Rod Serling, maker van ‘ The Twilight Zone’, weigerde de tv-kijker te onderschatten. Door Stefaan Werbrouck

Rod Serling, geboren in 1924, begon al voor tv te schrijven toen hij student was, en in de jaren vijftig was hij een van de meest succesvolle jonge scenaristen van zijn tijd . Serling zag tv als een instrument om zijn visie op de maatschappij duidelijk te maken en om keet te schoppen: hij omschreef de rol van een scenarist als ‘het publieke geweten bedreigen’ en wou tv gebruiken voor sociale kritiek. Zo verwerkte hij in zijn verhalen onderwerpen als armoede en racisme, op een moment dat zwarten nog nauwelijks op tv te zien waren. Toen hij echter steeds meer tegenwind kreeg van zijn bazen, bedacht Serling een oplossing. Hij had gemerkt dat controversiële thema’s veel gemakkelijker passeerden als de verhalen zich afspeelden in een onrealistische setting. Daarom kwam hij in 1959 af met de SF-reeks The Twilight Zone.

The Twilight Zone was de eerste ‘volwassen’ serie, omdat ze de kijkers niet alleen entertaint, maar ook uitdaagt. Het is geen griezelshow, maar een zorgvuldig uitgewerkte dramareeks, met scenario’s waarin aan de hand van SF-elementen als timewarps, aliens en nucleaire winters heel intelligente vragen worden gesteld over mens en maatschappij. De verhalen – voor het overgrote deel van Serlings hand – zijn parabels, waarin Serling net als Philip K. Dick een fantasy-achtige omgeving gebruikt om zijn visie te geven op la condition humaine. En die visie is vaak kritisch: ‘We willen intelligente verhalen vertellen w

Dankzij The Twilight Zone werd Serling een van de eerste tv-beroemdheden. Hij was niet alleen schrijver en producer, maar kwam ook zelf in beeld om de verhalen in te leiden (met dat beroemde: ‘ You’re traveling through another dimension. Next stop: THE TWILIGHT ZONE‘). Die status liet Serling toe om meer risico’s te nemen, maar toen het belang van de kijkcijfers groter werd, moest ook hij – met veel geruzie – het onderspit delven. Zijn productiviteit bleef hoog, maar nooit kon hij de lat nog zo hoog leggen als in The Twilight Zone. Enkele jaren voor hij in 1975 stierf, analyseerde een verbitterde Serling de situatie als volgt: ‘Het is moeilijk om diepgaande tv te maken, als je om de twaalf minuten onderbroken wordt door dansende konijnen die over toiletpapier zingen.’

Lucille Ball

De roodharige comédienne plaveide met I Love Lucy (begonnen in 1951) de weg voor de vrouwen op tv. Toen Ball in 1952 zwanger werd, kon ze de zender ervan overtuigen dat in de serie te verwerken – en dat in een tijd waarin getrouwde koppels in tv-series in aparte bedden moesten slapen! Maar ze kreeg gelijk: de afleve-ring waarin Lucy bevalt, trok in de VS 54 miljoen kijkers, oftewel zowat iedereen die een tv had.

Ed Sullivan

De beginjaren van de tv waren de hoogdagen van de variété en de Ed Sullivan Show stond daar symbool voor. Sullivan zag er vreemd uit, zijn houding leek nergens op en zijn uitspraak was verschrikkelijk, maar hij kon wel 23 jaar aan de tv-top blijven. En hij leerde de Amerikaanse jongeren natuurlijk ook Elvis en later The Beatles kennen.

Tony Corsari

De Vlaamse Ed Sullivan, met dien verstande dat Corsari er een stuk beter uitzag. De eerste (en volgens velen nog altijd de grootste) tv-vedette van bij ons, een man die in de pioniersjaren zowat elke belangrijke show presenteerde. In 1964, op het hoogtepunt van zijn populariteit zette Corsari een punt achter zijn carrière en ging hij weer werken als ambtenaar.

Stefaan Werbrouck

‘Ik wil bewijzen dat je een tv-serie kunt maken die zowel commercieel als waardevol is.’ Rod Serling