Op de set van een nieuwe Vlaamse fictiereeks. Deze week: In Vlaamse velden
LOCATIE TERREINEN VOORMALIGE
SUIKERFABRIEK, VEURNE
PRODUCTIEHUIS MENUET
REGISSEUR JAN MATTHYS
OPNAMEDUUR 115 DAGEN
RELEASE DIT NAJAAR, OP ÉÉN
‘Dag 86 van de opnames’, zegt Jan Matthys – u kent hem onder meer van zijn regie van Quiz Me Quick. ‘De stukken in Roeselare hebben we al achter de rug, nu zijn we in Veurne de scènes in de loopgraven aan het opnemen. Op de terreinen van de oude suikerfabriek is een niemandsland gebouwd, dat je hier op de foto ziet. Opnemen aan de oude frontlijn zelf zat er niet in: de grond zit er nog altijd vol bommen. Het lijkt me geen pienter plan om daar grote graafwerken te gaan doen.
‘In Vlaamse velden is een dramaserie tegen de achtergrond van WO I. De premisse is: oorlog brengt het slechtste in de mens naar boven, maar ook het beste. Met de lotgevallen van de doktersfamilie Boesman willen we dat laten zien. Vader Wim Opbrouck slaagt er via de inwonende Duitsers in een leerstoel te bemachtigen aan de nieuwe Vlaamse universiteit, moeder Barbara Sarafian is met liefdadigheidswerk bezig. De ene zoon is een heldhaftige idealist die naar het front trekt; de andere deserteert. En te midden van dat alles wordt de dochter, gespeeld door Lize Feryn, volwassen. Lize zal een van de grote ontdekkingen van de reeks blijken. Ze weet zelf nog niet hoe goed ze is. Ik geloof heel sterk dat er zoiets als een natuurtalent bestaat in het acteren. Zij heeft dat. Ze is nog maar 19, maar er zit een grootse onbevangenheid in haar spel. Ik denk niet dat ze na deze reeks nog iets anders zal willen doen. Nee, van haar zullen we nog veel horen.’
‘Het blijft vreemd om WO I in kleur te zien, neen? Tijdens de research heb ik ontzettend veel foto’s en filmpjes gezien, allemaal in zwart-wit. Ik herinner me een soldaat in de loopgraven die op zijn geweer zijn helm balanceerde. Tijdens de opnames zag ik een van onze soldaten dat ook doen, maar dan in kleur. Ineens leek het geen 100 jaar geleden meer. Er zit een grote echtheid in de reeks. De acteurs weten ondertussen hoe ze hun geweer uit elkaar moeten halen en kuisen, hun kostuums hebben zich naar hun lijf gezet, de hele crew gebruikt de vuurkorven die we als decor in de loopgraven hadden gezet om warm te blijven – maart was nogal koud. Niemand gebruikte thermisch ondergoed: ze wilden dat ze het echt koud hadden. Als je dan ziet hoe het articuleren tot een minimum herleid wordt, simpelweg door de kou op je lijf, voel je dat dat echt is. Nu goed, er is altijd de wetenschap dat wij ’s avonds naar huis kunnen, een warm bad nemen en goed slapen. Je hoort me dus niet beweren dat we weten hoe het is om aan het front te zitten.’
‘De landschapslijken, zo noemen we de figuranten die de dode soldaten moeten spelen. Op elk moment ligt er vijftien man dood te wezen op de set – samen met drie poppen, die we voor de echt smerige plekken in de modder en prikkeldraad gebruiken. Het is geen simpele taak, maar ze doen dat fantastisch. Ze moeten stoppen met ademen tijdens de opnames – anders zou je de condens van hun adem zien op de beelden. Werkelijk fantastisch hoe ze meer dan een minuut doodstil op die koude grond kunnen liggen. Tussen de takes in ging ik ze af en toe bedanken voor hun werk: onmogelijk te zien wie de poppen waren en wie de figuranten.’
DOOR HANS BOFFEL & GEERT ZAGERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
