Op de set van een nieuwe Vlaamse kortfilm. Deze week: The Fall
REGISSEUR KRISTOF HOORNAERT (32)
AANTAL DRAAIDAGEN 1
LOCATIE MARCHE-EN-FAMENNE
RELEASE 2013
INFO WWW.KRISTOFHOORNAERT.COM The Fall is de tweede kortfilm van Kristof Hoornaert, die met zijn debuut Kaïn in 2009 meteen een Gouden Beer-nominatie binnenhaalde in Berlijn. Net als die voorganger draait deze film om de wreedheid van de mens, en wat er gebeurt als het dunne laagje vernis van de beschaving weg wordt gekrabd. ‘In The Fall raken een man en een vrouw op vakantie de weg kwijt en rijden ze met hun auto een bos in’, zegt Hoornaert. ‘Daar maken ze iets gruwelijks mee, iets wat een impact heeft op hun relatie. Het begint dus heel idealistisch, maar het eindigt in een nachtmerrie. De centrale vraag is eigenlijk: hoe gedragen wij ons als mens wanneer we iets wreeds meemaken buiten de beschaving, waar de ‘veiligheid’ van de beschaving er niet is? In hoeverre behouden we dan onze menselijkheid? Het is een idee dat ik al tien jaar geleden heb gekregen, toen ik op reis was in de woestijn nabij de grens met Sudan. Je bent daar volledig afgesneden van de buitenwereld, en als er iets gebeurt, is niemand op de hoogte. Dat vond ik een heel intrigerend gegeven.’De 17 minuten durende film bevat slechts zes shots – het stuk waarin de twee personages door het bos rijden is één lange shot van ruim 7 minuten. ‘We hebben een drietal takes nodig gehad’, zegt Hoornaert. ‘Dat valt mee, ja, maar we hebben ook gigantisch veel gerepeteerd, tot alle details goed zaten. De uitdaging van dat ene shot was trouwens een van de redenen waarom Geert Van Rampelberg en Natali Broods hebben toegehapt. Als acteur komt het heel zelden voor dat je echt kunt ‘doorspelen’, omdat alles in korte stukken wordt gehakt. Maar dit soort dingen zijn een integraal deel van wat ik wil bereiken met mijn films: ik ben niet geïnteresseerd in mooi afgeronde verhaaltjes vertellen, ik wil cinema maken die je moet beleven, waar je opgeslorpt wordt door de ervaring van het moment. En dat kan alleen met lange shots.’
Dat de scène in het bos in één ruk moest worden opgenomen, had ook zijn gevolgen voor de keuze van de locatie. ‘Ik had heel specifieke eisen’, zegt Hoornaert. ‘En niet alleen voor het bos. Het koppel moest eerst door een idyllisch landschap vol boerderijen en heuvels kunnen rijden, vanwaar een autoweg naar en door het bos liep. Bovendien moest het uitzicht van het bos links en rechts van de weg passen bij wat ik in gedachten had. (lacht) Ik heb eerst dagenlang mogelijke locaties bezocht, maar dat leverde niets op. Daarna heb ik via Google Maps en Google Streetview heel de Ardennen gescand op bossen die zouden kunnen passen, tot ik uitkwam in Marche-en-Famenne.’
DOOR STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
