tournees geen tijd overhouden om aan nieuw materiaal te werken. En tijdens een soundcheck snel een paar ideetjes uitproberen: dat lukt ons niet.
Kortom: Mintzkov is het slachtoffer van zijn eigen succes?
Lies:(Lacht) Eindelijk eens iemand die ons begrijpt!
Philip: En wat die vermeende luiheid betreft: mag ik er even fijntjes op wijzen dat Mintzkov tegenwoordig ’s ochtends repeteert? Sinds we artist-in-residence zijn in Trix, hebben we er een punt van gemaakt om er elke dag vroeg in te vliegen.
Lies: Weliswaar om het eerste halfuur koffie te drinken en geen bakkes tegen elkaar te zeggen, maar toch! (Lacht)
Verdragen jullie eigenlijk makkelijk kritiek van elkaar?
Lies: Oh neen, ik absoluut niet. Ik kan héél slecht tegen kritiek. Terwijl ik zelf tegenover de anderen wellicht de meest kritische ben.
Philip: Die opendebatcultuur – als ik die term eens mag gebruiken – is bij Mintzkov wel heel belangrijk. Jagz begreep die interne democratie niet: hij vond in het begin dat ik mijn wil moest opleggen. Maar hij heeft dan ook al met een hoop intergalactische ego’s samengewerkt.
Hoe zijn jullie trouwens bij de producer van Infadels en Primal Scream terechtgekomen?
Philip: We hadden eerst een lijstje met totaal onhaalbare topproducers samengesteld. Maar helaas bleken die stuk voor stuk te duur, te onbereikbaar of simpelweg te dood. (Lacht) Jagz Kooner is ons dan door ons management als betaalbaar alternatief aangeboden. Ik moet toegeven dat ik aanvankelijk wat argwanend was, want hij heeft ook gewerkt met groepen als Kasabian, muziek waarmee ik niets heb. Uiteindelijk raakten we geïntrigeerd door de uiteenlopende dingen die hij al had gedaan: van pure pop over dance tot vrij alternatieve en extreme dingen als Primal Scream en New Order.
En wie met Oasis heeft gewerkt, kan Mintzkov ook wel aan?
Lies:(Lacht) Voilà. Jagz heeft ons trouwens de ware reden achter de split van Oasis verklapt. De rechtstreekse aanleiding was naar verluidt een incident in Parijs. Noel was kwaad op Liam omdat hij te laat en te zat voor het concert was komen opdagen. Waarop Liam blijkbaar iets lelijks heeft gezegd over Noels dochtertje.
Philip: Niet zomaar iets lelijks, hé. Hij heeft gezegd dat zijn dochtertje niet écht van hem is.
Lies: Ja, waarop Noel iets naar Liam heeft gegooid, en hij op zijn beurt een dure en exclusieve gitaar van Noel heeft kapotgesmeten. Dat was blijkbaar de druppel.
Philip: Dus niet die opmerking over zijn dochtertje hé, maar die stukgeslagen gitaar!
Nog leuke verhalen gesprokkeld?
Lies: Jagz dééd niets liever dan verhalen vertellen. We hebben tijdens de opnames meer dan eens vertraging opgelopen omdat hij per se een straffe anekdote met ons wilde delen. Hij was best wel trots op zijn inside information.
Philip: Over de split van The Jesus And Mary Chain wist hij naar eigen zeggen ook de ware toedracht. De broertjes Reid hadden namelijk elk hun eigen rider met eten en drinken, en volgens Jagz is de groep ontbonden toen de ene broer de andere in de toerbus had betrapt met een zak chips die op zíjn rider stond. (Lacht). Geen idee of het waar is, maar het zou wel grappig zijn.
Welke onvermoede invloeden kunnen we op jullie nieuwe plaat ontdekken?
Philip: Euhm, Lies: ik geloof dat dit het moment is om tot bekentenissen over te gaan.
Lies:(Lacht) Oké dan. In Opening Fire zat aanvankelijk een basriedel die ons allemaal bekend voorkwam. Het heeft een hele tijd geduurd voor onze frank viel: het bleek de riff van Ik wil je van De Kreuners te zijn. Het riedeltje heeft de uiteindelijke versie van het nummer wel niet gehaald. Ik heb dat trouwens vaak voor: dat een riff of een loopje zich zo makkelijk laat bedenken dat ik bang ben dat ik het onbewust heb gepikt. Op onze eerste plaat was het al van dat met Mimosa: die basriff is dezelfde als in Alec Eiffel van de Pixies. Al ben ik daar zelf pas twee jaar na datum achtergekomen.
Lies, jij wordt almaar vaker gevraagd voor duetten en backing vocals. Je zingt onder andere mee op ‘Eternal Woman’ van dEUS en ‘Just A Common Love’ van The Go Find. Het begint op een tweede carrière te lijken.
Lies: Zo’n vaart loopt het nog niet, hoor. Ik ken mijn beperkingen. Voor die plaat van The Go Find had ik bijvoorbeeld eerst een ander nummer ingezongen, maar dat trok echt op geen kloten. Ik weet dus dat ik als zangeres alleen maar iets kan als mijn stem echt bij het nummer past. Maar als het werkt, ben ik wel blij natuurlijk. Dat ik heb mogen meezingen op die single van dEUS: daar ben ik echt fier op. Maar ik loop zeker niet de hele tijd te solliciteren. ‘Hey, Tommy! Pintje? En toevallig nog ergens een tweede stem nodig?’ Ik zie het me nog niet doen. (Lacht)
Het is ook heel raar om dat nummer live mee te zingen. Hebben die gasten al anderhalf uur keihard staan geven als ik dat podium kom opgehuppeld om drie klinkers en vier medeklinkers te zingen. (Lacht)
Jij moet bij Mintzkov al meer dan tien jaar het gezelschap van drie à vier mannen verdragen. Hoe houd je dat vol?
Lies: Dat valt best mee. Eigenlijk zou je aan hén moeten vragen hoe ze het met mij volhouden, want ik ben ook geen makkelijke. Zij moeten minstens evenveel toegevingen doen aan mij als ik aan hen.
Philip: Zoals: opletten met schunnige moppen. Als we eens met de venten onder elkaar zijn, merk ik toch dat de grenzen van de smaak al gauw overschreden worden. Maar er zijn ook voordelen: op tournee zouden we het zonder de moederlijke aanwezigheid van Lies wellicht nóg minder nauw nemen met onze persoonlijke hygiëne. (Lacht)
RISING SUN, SETTING SUN
Op 22/2 uit bij PIAS
Door Vincent Byloo
‘Wij zijn niet lui, neen. Tegenwoordig repeteren we zelfs ’s ochtends – weliswaar om het eerste halfuur koffie te drinken en geen bakkes tegen elkaar te zeggen.’
