Brigitte Bardot was hét symbool voor de zelfbewuste, ongeremde vrouw. Door Tine Hens

Brigitte Bardot, ofte BB, werd geboren op 28 september 1934 en werd ontdekt op 8 mei 1950 als ze als schattig meisje met strik in het haar op de cover van Elle verschijnt. Niemand ontging het dat haar gestreepte bloesje dat tot onder de kin was dichtgeknoopt toen al moeite had om haar borsten in bedwang te houden. Op basis van deze foto wil de jonge regisseur Marc Allégret haar ontmoeten voor een proefopname voor de film Les Lauriers sont coupés. De film wordt nooit uitgebracht, maar in de coulissen wordt de naar eigen zeggen doodverlegen BB smoorverliefd op regieassistent Roger Vadim. Hij wordt haar eerste echtgenoot en lanceert haar in 1956 als sekssymbool in Et Dieu créa la Femme. Hierna levert het meisje met het opgestoken blonde haar, de kohl rond de ogen, het pruilmondje en de wespentaille nog zelden een echt meesterwerk af. Maar haar leven wordt wel een voortdurende bron van inspiratie voor de pers. Opgejaagd, onzeker en stuurloos zal ze ongeveer drie zelfmoordpogingen ondernemen. Met haar tweede echtgenoot krijgt ze een zoon, maar ze vertrouwt hem toe aan haar kindermeid en heeft slechts sporadisch contact met hem. Net als Marilyn Monroe had BB er moeite mee het beeld dat de buitenwereld van haar had te verzoenen met hoe zij zich voelde: eenzaam, geleefd en nutteloos. Na zo’n 48 films beslist ze in 1973 ermee op te houden. Vanaf nu zou ze zich nuttig maken voor de dieren, en zou ze geen blad meer voor de mond nemen. Zopas veroordeelde een Parijse rechtbank haar nog tot een boete van 5000 euro voor aanzet tot rassenhaat. In haar nieuwste boek Un Cri dans le Silence betreurt ze de islamisering van Frankrijk, noemt ze homo’s kermisfenomenen, vindt ze werklozensteun een schandaal en keurt ze vrouwelijke ministers af. Waarnemers schuiven haar opzij als een oud vrouwtje dat in de hersenspinsels van het verleden leeft, met al haar dieren om zich heen en haar verlangen naar een Frankrijk dat niet meer is, maar waarvan zij wel het symbool was.

BB houdt niet van de wereld zoals hij nu is. Ze trok zich terug in haar privé-zoo die ze La Madrague doopte. Nu en dan verlaat ze hem, meestal om te protesteren tegen dierenleed of tegen de verloederde staat. Die misantropie heeft alles te maken met de tijd waarin en de manier waarop ze bekend is geworden. BB was de eerste die de pers op stelten zette zonder echt iets te kunnen. Buitenkomen met een sjaal rond haar hoofd was al voldoende om de speculaties rond plastische chirurgie en nieuwe liefdes aan te wakkeren. Zelf heeft ze zich trouwens ook nooit echt beschouwd als een rasactrice. Haar grote liefde was dansen, maar daar waren haar ouders niet mee opgezet. Het liefste zagen zij haar trouwen met een nette burgerman, de zoon van een kolonel, advocaat of staatsman. Zo zou er toch nog iets van haar worden, want erg hoog schatten ze hun Brigitte niet in. Een deftig meisje richtte haar leven niet in rond sex-appeal.

Julien Vrebos over Brigitte Bardot

‘Dé BB-film voor mij is En cas de Malheur. Het was in het jaar van de Expo, ik was twaalf en op een donderdagmiddag slopen mijn vrienden en ik stiekem de bioscoop binnen om BB in al haar glorie te bewonderen. Hoopten we. We wisten dat er een naaktscène in de film voorkwam. Groot was onze ontgoocheling toen we BB enkel langs achter bloot zagen. We dropen af. We voelden ons in de zak gezet. Hadden we daar zoveel voor geriskeerd? Moesten we daarvoor ’s avonds de ruzies thuis doorstaan omdat we te laat waren voor het eten? In die tijd kickte ik op BB om mee te doen met de hoop. In mijn ogen was ze te gekunsteld, te gemaakt én ze acteerde slecht. Maar de copains hielden van haar en dus ik ook. Om de seksuele prikkeling te verhogen, plakten we op de foto’s in de Ciné Revue waarop ze in badpak of bikini stond zwarte balkjes op borsten en schaamstreek. In onze fantasie was ze zo helemaal naakt.’

Jeanne Moreau

Terwijl Bardot van haar volle lippen en borsten een handelsmerk maakte, viel Jeanne Moreau op omdat ze op doek lelijk durfde te zijn. Ze leefde voor de film, en dat gaf haar geloofwaardigheid. Moreau werd het uithangbord van de vernieuwende, moderne cinema van onder meer La Nouvelle Vague. Het was Louis Malle die haar in haar begindagen maakte tot wie ze was. Ze schitterde eerst in L’Ascenseur pour l’Échafaud en werd in 1957 in Venetië bekroond voor haar rol in Les Amants.

Sophia Loren

‘Vermageren of een esthetische ingreep ondergaan’, kreeg Sophia Loren te horen na haar eerste screentest. Ze weigert en krijgt gelijk. Vittorio De Sica is onder de indruk van het natuurlijke vuur dat in haar brandt. Hij verbiedt haar toneellessen te nemen en verplicht haar enkel naar zichzelf te luisteren. Samen met Marcello Mastroianni vormen ze een magisch trio. In 1954 komt Too bad she’s bad uit. Ze is een ster. Ze leert Engels, reist naar Hollywood en speelt naast Cary Grant en Sinatra in The Pride and the Passion. Voor Two Women van De Sica zal ze een oscar krijgen.

Gina Lollobrigida

Na WOII trok de jonge Gina ‘La Lollo’ Lollobrigida naar Rome, waar ze portretten van Amerikaanse soldaten tekende, en lessen beeldhouwen en opera volgde. Ontdekt werd ze door de regisseur Mario Costa, die haar een rolletje gaf in L’Elisir d’Amore (1947). In de jaren vijftig brak ze door met films als Beat the Devil met Humphrey Bogart, La Romana van Luigi Zampa en Fanfan la Tulipe met Gérard Philippe. Ze was de bestbetaalde actrice van Europa, tot Loren haar in de jaren zestig naar de kroon stak. In 1999 kwam ze nog op voor de Europese verkiezingen voor de Centrumpartij van Romano Prodi.

Tine Hens

‘Mieux vaut être infidèle, qu’ être fidèle sans le vouloir vraiment.’ Brigitte Bardot